Ο Ρένφιλντ είναι ο βασανισμένος βοηθός του πιο ναρκισσιστικού αφεντικού της ιστορίας, του Δράκουλα. Αναγκάζεται να προμηθεύει με θηράματα τον κύριό του και να του προσφέρει ό,τι ζητήσει, ανεξάρτητα από το πόσο ευτελές είναι. Αλλά τώρα, μετά από αιώνες σκλαβιάς, ο Ρένφιλντ είναι έτοιμος να δει αν υπάρχει ζωή έξω από τη σκιά του Άρχοντα του Σκότους. Αν βέβαια μπορέσει να καταλάβει πώς να τερματίσει την εξάρτησή του…

Σκηνοθεσία:

Chris McKay

Κύριοι Ρόλοι:

Nicholas Hoult … Renfield

Nicolas Cage … Dracula

Awkwafina … αστυνομικός Rebecca Quincy

Ben Schwartz … Tedward ‘Teddy’ Lobo

Shohreh Aghdashloo … Bellafrancesca Lobo

Adrian Martinez … Chris

Brandon Scott Jones … Mark

Jenna Kanell … Carol

Bess Rous … Caitlyn

Camille Chen … Kate

James Moses Black … αστυνόμος Browning

Caroline Williams … Vanessa

Rhonda Johnson Dents … Sharon

Christopher Matthew Cook … Bob

Derek Russo … Brice

William Ragsdale … γηραιός ιερέας

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ryan Ridley

Στόρι: Robert Kirkman

Παραγωγή: David Alpert, Bryan Furst, Sean Furst, Robert Kirkman, Chris McKay

Μουσική: Marco Beltrami

Φωτογραφία: Mitchell Amundsen

Μοντάζ: Ryan Folsey, Giancarlo Ganziano, Mako Kamitsuna

Σκηνικά: Alec Hammond

Κοστούμια: Lisa Lovaas

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Renfield
  • Ελληνικός Τίτλος: Ρένφιλντ

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα (χαρακτήρες): Dracula του Bram Stoker.

Παραλειπόμενα

  • Ως ταινία της Universal Pictures, λειτουργεί ως άμεσο σίκουελ της ταινίας του 1931 με τον Bela Lugosi. Ο σύνδεσμος γίνεται διακριτός μέσα από την αρχική ασπρόμαυρη σεκάνς. Εκεί “διαγράφηκαν” ψηφιακά οι Bela Lugosi και Dwight Frye (Ρένφιλντ), αλλά παρέμειναν οι Helen Chandler (Μίνα) και Edward Van Sloan (Βαν Χέλσινγκ).
  • Οι ρίζες της ταινίας γυρνάνε πίσω στο 2014, όταν και η Universal Pictures ανακοίνωσε ένα νέο σύμπαν ταινιών με τα διάσημα “τέρατα” της. Ήταν όμως και η χρονιά της αποτυχίας του Dracula Untold (2014), που ακολούθησε αυτή της Μούμιας τρία χρόνια μετά, ματαιώνοντας τα αρχικά σχέδια. Παρέμεινε όμως η πολιτική της αυτόνομης χρήσης των χαρακτήρων σε νέες ταινίες, και ο Ρένφιλντ ήταν εξαρχής προγραμματισμένο να αποκτήσει αυτόνομη ταινία. Το 2019 εγκρίθηκε το εν λόγω σενάριο, με τον βρετανό Dexter Fletcher να προσλαμβάνεται για το σκηνοθετήσει. Όταν όμως αυτός, το 2021, εγκατέλειψε για χάρη του reboot του The Saint, προτιμήθηκε ο Chris McKay ως ικανός να συνδυάσει τη δράση με το χιούμορ.
  • Επιστροφή του Nicolas Cage σε μια ταινία μεγάλου στούντιο από την εποχή του Ghost Rider: Το Πνεύμα της Εκδίκησης, 12 χρόνια πριν. Κι αυτό μετά την πολλοστή άρνηση του ηθοποιού να αναλάβει δεύτερους ρόλους σε μεγάλες παραγωγές, κάτι που εδώ δεν μπορούσε να αρνηθεί, μια και πάντα ήθελε να ερμηνεύσει τον Δράκουλα. Ο θείος του, Francis Ford Coppola, του είχε αρνηθεί τον ρόλο του Τζόναθαν στον Δράκουλα του 1992, κι ενώ το 1988 είχε μετατραπεί σε βρικόλακα για τις ανάγκες του Έρωτας με την Πρώτη Δαγκωματιά.
  • Τα γυρίσματα σημαδεύτηκαν από τη διάρρηξη πάνω από 20 αυτοκινήτων που ανήκαν στην παραγωγή.
  • Ταυτόχρονα κυκλοφόρησε και το βίντεο-γκέιμ Renfield: Bring Your Own Blood για Microsoft Windows.
  • Κόστισε 65 εκατομμύρια δολάρια, αλλά είδε τα κέρδη να κολλάνε στα 26,9.

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 11/5/2023

Η κεντρική ιδέα της ανάγνωσης του χαρακτήρα του Δράκουλα ως τοξικού νάρκισσου που ταλαιπωρεί όσους τον περιβάλλουν έχει αρκετό κωμικό ψωμί, όμως αυτό που τελικά προκύπτει πάσχει σε πολλαπλά επίπεδα.

Πρώτα απ’ όλα, το «Ρένφιλντ» είναι μια εξαιρετικά ανώριμη ταινία με την κακή έννοια. Τυχαίνει ένα στα δέκα αστεία να είναι όντως πνευματώδες κι έξυπνο, με τα υπόλοιπα εννιά να στηρίζονται γύρω από το κουραστικό μοτίβο του «εδώ γελάμε γιατί η βία είναι εξωφρενική ή εκσφενδονίζονται μπινελίκια». Ειδικά όσοι έχουν ξεπεράσει το πρώιμο στάδιο του «ό,τι είναι ακατάλληλο για ανηλίκους είναι αυτομάτως και καλό» αναμένεται να μην περάσουν καλά. Είναι επίσης μια δημιουργία με πολύ σοβαρή κρίση ταυτότητας, αποτελούμενη από ένα τουρλουμπούκι ειδών (και κωμωδία, και τρόμος, και δράση, και αστυνομικό θρίλερ) που δεν δένουν ποτέ απόλυτα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να επικρατεί μια αίσθηση χάους. Και όσο και αν ο Chris McKay μπορεί από μια γωνιά να κοκορεύεται για το πόση «καλτίλα» χώρεσε στα κάδρα του, τα μηνύματα στα οποία οδηγείται στο φινάλε προέρχονται από τις πιο μπανάλ στιγμές του Χόλιγουντ των τελευταίων ετών.

Κάπου βέβαια διακρίνεται κάτι σαν σαρκαστικός τόνος γύρω από τα εν λόγω νοήματα χωρίς να γίνεται πλήρης αποδόμησή τους, αλλά όλο αυτό μοιάζει με μια κάπως κυνική απόπειρα να ικανοποιηθεί και το κοινό που μπορεί να θέλει να τα αφομοιώσει και η μερίδα των θεατών που δεν θα τα πάρει στα σοβαρά λόγω της αφέλειάς τους. Μικρότερο πρόβλημα, αλλά υπαρκτό, είναι το ότι οι κανόνες του φανταστικού σύμπαντος που πλάθεται δεν είναι αρκετά σαφείς και αυτό δείχνει μια τσαπατσούλικη λογική εκ μέρους του σεναρίου. Κάπως ενοχλητικές είναι επίσης οι στροφές προς κάτι πιο δραματικά φορτισμένο, που απλά χαλούν την ατμόσφαιρα της διασκέδασης η οποία θα ήταν πιο ταιριαστό να επικρατεί αδιάκοπα από την αρχή μέχρι και το τέλος.

Δεν πάνε πάντως όλα λάθος. Υπάρχει ψυχαγωγική αξία λόγω καλών ρυθμών κι ενίοτε εύστοχης αίσθησης του χιούμορ, όπως κι ένα γενικότερο στήσιμο παραγωγής που δεν ντρέπεται για τις b-movie πηγές από τις οποίες αντλεί έμπνευση. Και φυσικά, το μεγάλο ατού ακούει στο όνομα του Nicolas Cage, που είναι ακριβώς όσο υπερβολικός, θεατρικός και απολαυστικός θα περίμενε κανείς από έναν ρόλο σαν τον συγκεκριμένο, στον οποίο αφοσιώνεται πλήρως ακόμη και αν μπορεί να μην το αξίζει εντελώς σχετικά λόγω του ότι είναι αρκετά μονοδιάστατα γραμμένος για να εξυπηρετηθεί μια συγκεκριμένη φόρμουλα πλοκής. Είναι πραγματικά από τις περιπτώσεις τύπου «δίνω τον παλμό στο σύνολο». Ευχάριστη έκπληξη η Awkwafina, από την άποψη του ότι η ηρωίδα της μπορεί και να φάνταζε εντελώς άχαρη στο χαρτί, η ίδια όμως της προσθέτει προσωπικότητα και προς μια ανάλαφρη αλλά και προς μια σοβαρότερη κατεύθυνση.

Γενικά, δεν πρόκειται για εκείνη την κωμωδία τρόμου που θα μείνει αξέχαστη διαχρονικά και θα θέσει κανόνες για το εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό είδος. Οι φιλοδοξίες είναι περιορισμένες (γι’ αυτό και οι σινεφίλ που θα κάνουν αυτήν την επιλογή για τη σκοτεινή αίθουσα θα φύγουν από αυτή πιο ευχαριστημένοι κρατώντας από την αρχή μικρό καλάθι), αρετές μεμονωμένες σίγουρα εντοπίζονται, όμως το «Ρένφιλντ» είναι προϊόν για γρήγορη κατανάλωση, που μόνο σποραδικά μπορεί να «βγάζει» μια κάποια νοστιμιά.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

21 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

1 Σχόλια

  1. Downloader 3 Μαΐου 2023

    Παιδιά, η ταινία δεν βλέπεται... 12 λεπτά είδα και την σταμάτησα. Ούτε για κατέβασμα δεν αξίζει... Μακριά... Προτιμήστε να κατεβάσετε κάτι άλλο. Όποιος κάνει το λάθος να την σε σινεμά κατά 99,99 θα κλαίει τα λεφτά του.Άρε Cage των The Rock & Face-Off που κατάντησες. Να παίζεις σε τέτοιες τριτοτέταρτες παραγωγές... Ευτυχώς που υπάρχουν και τα torrents και έτσι τουλάχιστον κλαίμε μόνο τον χρόνο θέασης.1/10 που πολύ της είναι!!!ΥΓ Εκ του filmy προς Downloader: την επόμενη φορά που θα αναγράφεται παράνομο link στα σχόλια (αυτή τη φορά απλά σβήστηκε), ο χρήστης θα παύει δικαίωμα περαιτέρω σχολίων. Δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, αλλά δεν νοούμε να βοηθήσουμε τον λόγο που έχει ξεπέσει η έβδομη τέχνη σε φτηνιάρικη ψυχαγωγία. Θέλουμε το φτηνό, αλλά όχι το φτηνιάρικο, και μακάρι να αντιλαμβανόμασταν όλοι μας τη διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο.