Ταξίδι Μέσα από τη Μνήμη (2021) ⋆ Filmy.gr

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Νικ Μπάνιστερ, ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ που ξέρει να ανιχνεύει το μυαλό, βοηθάει τους πελάτες του να ανακτήσουν τις χαμένες μνήμες του παρελθόντος. Ζει στις παρυφές της ακτής του Μαϊάμι, που βυθίζεται κάτω από το νερό, και η ζωή του μέλλει να αλλάξει για πάντα όταν αναλαμβάνει μια νέα πελάτισσα, τη Μέι. Μια απλή υπόθεση εξαφάνισης καταλήγει σε επικίνδυνη εμμονή. Όταν ο Μπάνιστερ παλεύει να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης της Μέι, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια βίαιη συνομωσία. Έχει έρθει η ώρα να δώσει απάντηση σε ένα από τα πιο κρίσιμα ερωτήματα της ζωής: μέχρι πού θα έφτανε κάποιος για να κρατήσει κοντά του αυτούς που αγαπά;

Σκηνοθεσία:

Lisa Joy

Κύριοι Ρόλοι:

Hugh Jackman … Nick Bannister

Rebecca Ferguson … Mae

Thandiwe Newton … Watts

Daniel Wu … Saint Joe

Cliff Curtis … αστυνόμος Cyrus Boothe

Angela Sarafyan … Elsa Carine

Natalie Martinez … Avery Castillo

Nico Parker … Zoe

Marina de Tavira … Swati

Mojean Aria … Sebastian Sylvan

Brett Cullen … Walter Sylvan

Sam Medina … Falks

Teri Wyble … Angela

Thomas Francis Murphy … Armin

Han Soto … Wesley Humphrey

Rey Hernandez … Harry

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Lisa Joy

Παραγωγή: Michael De Luca, Lisa Joy, Jonathan Nolan, Aaron Ryder

Μουσική: Ramin Djawadi

Φωτογραφία: Paul Cameron

Μοντάζ: Mark Yoshikawa

Σκηνικά: Howard Cummings

Κοστούμια: Jennifer Starzyk

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Reminiscence
Ελληνικός Τίτλος: Ταξίδι Μέσα από τη Μνήμη

Παραλειπόμενα

Η Lisa Joy, γνωστή για τη δουλειά της στη σειρά Westworld αλλά και κουνιάδα του Christopher Nolan, κάνει εδώ κινηματογραφικό ντεμπούτο υπό οποιαδήποτε ιδιότητα.
Ντεμπούτο στο σινεμά για το όνομα Thandiwe Newton, μια και η πρότερα γνωστή ως Thandie Newton επέλεξε να αλλάξει το επαγγελματικό της όνομα. Μαζί με τη Angela Sarafyan, είναι και οι δύο ερμηνευτικοί σύνδεσμοι με το Westworld.
Η Warner Bros έβγαλε την ταινία κανονικά στις αίθουσες, αλλά και για έναν μήνα ταυτόχρονα στο HBO Max.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/8/2021

Η Lisa Joy προστίθεται σε έναν ήδη μακρύ κατάλογο πετυχημένων τηλεοπτικά δημιουργών, που τους καταπίνει το «θηρίο» της μεγάλης οθόνης. Και είναι μια μεγάλη αλήθεια, που όμως δεν ακούγεται εύκολα, πως ενώ στις σειρές αρκεί ένα πηγαίο ταλέντο-ευφυής ιδέα για να κάνει θαύματα, στον κινηματογράφο αυτό αποτελεί απλά ένα «ίσως και να τα καταφέρει». Είναι τελείως διαφορετική η ευχέρεια χρόνου που προσφέρουν στον δημιουργό τα δύο πολυμέσα, και εξίσου διαφορετική η ιστορία που έχουν διαγράψει από καλλιτεχνικής πλευράς.

Το πηγαίο ταλέντο όμως της Joy δεν θα πει ότι περνάει ολότελα απαρατήρητο κι από εδώ μέσα. Μπορεί τα CGI να πλημυρίζουν την ταινία σε χειρότερο βαθμό κι από τα νερά της πλοκής, αλλά υπάρχουν μερικά πλάνα που ξεπερνάνε το «κάνει μονάχα για τηλεόραση» και γράφουν και κινηματογραφικά. Ούτε η όλη ιδέα του sci-fi νουάρ ήταν κακή, άλλωστε μπορεί να έχει στο παρελθόν επιφέρει ένα σωρό ναυάγια, μα υπάρχει κι ένα Μπλέιντ Ράνερ που δεν προδικάζει την αποτυχία.

Το γενικό όμως πρόβλημα κρύβεται όχι τόσο στο οπτικό κομμάτι, όσο στο επί του κειμένου. Η δημιουργός μοιάζει να έχει μια πολύ μεγαλύτερη ιστορία κατά νου να αφηγηθεί από αυτή που εμείς βλέπουμε, και δεν της είναι δυνατόν να αποφύγει άλματα λογικής, ειδικά προς το φινάλε, για να «χωρέσει» το υλικό της. Επιπλέον, μπορεί να πίστευε ότι το σενάριο της θα μύριζε Τσάιναταουν, αλλά τα χρόνια από τότε έχουν τόσο περάσει, που όσα παραπέμπουν στο τότε, σήμερα είναι αφόρητα κλισέ. Το ίδιο κλισέ είναι και το ρομαντικό κομμάτι, με το twist του φινάλε να πέφτει στην άμεση λήθη. Καστ, από την άλλη, υπάρχει, αλλά υπηρετούν ήδη εξαντλημένους χαρακτήρες, που δεν μπορούν να κάνουν αληθινά δικούς τους.

Η γενική ιδέα της οπτικοποίησης του παρελθόντος ελλοχεύει μεν στη μετά-Nolan εποχή σε ασύστολο βαθμό, αλλά δεν κρίνεται ως αδυναμία της ταινίας. Κι αυτό επειδή το σκηνικό που χτίζεται γύρω από την οπτικοποίηση αυτή είναι καλοστημένο, και βουτηγμένο στην απαραίτητη κοινωνική παρακμή ενός νουάρ. Παραπέμπει ως «όγκος» και στην ιδέα πάνω στην οποία πάτησε και το Westworld (ούτε εκείνη ήταν παρθενογένεση…), και ίσως η σωστή απάντηση να δίνονταν αν η Warner πόνταρε πάνω στην Joy ένα μπλοκμπάστερ, και όχι κάτι ανάμεσα σε εμπορικό ρίσκο και wanna-be-cult.

Φυσικά και δεν μπορεί κανείς εύκολα να προσπεράσει το γεγονός ότι σε ολόκληρη μεγαλούπολη καταλήγουν όλοι οι εξαρχής περαστικοί χαρακτήρες να διαπλέκονται -στην ουσία τυχαία- μεταξύ τους, ούτε ότι τα ψηφιακά εφέ είναι ένα επικίνδυνο όπλο αν το αφήσεις ανεξέλεγκτο να αγγίξει και τα ντεκόρ. Το απόφθεγμα είναι ένα φιλμ που είτε θα το συμπαθήσεις εξαρχής και η ώρα σου θα περάσει αξιοπρεπέστατα, είτε θα το κοιτάξεις με επικριτικό μάτι και στο φινάλε μπορεί ήδη να κοιτάς οπουδήποτε αλλού εκτός από την οθόνη…

Βαθμολογία: