Η αφρόκρεμα της αθηναϊκής κοινωνίας παρευρίσκεται για ένα βράδυ στη δεξίωση ενός συλλέκτη έργων τέχνης, ο οποίος φημολογείται πως έχει στην κατοχή του έναν ανεκτίμητης αξίας πίνακα του Ρέμπραντ. Ένας κριτικός έργων τέχνης έρχεται στη δεξίωση με σκοπό να ανακαλύψει τον πίνακα και να διαπιστώσει τη γνησιότητα του, αλλά η συνέχεια είναι γεμάτη από ευτράπελα.
Σκηνοθεσία:
Νίκος Παναγιωτόπουλος
Κύριοι Ρόλοι:
Λάκης Λαζόπουλος … Σκιαβόνε
Χρήστος Λούλης … Μάρκος Μάρκογλου
Γιάννης Μπέζος … Γεράσιμος Μαλαπάρτε
Αλεξία Καλτσίκη … Κλεοπάτρα Αλεξίου
Νίκος Καρδώνης … ο φωτογράφος
Δήμητρα Ματσούκα … η πόρνη
Δούκισσα Νομικού … η κόρη του Ρέμπραντ
Δημήτρης Πιατάς … ο τούρκος πρέσβης
Γιάννης Στάνκογλου … ο σωματοφύλακας
Δημήτρης Καταλειφός … ο καλεσμένος με την παροιμία
Φωτεινή Μπαξεβάνη … η σύζυγος Μαλαπάρτε
Νίκος Χατζόπουλος … ο αρχηγός της αστυνομίας
Μάκης Παπαδημητρίου … ο οδηγός
Χρήστος Μουστάκας … ο υπουργός
Νικόλας Χανακούλας … ο σερβιτόρος
Στάθης Λιβαθινός … ο ρώσος πρέσβης
Γιώργος Χρυσοστόμου … ο βρετανός πρέσβης
Adrian Frieling … ο γερμανός πρέσβης
Γιώργος Κοτανίδης … ο ηθοποιός
Χάρης Φραγκούλης … καλεσμένος
Γιάννης Παπαδόπουλος … καλεσμένος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Νίκος Παναγιωτόπουλος, Ζάχος Ε. Παπαζαχαρίου, Μισέλ Φάις
Παραγωγή: Νικόλας Αλαβάνος, Βασίλης Αλατάς
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Φωτογραφία: Κωστής Γκίκας
Μοντάζ: Νίκος Πάστρας
Σκηνικά: Αλεξάνδρα Νεοφύτου
Κοστούμια: Μαριάννα Σπανουδάκη
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Η Κόρη του Ρέμπραντ
- Διεθνής Τίτλος: Rembrandt’s Daughter
Παραλειπόμενα
- Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος περιέγραψε την προσωπική σημασία της ταινία του ως “Είναι για μένα μια ταινία ορόσημο. Μια ταινία που οι εικόνες της γεννούν νοήματα. Δεν είναι τα νοήματα που γέννησαν τις εικόνες”, ενώ την περιέγραψε ως “Είναι μια ταινία αστεία και μαζί μελαγχολική. Αυτός είναι ο λόγος που την αφιερώνω στους Marx Brothers αλλά και στον Luis Bunuel και στον Τσέχωφ. Άλλη μια ταινία μου αταξινόμητη”.
- Η ταινία δεν προβλήθηκε σε κανένα φεστιβάλ, με τον δημιουργό της να βάλλεται κατά της ύπαρξης τους. Η επίθεση του αυτή ανέφερε ότι η λογική τους θέλει τις ταινίες να γίνονται για να αρέσουν στους διευθυντές των φεστιβάλ και όχι στον δημιουργό τους.
- Με 3.247 εισιτήρια, κατατάχτηκε στη 16η θέση των ελληνικών ταινιών της χρονιάς.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 10/12/2015
Σε μια έπαυλη γίνεται μια δεξίωση μεγαλοαστών, με καλεσμένους διάφορα σημαντικά πρόσωπα υψηλού κύρους. Πολλοί συζητούν κι αναζητούν έναν αυθεντικό πίνακα Ρέμπραντ, που ο οικοδεσπότης (Γιάννης Μπέζος) λέγεται πως έχει στην κατοχή του και βρίσκεται σε ένα δωμάτιο της έπαυλης. Παράλληλα, περιφέρεται μια μυστηριώδης και πανέμορφη «μη μου άπτου» ύπαρξη (Δούκισσα Νομικού), που μοιάζει με τη γυναίκα που απεικονίζεται στον πίνακα.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος συνεχίζει στο ανεκδοτολογικό ύφος του παραδίδοντας μια κωμωδία που απαρτίζεται από καταστάσεις σουρεαλιστικού χαρακτήρα, χωρίς κάποιο κεντρικό σενάριο για πυρήνα, παρά μόνο την ύπαρξη του πίνακα. Διακρίνουμε πολύ εύκολα κάποιες επιρροές από Μπουνιουέλ και Σορεντίνο. Απέχει, όμως, πολύ από αυτούς, καθώς υπολείπεται σε βάθος και ουσία, κάνοντας μια επιδερμική σάτιρα πάνω στον μεγαλοαστισμό, τον ελιτισμό, την υποκρισία και άλλα αντίστοιχα θέματα, κυρίως ευφυολογώντας μέσα σε μια παράταξη ανεξάρτητων σκηνών τύπου σκετς, που δεν δένουν ιδιαίτερα μεταξύ τους. Στην αρχή υπάρχει μια εφευρετικότητα στις «εξυπνάδες» του, σταδιακά όμως αρχίζει να επαναλαμβάνεται και να κουράζει, κλείνοντας τελικά με έναν μεγάλο σε διάρκεια τουρτοπόλεμο, που δεν φαίνεται να αποσκοπεί σε κάτι πέρα από την απομυθοποίηση της αιθέριας «κόρης του Ρέμπραντ». Αντίστοιχα, δεν διαθέτει και καμία αξιόλογη ερμηνεία, παρά μια παρέλαση από σταρ, κατά βάση τηλεοπτικούς, με αποτέλεσμα το εγχείρημά του να παραμένει υπονομευμένο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
