Σκότωσα το Αφεντικό μου
- Rebelles
- Rebels
- 2019
- Γαλλία
- Γαλλικά
- Κωμωδία, Μαύρη Κωμωδία
- 23 Μαΐου 2019
Χωρίς δουλειά ή προσόντα γενικότερα, η Σάντρα, μια πρώην νικήτρια καλλιστείων, μετακομίζει ξανά με τη μητέρα της μετά από 15 χρόνια. Βρίσκει δουλειά σε ένα τοπικό εργοστάσιο, αλλά δεν τα πάει καλά με το αφεντικό της, τον οποίο σκοτώνει κατά λάθος. Δύο γυναίκες είναι μάρτυρες. Οι τρεις τους ανακαλύπτουν ότι ο νεκρός έκρυβε μια τεράστια περιουσία, την οποία αποφασίζουν να μοιραστούν. Κάπως έτσι ξεκινούν τα προβλήματα…
Σκηνοθεσία:
Allan Mauduit
Κύριοι Ρόλοι:
Cecile de France … Sandra Dreant
Yolande Moreau … Nadine Dewulder
Audrey Lamy … Marilyn Santos
Simon Abkarian … Simon Beneke
Samuel Jouy … επιθεωρητής Digne
Beatrice Agenin … Κα Dreant
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jeremie Guez, Allan Mauduit
Παραγωγή: Matthieu Tarot
Μουσική: Ludovic Bource
Φωτογραφία: Vincent Mathias
Μοντάζ: Christophe Pinel
Σκηνικά: Jeremy Streliski
Κοστούμια: Pierre Canitrot
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 23/5/2019
Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας, το «Rebelles», σημαίνει επαναστάτισσες, αντάρτισσες. Έχει ενδιαφέρον να δούμε τη ταινία του Allan Mauduit υπό αυτή τη σκοπιά, μιας και η ιστορία τριών προλετάριων εργατριών που σκοτώνουν (κατά λάθος) το αφεντικό τους κατόπιν μιας απόπειρας βιασμού έχει σίγουρα αυτό το υπόβαθρο. Οι τρεις γυναίκες επαναστατούν όχι μόνο απέναντι στο ίδιο το αφεντικό, αλλά και στον συμβιβασμένο εαυτό τους, την κοινωνική τάξη τους και το «αδύναμο» γυναικείο στερεότυπο. Έτσι και το φιλμ του Mauduit αποκτά σαφώς περισσότερο ενδιαφέρον από τη μέση γαλλική κομεντί, παρόλο που δραματουργικά δεν βγάζει τους Γάλλους απολύτως ασπροπρόσωπους.
Συγκεκριμένα, έχουμε μια πλειάδα χαρακτήρων που δεν προλαβαίνουν όλοι να αποκτήσουν ολοκληρωμένη υπόσταση, μια σειρά αυθαίρετων συμπτώσεων ή προβλέψιμων ανατροπών κι ένα κωμικό τάιμινγκ που μάλλον τείνει λιγάκι προς την αμηχανία. Παρόλα αυτά, το φιλμ εύστοχα παρουσιάζει μια ευρύτερη προσέγγιση που του προσδίδει χαρακτήρα και το σώζει περήφανα από τη μετριότητα. Ο Maudit δίνει έμφαση -για τα mainstream κωμικά δεδομένα- στη βία και το μαύρο χιούμορ, και αντιμετωπίζει συχνά το φιλμ του σαν ένα νέο-γουέστερν, προσδίδοντάς του την συνακόλουθη κινηματογραφόφιλη διάθεση. Έτσι, διαθέτοντας συχνά μια οριακά ταραντινική αίσθηση, το φιλμ επιτυγχάνει ως καλοπροαίρετη κωμωδία του ευρέως κοινού, που όχι απλώς δεν υποτιμά το τελευταίο, μα αντιθέτως προσέχει να του απευθυνθεί με πολιτική ουσία και συνείδηση, αποκαλύπτοντας μια έντονα φεμινιστική, «θελμολουιζική» αφήγηση στην καρδιά του.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
