Ρεβέκκα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 16/11/2020

Δεν τίθεται θέμα να πάμε σε πολλές συγκρίσεις με το αριστούργημα του Hitchcock, πέρα το τυπικό «να, γίνονταν και καλύτερα». Κι αυτό επειδή δεν πρόκειται για ριμέικ, αλλά διασκευή του ίδιου βιβλίου. Ίσως, δε, είναι κι άδικο να μειώσει κανείς κατά πολύ την αξία του φιλμ του Ben Wheatley έχοντας κατά νου τη σύγκριση, μια και προσωπικά θεωρώ ως σοβαρό ενδεχόμενο το να απέφυγε ο βρετανός δημιουργός το πολύ σκοτάδι, ακριβώς για να μην μπει στη διαδικασία να ακούει ότι «αντέγραψε» τον μαιτρ.

Το πρόβλημα της ταινίας ξεκινάει και τελειώνει με τη διαμόρφωση του χαρακτήρα της Κας ντε Γουίντερ. Από τη στιγμή που αυτή είναι που οδηγεί την οπτική μας καθ’ όλη την ταινία, εμείς ως θεατές παλινδρομούμε ανάμεσα στις ερασιτεχνικές μεταπτώσεις της. Ήταν μια φτωχή κοπέλα που άρπαξε την καλή ή αγάπησε αληθινά; Νιώθει μικρή στην έπαυλη ή αναζητά τρόπους να επιβληθεί; Και εντέλει είναι η τελική της μεταμόρφωση φυσιολογική, ή με αυτήν έβγαλε το άχτι της και ολοκλήρωσε τους σκοπούς της; Τελικά, το ότι γνωρίζουμε μονάχα ό,τι εκείνη γνωρίζει, ωφελεί εδώ μονάχα για να δουλέψει ένα plot-twist (για όσους φυσικά το αγνοούσαν) και όχι για να μας συνεπάρει το όλο μυστήριο, που έπρεπε διαρκώς να ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου.

Παρομοίως χάνει την ερμηνεία και η Lily James, κι ενώ ως πρόσωπο και ικανότητες ήταν όλα εντός κυβικών της. Αλλά επειδή καλείται να ερμηνεύσει τρεις διαφορετικές περσόνες του ίδιου προσώπου, χωρίς αυτές να δικαιολογούνται για τις μεταπτώσεις τους, μοιάζει κι αυτή έρμαιο της σκηνοθετικής ρότας. Αντιθέτως, άρτιος ο Armie Hammer που κρατάει δυνατά ένα ρόλο που δεν επιδέχονταν αλλοίωση, ενώ η Kristin Scott Thomas χάνεται προς το φινάλε ξεπέφτοντας σε άλλου είδους ταινίας εκφράσεις.

Από εκεί και πέρα, ο Wheatley ελέγχεται για μία-δύο σκηνές εντός της έπαυλης που εκβιάζει άγαρμπα την ύπαρξη θριλερικού στοιχείου, όντας απόλυτα αποτυχημένος στην προσαρμογή ενός πιο πολύπλοκου μυστηρίου σε αυτό το κρίσιμο δεύτερο κομμάτι του στόρι. Επίσης, φαίνεται και ο ίδιος να έχει μαγευτεί από τα πλάνα που του χαρίζει ο διευθυντής φωτογραφίας του, Laurie Rose, με το όμορφο σιγοντάρισμα που τους κάνουν οι ήχοι του Clint Mansell, και να χάνει τον αυτοέλεγχο του εντός τους.

Αποτέλεσμα είναι να έχουμε μια πανέμορφη ταινία που χαϊδεύει τις αισθήσεις, τα κατάλληλα πρόσωπα ερμηνευτών εκεί που τα θέλαμε, μια διαχρονικά μοντέρνα οπτική που θα μπορούσε να δουλέψει, αλλά επί του συνόλου κάτι που αδυνατεί να εισχωρήσει μέσα μας, απαξιώνοντας προκλητικά τον τίτλο ενός ψυχολογικού θρίλερ. Σίγουρα ενδιαφέρον να το δει κανείς, αλλά μικρό σε σχέση με όσα επιβάλλονταν εκ των πραγμάτων να είναι.

Βαθμολογία: