
Ο μεγαλοεπιχειρηματίας Τομ Μάλεν περνάει τις χειρότερες ώρες της ζωής του, όταν ο γιος του πέφτει θύμα απαγωγής. Για να μπορέσουν να πάρουν πίσω το παιδί τους, αυτός και η γυναίκα του δέχονται να πληρώσουν ένα υπέρογκο ποσό ως λύτρα στους απαγωγείς. Την ώρα όμως της συναλλαγής πυρά πέφτουν από παντού, που θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή του μικρού παιδιού. Σε μια ύστατη προσπάθεια διάσωσης του γιου του, ο Μάλεν, θέλοντας με κάθε τρόπο να διασφαλίσει τη ζωή του γιου του, αποφασίζει να πάρει ένα μεγάλο ρίσκο να βγει στην τηλεόραση και να κάνει στους απαγωγείς μια πρόταση που προκαλεί σοκ.
Σκηνοθεσία:
Ron Howard
Κύριοι Ρόλοι:
Mel Gibson … Tom Mullen
Rene Russo … Kate Mullen
Brawley Nolte … Sean Mullen
Gary Sinise … ντετέκτιβ Jimmy Shaker
Delroy Lindo … πράκτορας Lonnie Hawkins
Lili Taylor … Maris Conner
Liev Schreiber … Clark Barnes
Donnie Wahlberg … Cubby Barnes
Evan Handler … Miles Roberts
Paul Guilfoyle … διευθυντής Stan Wallace
Jose Zuniga … David Torres
Dan Hedaya … Jackie Brown
John Ortiz … Roberto
Michael Gaston … πράκτορας Jack Sickler
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Richard Price, Alexander Ignon
Παραγωγή: Brian Grazer, Kip Hagopian, Scott Rudin
Μουσική: James Horner
Φωτογραφία: Piotr Sobocinski
Μοντάζ: Daniel P. Hanley, Mike Hill
Σκηνικά: Michael Corenblith
Κοστούμια: Rita Ryack
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Ransom
- Ελληνικός Τίτλος: Η Απαγωγή
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Τα Λύτρα της Αρπαγής (1956)
Σεναριακή Πηγή
- Στόρι: Fearful Decision των Cyril Hume, Richard Maibaum.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Mel Gibson) σε δράμα.
Παραλειπόμενα
- Η ιστορία προέρχεται από ένα επεισόδιο της σειράς ανθολογίας The United States Steel Hour, με τίτλο Fearful Decision, που βγήκε στον αέρα το 1954. Δύο χρόνια αργότερα, διασκευάστηκε σε σενάριο από τους ίδιους συγγραφείς, για το νουαρικό b-movie Τα Λύτρα της Αρπαγής (Ransom!) του Alex Segal, με τους Glenn Ford, Donna Reed και Leslie Nielsen. Πρόσθετη έμπνευση αποτέλεσε το μυθιστόρημα King’s Ransom του Ed McBain.
- Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο Mel Gibson χρειάστηκε να κάνει εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας, καθυστερώντας για λίγες ημέρες την παραγωγή.
- Ο σκηνοθέτης ήθελε τον Alec Baldwin για τον ρόλο του Τζίμι, αλλά εκείνος δεν ενέκρινε τον χαρακτήρα, βρίσκοντας τον πολύ ζοφερό. Για τον ίδιο λόγο, παρόμοια απόφαση πήρε αργότερα κι ο Ray Liotta.
- Για τον ρόλο του Τομ Μάλεν υποψήφιοι ήταν και οι: Harrison Ford, Kevin Costner και Dennis Quaid.
- Philip Seymour Hoffman και Jack Black πέρασαν από οντισιόν για τον ρόλο του Κάμπι.
- Η μικρή Bryce Dallas Howard έχει ένα στιγμιαίο πέρασμα στο 68ο λεπτό.
- Υπάρχει και η special-edition με 139 λεπτά διάρκειας.
- Πολύ υψηλά τα κέρδη για αστυνομικό θρίλερ. Με κόστος 70 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έβγαλε 309,5. Ήταν η 5η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στις ΗΠΑ για το 1996.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Howard Shore έγραψε πρώτος μουσική για την ταινία, όπου όμως δεν έγινε αποδεκτή.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 14/8/2016
Ριμέικ μιας άγνωστης ταινίας με τον Γκλεν Φορντ, που ευτυχεί να είναι, έστω και για λίγο, καλύτερη από την αρχική της έμπνευση. Όμως, η πρωτογενής πηγή ήταν ένα επεισόδιο από την αστυνομική σειρά «The United States Steel Hour», γραμμένη από τον εξπέρ Γουίλιαμ Ντιν Χάουελς. Έτσι, στο «οικογενειακό δέντρο» συναντάμε και το περίφημο «Ο Δολοφόνος του Τόκιο» του Ακίρα Κουροσάβα, εμπνευσμένο από την ίδια πηγή.
Ο συνδυασμός Ρον Χάουαρντ-Μελ Γκίμπσον λειτουργεί θαυμάσια σε δύο σημεία. Ο Χάουαρντ δουλεύει παράλληλα το δράμα με τη δράση, και χωρίς να εκτοξεύεται ποτέ στον τομέα του σασπένς (αυτό είναι το βασικό μειονέκτημα), κρατάει καλούς ρυθμούς. Ο Μελ Γκίμπσον, από την άλλη, τσακίζει, έστω και στο ελάχιστο, την περσόνα του ατσάκιστου, διατηρώντας τον νευρώδη του χαρακτήρα. Η «οικογενειακή» του υφή βοηθάει εδώ, αφού ευνοείται από το σενάριο. Ο Γκάρι Σίνις προσπαθεί, αλλά εντέλει είναι ένας τετριμμένος «βοηθητικός», ενώ οι υπόλοιποι ρόλοι κάπου χάνονται. Υπάρχουν κάποιες πολύ καλές σκηνές, και γενικά η ταινία είναι ένα αξιόλογο πακέτο για το είδος της. Πολύ καλή εμπορική πορεία, αλλά υπερβολική η υποψηφιότητα στις Χρυσές Σφαίρες για τον Γκίμπσον.
Βαθμολογία: