Στη μεσαιωνική Ιαπωνία, ένας ηλικιωμένος βασιλιάς αποφασίζει να μοιράσει το βασίλειό του στους τρεις γιους του, οι οποίοι θα ζουν σε τρία διαφορετικά παλάτια. Οι δύο μεγαλύτεροι σε ηλικία είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένοι με την απόφαση του πατέρα τους, αλλά ο μικρότερος έχει ενδοιασμούς και πιστεύει ότι ο πατέρας του τα έχει χάσει. Ο ίδιος προβλέπει ότι το μέλλον θα είναι ζοφερό για τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια, καθώς δεν θα αργήσουν να εμπλακούν σε καβγάδες και να πολεμούν ο ένας τον άλλον.

Σκηνοθεσία:

Akira Kurosawa

Κύριοι Ρόλοι:

Tatsuya Nakadai … λόρδος Hidetora Ichimonji

Akira Terao … Takatora ‘Taro’ Ichimonji

Jinpachi Nezu … Masatora ‘Jiro’ Ichimonji

Daisuke Ryu … Naotora ‘Saburo’ Ichimonji

Mieko Harada … λαίδη Kaede

Yoshiko Miyazaki … λαίδη Sue

Mansai Nomura … Tsurumaru

Hisashi Igawa … Shuri Kurogane

Pita … Kyoami

Takeshi Kato … Koyata Hatakeyama

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Akira Kurosawa, Hideo Oguni, Masato Ide

Παραγωγή: Masato Hara, Serge Silberman

Μουσική: Toru Takemitsu

Φωτογραφία: Asakazu Nakai, Takao Saito, Shoji Ueda

Μοντάζ: Akira Kurosawa

Σκηνικά: Shinobu Muraki, Yoshiro Muraki

Κοστούμια: Emi Wada

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Ran
  • Ελληνικός Τίτλος: Ραν

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Θεατρικό: King Lear του William Shakespeare.

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ κοστουμιών. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, φωτογραφία και σκηνικά.
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
  • Βραβείο Bafta ξενόγλωσσης ταινίας και μακιγιάζ. Υποψήφιο για σενάριο φωτογραφία, σκηνικά και κοστούμια.
  • Βραβείο μουσικής και σκηνικών στα εθνικά βραβεία της Ιαπωνίας.

Παραλειπόμενα

  • Ελεύθερη διασκευή του θεατρικού έργου Βασιλιάς Λιρ του William Shakespeare, με επιρροή από μύθους σαμουράι. Ο Kurosawa είχε δηλώσει πως δεν το ξεκίνησε έχοντας το θεατρικό κατά νου, αλλά του βγήκε κατά τη διαδικασία.
  • Όλα ξεκίνησαν κατά τα μέσα των 1970, όταν ο Kurosawa διάβασε για τον λόρδο Μονοτάρι, που είχε τρεις αριστοκράτες γιους. Ο δημιουργός εμπνεύστηκε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην οικογένεια. Έπρεπε όμως πρώτα να κάνει το Ουζάλα και το  Καγκεμούσα: Ο Ίσκιος του Πολεμιστή, ώστε να μπορέσει να βρει χρηματοδότηση για αυτό.
  • Εκατοντάδες κοστούμια φτιάχτηκαν στο χέρι, κάτι που πήρε δύο χρόνια. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης είχε σχεδιάσει τις πανοπλίες.
  • Χρησιμοποιήθηκαν 1.400 κομπάρσοι και 200 άλογα.
  • Το κάστρο που κατακαίγεται στα μισά του έργου, κατασκευάστηκε ακριβώς για να καεί. Δεν υπήρχε κάποια μινιατούρα ως εφέ.
  • Για δέκα χρόνια, ο Akira Kurosawa σχεδίαζε σε χαρτί την ταινία πλάνο-πλάνο. Όλα αυτά τα σχέδια εκδόθηκαν μαζί με το σενάριο.
  • Στο αρχικό σενάριο, ο Toshiro Mifune προβλέπονταν ότι θα παίζει τον λόρδο Χιντερόρα.
  • Από το θεατρικό του Shakespeare βγαίνει ο χαρακτήρας του «γελωτοποιού». Δεν υπάρχει καμία αναφορά για αυτή την ιδιότητα στη μεσαιωνική Ιαπωνία.
  • Η Yoko Yaguchi, η σύζυγος του Kurosawa, πέθανε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ο σκηνοθέτης έλειψε μόλις μία μέρα για να τη θρηνήσει κι επέστρεψε στα γυρίσματα.
  • Ραν σημαίνει «χάος» στα Ιαπωνικά, αλλά ποτέ δεν μεταφράστηκε έτσι ως τίτλος σε καμία χώρα.
  • Η κατάσταση της υγείας των ματιών του Akira Kurosawa χειροτέρευσε αισθητά κατά τα γυρίσματα. Ο μόνος τρόπος για να ελέγξει τα πλάνα του ήταν μέσω βοηθών που κρατούσαν τα προσχέδια του.
  • Ο δημιουργός έλειπε από την παγκόσμια πρεμιέρα στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ του Τόκιο (είχε αργήσει να τελειώσει, ώστε να προλάβαινε τις Κάνες), και ως εκ τούτου η ιαπωνική ακαδημία αρνήθηκε να προτείνει το φιλμ για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
  • Όταν βγήκε η ταινία ήταν η ακριβότερη όλων των εποχών στην Ιαπωνία. Το κόστος έφτασε στα 11 εκατομμύρια δολάρια, με τα έσοδα να πηγαίνουν στα 19.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 6/10/2009

Ο αείμνηστος αυτοκράτορας διδάσκει το πώς πρέπει να γυρίζεται ένα έπος, και πετυχαίνει την καλύτερη ταινία της τελευταίας του περιόδου. Το Ραν είναι μια οπτική πανδαισία, στην οποία ακόμα κι αν δεν πιάσεις το νόημα, πάλι θα την αποχωριστείς εκστασιασμένος. Μινιμαλισμός τοπίου πλάι σε μεγαλεπήβολα σκηνικά, και μακριές σκηνές διαλόγου πλάι σε σφοδρές μάχες. Από την άλλη, αποστασιοποιημένα πλάνα ιστοριοδίφη και close-up στο αίμα. Ο Kurosawa κάνει τον υπέρτατο φόρο τιμής στο τζινταϊγκέκι (ταινίες σαμουράι) και κοιτάει την ιστορία της χώρας του με δέος και συνάμα κριτικά. Γιατί στο βάθος του πεδίου βλέπει χάος, και το χάος είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για το καθαρτήριο…

Η μισαλλοδοξία και η ματαιότητα της εξουσίας είναι η κεντρική θεματική του έργου. Μια οικογένεια αλληλοεξοντώνεται για χάρη ενός θρόνου. Οι οικογενειακές σχέσεις υπάρχουν μονάχα κατά περίσταση, αφού οι θεωρίες του Μακιαβέλι έχουν ξεχάσει να συμπεριλάβουν τον σεβασμό και το αγνό συναίσθημα. Ο Kurosawa τοποθετεί στον πυρήνα της ιστορίας τον αθάνατο Βασιλιά Λιρ του Shakespeare, ακριβώς επειδή εκεί βλέπει ήδη αποτυπωμένα όσα ήθελε να πει κι ο ίδιος. Αυτά που καταλογίζει στους παλιούς του άρχοντες είναι τόσο διαχρονικά και δεν έχουν εθνική ταυτότητα, ώστε με άνεση χρησιμοποιεί ξανά το έργο του μεγάλου βρετανού δραματουργού.

Δεν ήταν όμως απλή παραφορά η νοηματική του Λιρ. Η Ιαπωνία ποτέ δεν συνήλθε από τα στοιχειά που ονομάζονταν ατομική βόμβα και Χιροχίτο. Αυτά επέφεραν μια μηδενιστική συνείδηση στον λαό του και μνήμες από απόλυτο χάος. Ο Kurosawa δεν προτείνει διέξοδο, αλλά αρέσκεται να θυμίζει τα γεγονότα. Αυτό το ανασάλεμα μνημών είναι ό,τι καλύτερο για έναν σκεπτόμενο άνθρωπο. Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη μόνο από μασημένες λύσεις, αλλά κι από καίρια ερωτήματα. Αυτή τη δύναμη έχει στην αφήγηση του ο αυτοκράτορας, κι αυτή τη δύναμη θέλουμε να δούμε ξανά και ξανά…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

28 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *