Δύο αδέρφια, που από πείσμα έχουν να μιλήσουν περισσότερα από σαράντα χρόνια, ζουν σε διπλανές φάρμες σε μια απομακρυσμένη κοιλάδα της Αυστραλίας. Ο κόσμος τους αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από τα πρόβατά τους. Όταν μια ασθένεια προσβάλλει ένα κριάρι, ο φόβος απλώνεται σ’ όλη την περιοχή.
Σκηνοθεσία:
Jeremy Sims
Κύριοι Ρόλοι:
Sam Neill … Colin
Michael Caton … Les
Miranda Richardson … Kat
Asher Keddie … Angela
Wayne Blair … Lionel
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jules Duncan
Παραγωγή: Janelle Landers, Aidan O’Bryan
Μουσική: Antony Partos
Φωτογραφία: Steve Arnold
Μοντάζ: Marcus D’Arcy
Σκηνικά: Clayton Jauncey
Κοστούμια: Tess Schofield
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Rams
- Ελληνικός Τίτλος: Αδέρφια σε Σύγκρουση
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Δεσμοί Αίματος (2015)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Δεσμοί Αίματος του Grimur Hakonarson.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Sam Neill) στα εθνικά βραβεία της Αυστραλίας.
Παραλειπόμενα
- Ριμέικ του βραβευμένου ισλανδικού Δεσμοί Αίματος (Hrutar) του 2015, ή αλλιώς, κατά τον σκηνοθέτη, “μια ολότελα νέα ανάγνωση”.
- Πρώτο κινηματογραφικό σενάριο για τον Jules Duncan, γνωστότερου ως δημοσιογράφου σε τηλεοπτικά δίκτια της Αυστραλίας.
- Ο Michael Caton και ο Sam Neill είχαν εμφανιστεί ξανά μαζί, αλλά αυτό είχε συμβεί τη δεκαετία του 1970 στην πετυχημένη σειρά The Sullivans.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 3/8/2021
Το 2015 βραβεύτηκε στις Κάνες η ταινία “Hrutar” του Grimur Hakonarson και αγαπήθηκε ιδιαιτέρως από τους κριτικούς κι από το σινεφίλ κοινό. Το ριμέικ για το οποίο γίνεται λόγος εδώ υιοθετεί έναν πολύ διαφορετικό τόνο στην εκτέλεσή του, καθιστώντας οποιαδήποτε σχέση του με το πρωτότυπο μάλλον άσκοπη, οπότε δεν θα επεκταθώ σε μια μεταξύ τους σύγκριση.
Η δράση εκτυλίσσεται στη δυτική Αυστραλία όπου δυο γηραιά αδέρφια «σε σύγκρουση» κατοικούν σε διπλανές φάρμες και εκτρέφουν κριάρια, και το σενάριο τους φέρνει αναγκαστικά σε επαφή μέσα από διάφορες αφορμές όπως μια άκρως επικίνδυνη μεταδοτική ασθένεια που χτυπά τα κοπάδια τους, την ακόλουθη παρενόχλησή τους από γραφειοκράτες του υπουργείου γεωργίας, και κυρίως μια σκηνή όπου ο ένας αδερφός βρίσκει τον άλλο λιπόθυμο και μεθυσμένο στο χωράφι, που το νιώθεις ότι γράφτηκε στο σενάριο ως μια σημαντική σκηνή και θα έπρεπε στην υλοποίησή της να είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο. Κι αυτό γιατί ο σκηνοθέτης Jeremy Sims και ο σεναριογράφος Jules Duncan επέλεξαν να υιοθετήσουν έναν μάλλον εύθυμο τόνο στην ταινία τους, χωρίς να έχουν τα φόντα να τον φέρουν ικανοποιητικά εις πέρας. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως αν η ταινία λειτουργεί σε έναν βαθμό είναι χάρη στον Sam Neill, ο οποίος με το πέρασμα των χρόνων έχει εξελιχθεί σε εθνικό θησαυρό της Αυστραλίας, και στα υποκριτικά του εργαλεία βάζοντας κατά τόπους στην ταινία στοιχεία αλλού δραματικά και αλλού κωμικά στα όρια του σλάπστικ. Παρόλα αυτά δείχνει αμήχανος να χειριστεί την έλλειψη ρυθμού που διέπει την ταινία, και μας θυμίζει πως ακόμα και οι μεγάλοι ηθοποιοί μπορούν να γίνουν έρμαια μιας άτεχνης σκηνοθεσίας.
Η τοποθέτηση της πλοκής στην Αυστραλία θα φάνηκε καλή ιδέα στους δημιουργούς της, και βγάζει νόημα καθώς πρόκειται για μια χώρα με τεράστια επένδυση στην εκτροφή ζώων και που μαστίζεται από καταστροφικές πυρκαγιές τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς επιλέγουν να αναπαράγουν τον τρόπο με τον οποίο το παγωμένο ισλανδικό τοπίο συσχετιζόταν νοηματικά με τη σχέση των δύο αδερφών, κάτι που δεν λειτουργεί εξίσου καλά με την αυστραλιανή ζέστη, κάνοντας την αντιπαλότητα των δύο αδερφιών να φαντάζει ολίγον άσκοπη έως και μικροπρεπής. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, προσθέτουν τον γυναικείο ρόλο μιας κτηνιάτρου, ερμηνευμένης από την πάντα ικανή Miranda Richardson, διακριτικά ερωτευμένης με τον χαρακτήρα του Sam Neill, η οποία το μόνο που καταφέρνει είναι να προσθέσει στην ταινία μισή ώρα αχρείαστης υποπλοκής, φέρνοντας τη συνολική της διάρκεια στις δύο ώρες χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Εν κατακλείδι, όπως συμβαίνει στα περισσότερα αγγλόφωνα ριμέικ ευρωπαϊκών σινεφίλ ταινιών, η ταινία υποφέρει από την έλλειψη ικανότητας των συντελεστών να κατανοήσουν πρακτικά τι ήταν αυτό που έκανε τις πρωτότυπες ταινίες να πετύχουν, και μια απλή προσαρμογή του σεναρίου στην κουλτούρα της νέας χώρας δεν είναι από μόνη της αρκετή για τη δημιουργία μιας ταινίας που όσο ενδιαφέρουσα κι αν φαίνεται στα χαρτιά, μοιάζει με παιχνίδι ενός άλλου παιδιού.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
