Βρισκόμαστε στη συνοικία Ρόκαγουεϊ του Κουϊνς, τέλη της δεκαετίας του 1930, όπου ο μικρός Τζο “ταξιδεύει” με τον μύθο του μασκοφόρου εκδικητή, ενός δημοφιλούς ραδιοφωνικού σόου. Με τους συνομηλίκους του τριγυρνά ανέμελα στην παραλία και μαζεύει γκάτζετ της σειράς. Οι εβραϊκής καταγωγής γονείς του, με τη σειρά τους, αγαπούν άλλη εκπομπή, αυτή που ασχολείται με κοινωνικά θέματα, ενώ η άτυχη στον έρωτα θεία του αγαπά τα τραγούδια και τον χορό.
Σκηνοθεσία:
Woody Allen
Κύριοι Ρόλοι:
Seth Green … Joe
Mia Farrow … Sally White
Julie Kavner … Tess
Michael Tucker … Martin
Dianne Wiest … θεία Bea
Josh Mostel … θείος Abe
Danny Aiello … Rocco
Wallace Shawn … ο Μασκοφόρος Εκδικητής
Jeff Daniels … Biff Baxter
Tony Roberts … παρουσιαστής του Silver Dollar
David Warrilow … Roger Daley
Hy Anzell … Κος Waldbaum
Judith Malina … Κα Waldbaum
Todd Field … Crooner
Kenneth Mars … ραβίνος Baumel
Robert Joy … Fred
Richard Portnow … Sy
Fred Melamed … Bradley
Tito Puente … αρχηγός λάτιν μπάντας
Diane Keaton … τραγουδίστρια
Mike Starr … διαρρήκτης
Paul Herman … διαρρήκτης
Larry David … κομουνιστής γείτονας
Crystal Field … Κα Abercrombie
Mercedes Ruehl … διαφημίστρια
William H. Macy … φωνητικός ηθοποιός
Kenneth Welsh … φωνητικός ηθοποιός (φωνή)
Woody Allen … Joe (φωνή αφήγησης)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Woody Allen
Παραγωγή: Robert Greenhut
Φωτογραφία: Carlo Di Palma
Μοντάζ: Susan E. Morse
Σκηνικά: Santo Loquasto
Κοστούμια: Jeffrey Kurland
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Radio Days
- Ελληνικός Τίτλος: Μέρες Ραδιοφώνου
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ αυθεντικού σεναρίου και σκηνικών.
- Βραβείο Bafta σκηνικών και κοστουμιών. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, δεύτερο γυναικείο ρόλο (Dianne Wiest), σενάριο, μοντάζ και ήχο.
Παραλειπόμενα
- Αρχική θέληση του Woody Allen ήταν να συγκεντρώσει μια σειρά τραγουδιών από συγκεκριμένη εποχή, που είχαν ιδιαίτερο νόημα για εκείνον. Κάθε ένα από αυτά συμβόλιζε και μια ανάμνηση, κι αυτό εξελίχθηκε σε ένα σενάριο που μιλούσε για το πόσο σημαντική ήταν για τον Allen η αποκαλούμενη ως “χρυσή εποχή του ραδιοφώνου”. Επί αυτού, ο χαρακτήρας του Τζο είναι το άλτερ-έγκο του.
- Μοναδική ταινία του Allen που τόσο η Mia Farrow όσο και η Diane Keaton, οι δύο κύριες μούσες του, εμφανίζονται.
- Ο Chris Elliott χρειάστηκε να κόψει το μούσι του και να μείνει μόνο με μουστάκι, για την ανάγκη του γυρίσματος μιας σκηνής. Η σκηνή όμως εντέλει κόπηκε στο μοντάζ.
- Ο χαρακτήρας του Jeff Daniels έχει το ίδιο όνομα με αυτό που είχε ο ηθοποιός και στο Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου.
- Μετά την αμερικανική πρεμιέρα, προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Κανών εκτός ανταγωνισμού.
- Ο Woody Allen αναλαμβάνει ξανά ρόλο αφηγητή σε ταινία του μόλις 29 χρόνια μετά (Cafe Society).
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Diane Keaton ερμηνεύει το You’d Be So Nice To Come Home To του Cole Porter, επιλεγμένο για αυτήν από τον ίδιο τον Woody Allen. Κι επειδή εμφανίζονταν μόνο σε αυτή τη σκηνή (η πιο σύντομη εμφάνιση της σε ταινία του, και η μόνη στα 1980), ο δημιουργός πρόσεξε να επιλέξει ένα διάσημο τραγούδι.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 7/1/2010
Το 1987, ο Woody Allen υπογράφει μια ταινία που αναφέρεται σε μια εποχή γνωστή στον ίδιο και στο τότε κοινό, άγνωστη στη συντριπτική πλειοψηφία του σημερινού κοινού: στη χρυσή εποχή του ραδιοφώνου και συγκεκριμένα στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και στις αρχές αυτής του 1940. Μοιραία, λοιπόν, πρόκειται για μια βαρετή ταινία που φτιάχτηκε για να ενδιαφέρει μόνο τον κόσμο της εποχής;
«Μοιραία» στον κινηματογράφο δεν υπάρχει, ειδικά όταν πίσω από την κάμερα βρίσκεται ο Woody Allen. Εδώ καταφέρνει όχι απλά να φτιάξει ένα πανέμορφο οπτικά πορτρέτο μιας διαφορετικής εποχής, αλλά και να μας γεμίσει νοσταλγία για πρόσωπα και καταστάσεις που τόσο θα θέλαμε να είχαμε ζήσει. Η σκηνοθεσία και τα σκηνικά μάς ταξιδεύουν σε έναν κόσμο όπου το ραδιόφωνο ήταν η συντροφιά, η ευτυχία και τα όνειρα. Έναν κόσμο που μοιάζει μέσα από τα μάτια του νεαρού τότε αφηγητή πιο ρομαντικός και πιο αθώος απ’ ό,τι κι αν έχουμε ζήσει εμείς. Σίγουρα θα θελήσετε κι εσείς να γιορτάσετε την επόμενη Πρωτοχρονιά με το ραδιόφωνο ανοιχτό και την τηλεόραση κλειστή…
Δεν πρόκειται για μια ταινία που είναι -ούτε και ποτέ διεκδίκησε να είναι- αριστούργημα. Δεν πρόκειται για κανένα συμβολικό κοινωνικό σχόλιο, ούτε για την ταινία στην οποία έχει νόημα να αναζητήσουμε άπειρες σινεφιλικές αναφορές. Πρόκειται για μια δημιουργία που πετυχαίνει πλήρως τον στόχο της, να αποτίσει φόρο τιμής στην εποχή που ο ίδιος ο Allen έζησε τα παιδικά του χρόνια και στο ραδιόφωνο και τους εκάστοτε πρωταγωνιστές του, που απ’ ό,τι φαίνεται τόσο αγάπησε. Σίγουρα, όσοι βίωσαν την εποχή και τα γεγονότα της θα βρουν περισσότερα κοινά σημεία αναφοράς με τους πρωταγωνιστές. Για τους υπόλοιπους δεν παύει να είναι ένα απολαυστικό ταξίδι στον χρόνο.
Βαθμολογία: