Στους ναζιστικούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο, όλα έπρεπε να συμφωνούν με το όραμα του Χίτλερ για την υπεροχή της άριας φυλής. Αλλά ένα σηκωμένο έγχρωμο χέρι διέκοψε το όνειρο. Το χέρι αυτό άνηκε στον Τζέσι Όουενς, ο οποίος μεγάλωσε πάμπτωχα στις ΗΠΑ μέσα στον ρατσισμό. Από νεαρή ηλικία έδειξε τα αθλητικά του προσόντα και επέλεξε αυτά ως το εισιτήριο του για την ελευθερία, αλλά και τον μόνο δρόμο για να συντηρήσει τη γυναίκα του και τη μικρή κορούλα τους. Στο πανεπιστήμιο του Οχάιο μπήκε άμεσα στην ομάδα στίβου και εκεί τον ανέλαβε ο Λάρι Σνάιντερ, ένας καινοτόμος προπονητής. Στον νεαρό του αθλητή, ο Σνάιντερ βλέπει μπροστά την επιτυχία που ο ίδιος πάντα ονειρευόταν όταν ήταν κι αυτός αθλητής.
Σκηνοθεσία:
Stephen Hopkins
Κύριοι Ρόλοι:
Stephan James … Jesse Owens
Jason Sudeikis … Larry Snyder
Jeremy Irons … Avery Brundage
Carice van Houten … Leni Riefenstahl
William Hurt … Jeremiah Mahoney
Shanice Banton … Ruth Solomon
Amanda Crew … Peggy
Jeremy Ferdman … Marty Glickman
David Kross … Carl ‘Luz’ Long
Glynn Turman … Harry Davis
Tony Curran … Lawson Robertson
Eli Goree … Dave Albritton
Tim McInnerny … στρατηγός Charles
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Joe Shrapnel, Anna Waterhouse
Παραγωγή: Karsten Brunig, Luc Dayan, Kate Garwood, Stephen Hopkins, Jean-Charles Levy, Nicolas Manuel, Louis-Philippe Rochon, Dominique Seguin
Μουσική: Rachel Portman
Φωτογραφία: Peter Levy
Μοντάζ: John Smith
Σκηνικά: David Brisbin
Κοστούμια: Mario Davignon
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Race
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Άνθρωπος που Ταπείνωσε τον Χίτλερ
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου (Stephan James), ήχου, ειδικών εφέ και ηχητικών εφέ στα εθνικά βραβεία του Καναδά. Υποψήφιο σε τρεις ακόμα κατηγορίες, μεταξύ αυτών και για καλύτερη ταινία.
Παραλειπόμενα
- Η πρώτη κινηματογραφική βιογραφία του θρυλικού Τζέσε Όουενς υποστηρίχτηκε ανοιχτά από τους απογόνους του αθλητή, το ίδρυμα Jesse Owens και την εταιρία που εκμεταλλεύεται τα δικαιώματα του.
- Αρχικά, τον Όουενς ήταν να τον παίξει ο John Boyega, αλλά αποχώρησε προτιμώντας το έβδομο επεισόδιο του Πολέμου των Άστρων.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 21/4/2016
Ο αφροαμερικάνος Τζέσι Όουενς κατάφερε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής στον στίβο, έχοντας έρθει αντιμέτωπος με έντονη καταπίεση και φυλετικές διακρίσεις. Τώρα θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα της συμμετοχής του ή μη στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1936, τους οποίους διοργανώνει το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας ως μέσο προπαγάνδας.
Είναι καθιερωμένο δείγμα πολιτικής ορθότητας για τους Αμερικάνους να κάνουν κάθε χρόνο από μία ταινία με θέμα τη φυλετική καταπίεση των μαύρων, κατά βάση σε βιογραφικά πλαίσια, όπως και εδώ. Τα Υπηρέτριες, 12 Χρόνια Σκλάβος και Selma είναι ορισμένα πρόσφατα παραδείγματα. Σε μια βιογραφία, όμως, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει πρόβλημα όταν αρκείται στο να απεικονίζει μια ροή γεγονότων (ο ρόλος ενός ντοκιμαντέρ), χωρίς κάποια εμβάθυνση στο βιογραφούμενο πρόσωπο και στις συνθήκες της εποχής που έζησε. Αυτό το πρόβλημα υπάρχει κι εδώ. Παρά το μεγαλείο της παραγωγής (που περιλαμβάνει τη συμμετοχή των Τζέρεμι Άιρονς και Γουίλιαμ Χαρτ σε τρίτους ρόλους), το αποτέλεσμα είναι απλοϊκό και αφελές.
Στην προκειμένη περίπτωση, το Race, που αναφέρεται στον «αγώνα» και στη «φυλή», σε μια διάρκεια που ξεπερνά τις δύο ώρες, καταγράφει υπομονετικά, μα επιφανειακά τις διαδικασίες και τα γεγονότα που συνόδευσαν τη συμμετοχή του Τζέσι Όουενς στους Ολυμπιακούς. Έχει μέσα λίγο απ` όλα. Λίγο μελόδραμα, λίγη δράση, λίγο αγώνα δρόμου, λίγη πολιτική, «λίγους» χαρακτήρες σε υπόβαθρο, πλην αρκετούς σε πλήθος, και ερμηνείες κυρίως διεκπεραιωτικές. Έχει τη σχέση του Όουενς με τον προπονητή του, με τη γυναίκα του, με το άθλημά του.
Ο σκηνοθέτης Στίβεν Χόπκινς με συμβατικό ύφος παρακολουθεί, θα λέγαμε, με σχετική αδιαφορία τη δράση, ξεχνώντας να μας εισάγει στο χώρο και στο χρόνο του. Έτσι, ξεχνάμε κι εμείς ότι παρακολουθούμε κοινωνικές εικόνες μιας άλλης εποχής. Το σενάριο είναι clean-cut, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, χωρίς καμία ιδιαίτερη έκπληξη. Τονίζει με στόμφο το αθλητικό ιδεώδες, μα δεν εμβαθύνει στη βιωματική απεικόνιση του ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων, όπως τα έζησε ο κεντρικός ήρωας. Αναδεικνύει τη νίκη του, αλλά αφήνει ως επιγραμματική αναφορά στους τίτλους τέλους τη συνέχιση της ιστορίας του Όουενς, ο οποίος ξεχάστηκε μόλις επέστρεψε στην Αμερική.
Εντέλει, δεν μένουν πολλά, παρά ένα ευχάριστο δίωρο και μία ενδιαφέρουσα ιστορία που πολλοί μπορεί να μη γνωρίζουν. Όχι πως μετά θα τη θυμούνται και για πάντα, όμως.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
