Η τουρκάλα νοικοκυρά Ραμπιγιέ εκτοξεύεται από το φτωχικό της σπίτι στη Βρέμη κατευθείαν στον κέντρο της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, καθώς αποφασίζει να αγωνιστεί με όλη της την ψυχή για να απελευθερώσει τον γιο της, Μουράτ, από το Γκουαντάναμο. Στο πλευρό της ιδιοσυγκρασιακής μητέρας με την παράξενη αίσθηση χιούμορ στέκεται ο συγκρατημένος, ταπεινός αλλά ικανότατος δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μπέρναρντ Ντόκε, για να παλέψουν δίπλα-δίπλα προκειμένου να αφεθεί ελεύθερος ο Μουράτ.
Σκηνοθεσία:
Andreas Dresen
Κύριοι Ρόλοι:
Meltem Kaptan … Rabiye Kurnaz
Alexander Scheer … Bernhard Docke
Charly Hubner … Marc Stocker
Nazmi Kirik … Mehmet Kurnaz
Sevda Polat … Nuriye
Ramin Yazdani … Farhad Khan
Harvey Friedman … Michael Ratner
Abdullah Emre Ozturk … Murat Kurnaz
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Laila Stieler
Παραγωγή: Andreas Dresen, Christoph Friedel, Claudia Steffen
Μουσική: Cenk Erdogan, Johannes Repka
Φωτογραφία: Andreas Hofer
Μοντάζ: Jorg Hauschild
Σκηνικά: Susanne Hopf
Κοστούμια: Birgitt Kilian
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Rabiye Kurnaz Gegen George W. Bush
- Ελληνικός Τίτλος: Ραμπιγιέ Κουρνάζ Εναντίον Τζορτζ Μπους
- Διεθνής Τίτλος: Rabiye Kurnaz vs. George W. Bush
- Εναλλακτικός Τίτλος: Rabiye
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου. Βραβείο πρώτης ερμηνείας (Meltem Kaptan) και σεναρίου.
- Υποψήφιο για γυναικεία ερμηνεία (Meltem Kaptan) στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
- Δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας, βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου (Meltem Kaptan) και δεύτερου αντρικού ρόλου (Alexander Scheer) στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας.
Παραλειπόμενα
- Παρότι ο αληθινός Murat Kurnaz έχει γράψει κάποια βιβλία εξιστορώντας τη χρόνια περιπέτεια του, η ταινία δεν επικαλείται κάποιο ως πηγή.
- Τα κεντρικά γυρίσματα έλαβαν χώρα στη Βρέμη, αλλά το συνεργείο της παραγωγής βρέθηκε και σε Ουάσιγκτον, Άγκυρα.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 14/12/2022
Είναι το θέμα της ταινίας του Andreas Dresen που μπερδεύει δικαιολογημένα τον απαιτητικό θεατή. Τι γίνεται δηλαδή όταν βγαίνει στην επιφάνεια ένα τόσο φλέγον ζήτημα, που όμως είναι ήδη στην επιφάνεια εδώ και χρόνια και ζαμάνια; Θα ήταν συνταρακτικό αν εδώ μαθαίναμε για τις θηριωδίες της αμερικανικής πολεμικής μηχανής στη μετά 9/11 εποχής, αλλά δεν είναι κάτι που έκρυψαν ποτέ τα δελτία ειδήσεων, και μάλιστα με πιο ανατριχιαστικό τρόπο.
Ξεκινώντας λοιπόν με μια πολιτική καταγγελία που πλέον λίγους απασχολεί, μια και η επικαιρότητα από το 2008 κι έπειτα την έχει πνίξει κυριολεκτικά, επικεντρωνόμαστε στην επιμέρους ιστορία της Ραμπιγιέ Κουρνάζ, μια κι εκεί έχουμε να αδράξουμε κάποια χρήσιμα πράγματα… ή μάλλον συναισθήματα. Σε απόλυτη αντίθεση με μια πχ Έριν Μπρόκοβιτς, η Ραμπιγιέ είναι μια απλοϊκή ύπαρξη που καμία όρεξη δεν έχει να βάλει την περιπέτεια στη ζωή της. Ο πληθωρικός κι ευχάριστος χαρακτήρας της προέρχεται όχι μόνο από την καταγωγή της, αλλά και από το ότι η οικογένεια της της παρέχει μιας ασφάλεια και γαλήνη, πράγματα που για έναν καθημερινό άνθρωπο σημαίνουν ευτυχία. Χαρακτηριστικό είναι, κι εκεί έχει την αξία του αυτό που παρακολουθούμε, η αντίσταση που προβάλλει στο να παρασυρθεί άμεσα σε μια ψυχολογική παρακμή, διατηρώντας το κέφι της ακόμα κι όταν ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της ύπαρξης της κινδυνεύει.
Η φθορά που δέχεται σταδιακά ο εσωτερικός της κόσμος, και τη μετατρέπει από χαρά θεού σε φιλάσθενη, είναι το αληθινό δίδαγμα της ταινίας. Το πώς δηλαδή άνευ λόγου και αιτίας, ένα πολιτικό παιχνίδι ανθρώπων που ζουν σε μια σφαίρα πολυτέλειας μπορεί να στερήσει την ευτυχία από ανθρώπους που την άξιζαν και με το παραπάνω. Ο Dresen δεν επεκτείνει περαιτέρω από αυτό ούτε την καταγγελία του, ούτε το εύρος των αποκαλύψεων του. Αυτό στερεί από το φιλμ την πεμπτουσία μιας πολιτικής ταινίας, κερδίζοντας όμως από την Meltem Kaptan μια Ραμπιγιέ που συγκινεί αβίαστα. Υπάρχουν μάλιστα σημεία που η ταινία απειλείται άμεσα από το να χαρακτηριστεί υπεραπλουστευμένη (όχι όμως επιτηδευμένη), κυρίως λόγω της εξίσου απλής προσέγγισης του ρόλου του δικηγόρου από τον Alexander Scheer, και δυστυχώς δεν μπορεί αυτό να προσπεραστεί ολότελα λόγω της ανθρώπινης υφής όσων βλέπουμε.
Εντέλει, ίσως η ταινία να συγκινεί ακόμα περισσότερο έναν λαό όπως τους Γερμανούς, που βλέπουν μια αχτίδα μεσογειακής καρδιάς να κερδίζει τα στοιχήματα περί ευτυχίας, αλλά από μεριάς μας είναι ένα σινεμά εξίσου απλό και μονοδιάστατο με την κεντρική του ηρωίδα, σε σημείο να βλέπουμε στο πρόσωπο της Kaptan έναν ιδανικό ρόλο -που δεν πήρε ποτέ- για τη Ρένα Βλαχοπούλου.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
