Μια διεισδυτική ματιά στον χώρο της ψυχικής υγείας μέσα από εξομολογήσεις προσώπων που έχουν βιώσει ψυχικές ασθένειες. «Ψ», για το ψυχικό σθένος, την ψυχή αλλά και το πλέγμα των «ειδικών» και μη, που αποκλείουν, εγκλείουν, ονοματίζουν, συνταγογραφούν, ελέγχουν… Μικρές αφηγήσεις μεγάλων εμπειριών. Άνθρωποι που μιλάνε για εκείνα που οι υπόλοιποι θεωρούν αποκλεισμένη γλώσσα, τρέλα, οδύνη, ασθένεια, αδικία. Μαρτυρίες, από τις οποίες αναδύονται προσωπικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά και ηθικά ζητήματα, που συνήθως έχουμε την τάση να προσπερνάμε, αναζητώντας μια παρασκευαστή κι επιθυμητή κανονικότητα.
Σκηνοθεσία:
Καλλιόπη Λεγάκη
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Άλκης Γούναρης
Παραγωγή: Μαρία Γεντέκου
Μουσική: Νίκος Παπαδογούλας
Φωτογραφία: Δημοσθένης Ιωάννου
Μοντάζ: Μπονίτα Παπαστάθη
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Ψ
Διεθνής Τίτλος: Psy
Παραλειπόμενα
- Τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ έγιναν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με την πολύτιμη συνεργασία του Ε.Π.Α.Ψ.Υ. (Εταιρεία Περιφερειακής Ανάπτυξης & Ψυχικής Υγείας) και του «Παρατηρητηρίου για τα Δικαιώματα στον χώρο της Ψυχικής Υγείας».
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Πάνος Αχτσιόγλου
Έκδοση Κειμένου: 3/12/2015
Το νέο ντοκιμαντέρ της Καλλιόπης Λεγάκη με τον εύγλωττο τίτλο “Ψ”, προβλήθηκε για πρώτη φορά στο περασμένο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, ανήκοντας στο ειδικό τμήμα “Μικρές Αφηγήσεις” που πραγματεύεται κυρίως προσωπικές ιστορίες που ξεχωρίζουν για την ιδιαιτερότητα των θεμάτων και τους τρόπους καταγραφής τους. Το φιλμ, παρουσιάζοντας 6 μικρές ιστορίες ανθρώπων που πάσχουν από διάφορες – και σίγουρα όχι της ίδιας βαρύτητας – ψυχιατρικές διαταραχές, επιχειρεί να καταγράψει την ιδιαίτερα απαιτητική πραγματικότητα, την οποία είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουν καθημερινά οι άνθρωποι με τέτοιου είδους προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα αποπειράται να αποτυπώσει την μεγάλη αποτελεσματικότητα των -δυστυχώς έως τώρα ελάχιστων- μονάδων επανένταξης των ψυχικά ασθενών, οι οποίες ξεκίνησαν να ιδρύονται με την εξέλιξη της ψυχιατρικής επιστήμης, την καινοτόμα μεταρρύθμιση της δεκαετίας του ογδόντα και την σταδιακή (στην Ευρώπη τουλάχιστον) αποασυλοποίηση.
Το ντοκιμαντέρ, που στην ουσία εξαντλείται σε μια σειρά από συνεντεύξεις, μοιράζεται ανάμεσα στην Αθήνα και το τοπικό Κέντρο Ημέρας και στη Θεσσαλονίκη και το Παρατηρητήριο στα Δικαιώματα Ψυχικής Υγείας, ακολουθώντας ανθρώπους, μαθαίνοντας τις ιστορίες τους και συλλέγοντας μαρτυρίες που προσδίδουν έκδηλα την ανάγκη (όπως άλλωστε του καθενός από εμάς) για κατανόηση του προβλήματος, για αγάπη, στήριξη και αξιοπρέπεια. Η σκηνοθέτης αφήνει σκόπιμα το λόγο μόνο στους συνομιλητές της και αυτοί φαίνεται τελικά να την δικαιώνουν, καταφέρνοντας αφενός να προβληματίσουν για την προβληματική ελληνική πραγματικότητα, τόσο στον τομέα της ανεπαρκούς ψυχικής περίθαλψης όσο και στην γεμάτη ταμπού και προκαταλήψεις κοινωνία του σήμερα και αφετέρου να τονίσουν την μεγάλη τους ανάγκη να μην μένουν στο περιθώριο, να μην υφίστανται κοινωνικό και υπαρξιακό μηδενισμό, να διεκδικούν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Αμυδρά ημιτελής και πρόχειρη, άλλα παρόλα αυτά αξιόλογη προσπάθεια. Ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κάνεις ότι τέτοιου είδους θέματα παραμένουν δυστυχώς ακόμη ταμπού στη χώρα μας, ή γίνονται έρμαια μη επιστημονικώς τεκμηριωμένων θεωριών και μαζοποιημένων ημιμαθών αντιλήψεων.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
