Μονάκριβη

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Precious

Ελληνικός Τίτλος: Μονάκριβη

Εναλλακτικός Τίτλος: Precious: Based on the Novel ‘Push’ by Sapphire

Εναλλακτικός Τίτλος: Precious: Base on Nol by Saf (Based on the Novel ‘Push’ by Sapphire)

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: Push της Sapphire.

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Mo’Nique) και διασκευασμένου σεναρίου. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο γυναικείο ρόλο (Gabourey Sidibe) και μοντάζ.
• Χρυσή Σφαίρα δεύτερου γυναικείου ρόλου. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα) και πρώτο γυναικείο ρόλο (Gabourey Sidibe) στην ίδια κατηγορία.
• Βραβείο Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Mo’Nique). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, πρώτο γυναικείο ρόλο (Gabourey Sidibe) και σενάριο.
• Συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
• Καλύτερη ταινία στα βραβεία Independent Spirit.
• Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.
• Μεγάλο βραβείο επιτροπής, βραβείο κοινού και βραβείο ερμηνείας (Mo’Nique) στο φεστιβάλ του Sundance.
• Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Τορόντο.

Παραλειπόμενα

• Αυτή είναι η πρεμιέρα στην υποκριτική για τη Gabourey Sidibe, που την οδήγησε κι ως τα Όσκαρ.
• Στο φεστιβάλ του Sundance και σε αυτό των Κανών, είχε εμφανιστεί τον τίτλο Push: Based on the Novel by Sapphire. Ο λόγος που άλλαξε ήταν για να αποφευχθεί η ομοιότητα με την ταινία Push (Push: Το Επικίνδυνο Χάρισμα), που έτυχε να βγαίνει την ίδια χρονιά.
• Ο σκηνοθέτης πίστευε ότι η ταινία θα καταλήξει κατευθείαν για το βίντεο, και θεώρησε ότι πρέπει κάποιος άγγελος να τον φυλάει, αφού όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, αλλά συνάντησε και μεγάλη επιτυχία. Μάλιστα, με ένα μπάτζετ μόλις 10 εκατομμυρίων δολαρίων, το ανεξάρτητο αυτό φιλμ έβγαλε 63,6.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Το τραγούδι I Can See in Color με τη Mary J. Blige βγήκε κι αυτόνομα σε σινγκλ.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/2/2010

Στο τέλμα του αμερικανικού ανεξάρτητου κινηματογράφου, ο Lee Daniels απαντάει επιθετικά με μια ταινία που αν είχε περισσότερη αυτοπεποίθηση θα ήταν καθαρό αριστούργημα. Το σημαντικότερο που καταφέρνει, και μπορεί να την κατατάξει ως κλασική, είναι η παρουσίαση της απόλυτης αντιηρωίδας. Η «Μονάκριβη» είναι το θύμα μιας κοινωνίας που κοιτάει μονάχα προς τα πρότυπα, είναι το παιδί-η ερωμένη-η μάνα που δεν θα παρακαλούσαμε να έχουμε, είναι το «πλάσμα ενός κατώτερου θεού», ένα καμένο χαρτί εν τη γενέσει της. Ο Daniels στη ρίχνει με βία μέσα στο πρόσωπο σου και σε υποχρεώνει να τη δεχτείς και να τη νιώσεις. Θα μπορούσαμε να το εκλάβουμε κι ως μια θρησκευτική παραβολή, αλλά ο σκηνοθέτης φαίνεται να άφησε κάτι τέτοιο κρυφό μέσα στις προθέσεις του.

Τα χτυπήματα της μοίρας είναι αλλεπάλληλα κι ερεβώδη. Κι όμως, η ταινία δεν ξεπέφτει στην εύκολη επιτήδευση, επειδή διατηρεί χαρακτήρα. Δεν χάνει το ρεαλιστικό της ύφος και δεν κάνει χρήση μουσικού μοτίβου για να χρωματίσει τη μαυρίλα. Μαζί, ξεπετάγονται σουρεαλιστικές νότες από τον νου της ηρωίδας, που επιλέγει τη φαντασία ως διέξοδο, οι οποίες αποσυμφορίζουν το δράμα. Μακάρι να τολμούσε ο Daniels να επιμείνει περισσότερο σε αυτές, και με μεγαλύτερο πλουραλισμό. Η Gabourey Sidibe δεν χρειάζεται να παίξει ποτέ ξανά για να μείνει ένα αλησμόνητο κινηματογραφικό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που δεν τολμάς να προσομοιωθείς με αυτό, αλλά πλέον δεν μπορείς να αγνοείς. Να και μια ανεξάρτητη ταινία που τρύπωσε στις mainstream, αλλά δεν κατασκευάστηκε με το όνειρο να επιβληθεί σε αυτές. Μια μονάκριβη ταινία!

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 17/2/2010

Οι ταινίες που καταγράφουν την απάνθρωπη ζωή σε υποβαθμισμένες ομάδες και γωνιές του κόσμου (ακόμη χειρότερα στο αστικό κι όχι στο αγροτικό περιθώριο) αυξάνονται, αφθονούν τα τελευταία είκοσι χρόνια. Και οι περισσότερες έχουν την βασική αρετή ενός δραματικού ρεαλισμού. Κάποιες λιγότερες έχουν κάτι παραπάνω, αυτό που λέμε «ψυχή», όπως το Precious. Δεν είναι ακριβώς το ιδιαίτερο πλανάρισμα- καδράρισμα- μοντάζ, δεν είναι ακριβώς τα δυνατά χρώματα με τα οποία παίζει, ούτε η καίρια διεύθυνση των ηθοποιών και η ίδια η πρωταγωνίστρια που φανερώνει μια λαμπερή ψυχή μέσα στις φαντασιώσεις της, κρυμμένη πίσω από ένα παροπλισμένο πρόσωπο στην επαφή της με τους άλλους, ούτε η αποφυγή του μελό με τέτοιο καταθλιπτικό στόρι, ούτε και η σωστή (ταυτόχρονα) αποφυγή μιας αποστασιοποιημένης ματιάς. Είναι ότι όλα μαζί έχουν δέσει με μια χημεία που επιδρά πάνω μας καταλυτικά και – το νιώθεις – σε βάθος χρόνου, με τον όγκο της ηρωίδας να ισοδυναμεί με το ειδικό βάρος του φιλμ.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 3/3/2010

Oι ταινίες του τύπου «όλα τα κακά της μοίρας μου» είναι ένα δύσκολο είδος, ένα είδος που σίγουρα απαιτεί σκηνοθετική βιρτουοζιτέ προκειμένου να μας κάνει να ξεπεράσουμε το σύνδρομο του παλιού «καλού» ελληνικού κινηματογράφου, της Μάρθα Βούρτση και της Ζωής Λάσκαρη…

Ο Daniels εδώ ακολουθώντας εν μέρει τη συνταγή του Χορεύοντας στο Σκοτάδι, δίνοντάς μας ένα δράμα με αρκετές σκηνές μιούζικαλ, δείχνει ότι σίγουρα διαθέτει ταλέντο. Όσο όμως μας κάνει να ξεχνάμε τη Μάρθα Βούρτση, άλλο τόσο δεν καταφέρνει να μας κρατήσει την προσοχή και το ενδιαφέρον τεταμένο μέχρι το τέλος. Το σενάριο μοιάζει από ένα σημείο κι έπειτα να κάνει κοιλιά, και το μόνο που μας κρατάει στην ταινία είναι οι μοναδικές ερμηνείες και μια ιστορία δίχως αμφιβολία διαφορετική. Ναι μεν αποφεύγει τα κάθε είδους κλισέ, ναι μεν μας δίνει χαρακτήρες ανεπτυγμένους με συνέπεια, δεν καταφέρνει όμως ούτε στιγμή να μας συγκλονίσει, και μας αφήνει με ένα αμήχανο φινάλε.

Πρόκειται για μια σαφώς επιτυχημένη μεταφορά μιας συγκλονιστικής ιστορίας, που απλώς μοιάζει να μη φτάνει στα επίπεδα που ακόμα και το ίδιο θα ήθελε. Και σίγουρα χάνει αρκετά στη σύγκριση με αρκετές ταινίες που έχουν ακολουθήσει την ίδια συνταγή.

Βαθμολογία: