Ένας δισεκατομμυριούχος προσκαλεί κάποιους παιδικούς του φίλους για μια βραδιά πόκερ. Μεταξύ τους υπάρχει μια σχέση αγάπης αλλά και ανταγωνισμού, που πολλές φορές φτάνει σε οριακό σημείο… ίσως αυτή τη φορά και επικίνδυνο.
Σκηνοθεσία:
Russell Crowe
Κύριοι Ρόλοι:
Russell Crowe … Jake Foley
Liam Hemsworth … Michael Nankervis
RZA … Andrew Johnson
Elsa Pataky … Penelope
Brooke Satchwell … Nicole Foley
Aden Young … Alex Harris
Steve Bastoni … Paul Muccino
Daniel MacPherson … Sam McIntyre
Jack Thompson … Shaman Bill
Molly Grace … Rebecca Foley
Paul Tassone … Victor
Matt Nable … Billy
Benedict Hardie … Styx
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Stephen M. Coates, Russell Crowe
Στόρι: Stephen M. Coates
Παραγωγή: Addam Bramich, Jason Clark, Mark B. David, Gary Hamilton, Ryan Hamilton, Keith Rodger, Jeanette Volturno, Matt Williams, Ying Ye
Μουσική: Antony Partos, Matteo Zingales
Φωτογραφία: Aaron McLisky
Μοντάζ: Scott Gray
Σκηνικά: Hugh Bateup
Κοστούμια: Gypsy Taylor
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Poker Face
- Ελληνικός Τίτλος: Poker Face: Ο Τζογαδόρος
Παραλειπόμενα
- Δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα για τον Russell Crowe, 8 χρόνια μετά την πρώτη. Επιπλέον, κάνει ντεμπούτο ως σεναριογράφος.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 24/11/2022
Θα ήθελα για μία στιγμή να μπω στο μυαλό του Russell Crowe, ώστε να καταλάβω τι σκέφτονταν την ώρα που έγραφε το συγκεκριμένο -πρώτο του- σενάριο. Μια και δεν εντοπίζονται μέσα του επιρροές ή η οποιαδήποτε νοηματική ουσία, το μόνο που βγάζει μια λογική είναι πως ίσως αφορά κάτι απόλυτα προσωπικό του. Αυτό όμως δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι πρέπει να αφορά κι εμάς τους υπόλοιπους…
Το Poker Face είναι ένα φιλμ χωρισμένο σε τρία κεφάλαια. Στο πρώτο μπαίνουμε με μια σειρά κλισέ αναφορών στην ψυχολογία του πρωταγωνιστή, στο δεύτερο γνωρίζουμε την υπόλοιπη παρέα (βγάζοντας γλώσσα στο νουάρ, μια και δεν χωράει καν εδώ το “κλείνοντας το μάτι”), ενώ στο τελευταίο… έχουμε μια αλά VHS παρατεταμένη σκηνή δράσης. Αν το πρώτο με το δεύτερο φέρουν μια συνέχεια, το τρίτο μπορεί μόνο να εκληφθεί ως «δεν έβρισκα κάτι καλύτερο» και -δυστυχώς- μόνο. Αλλιώς ποιο το νόημα σε ένα καθαρό ψυχολογικό δράμα με υπόνοια μυστηρίου να παρεισφρήσεις αστυνομικού τύπου δράση από το πουθενά, και μάλιστα με την προσθήκη νέων ηρώων που ούτε έπαιζαν ως τότε ρόλο στην πλοκή, αλλά -αλίμονο- ούτε μετά από αυτό το πέρασμα τους.
Με ένα μαγικό τρόπο, αυτή η παντελής έλλειψη ουσίας γεννάει με το φινάλε το ερώτημα «αυτό ήταν όλο;», αφού τα 90 λεπτά διάρκειας σπαταλήθηκαν δίχως ούτε να αναπτυχθούν χαρακτήρες, ούτε να προχωρήσει με ενδιαφέρον η πλοκή, ούτε καν να υπάρχει κάποια αγωνία που να κορυφώνεται με τη δράση. Φαντάζει η παρέα των φίλων της ταινίας να ήταν και στην πραγματικότητα παρέα, και όλο αυτό να σήμαινε κάτι το σπουδαίο για τους συγκεκριμένους, και απλά το γύρισαν σε βίντεο!
Αλήθεια, όμως, πόσο μας ενδιαφέρει το κύκνειο άσμα ενός μεγαλο-επιχειρηματία και «ολίγον» απατεώνα (τι δουλειά έχει ένας Σεζάν στο εξοχικό του;), αλλά και μια ασύστολη και δίχως τάση κριτικής επίδειξη πλούτου του; Κρατώντας μετά βίας τις ερμηνείες που όντως μοιάζουν αληθινής παρέας, μάλλον μένουμε με τον φόβο μήπως ο Russell Crowe μάς κάνει εδώ ένα μακάβριο ανακοινωθέν με κάποια αληθινή διάγνωση των γιατρών του, ή απλά σκοτώνει κάθε έννοια ουσιαστικού λόγου ύπαρξης μιας κινηματογραφικής ταινίας…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
