Point Break: Σπάσε τα Όρια σου

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 22/12/2015

Το νέο Point Break δεν έχει Πάτρικ Σουέιζι, δεν έχει Κιάνου Ριβς, δεν έχει ούτε Κάθριν Μπίγκελοου στη σκηνοθεσία. Μπορεί να περηφανεύεται μόνο για ένα πράγμα που έχει και δεν είχε το φιλμ του 1991. Τι είναι αυτό; Το 3D φυσικά! Αν του αφαιρέσεις κι αυτό, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα για το φιλμ του Έρικσον Κόουρ.

Διευθυντής φωτογραφίας σε ταινίες όπως τα Ανοιχτοί Λογαριασμοί, Οι Μαχητές των Δρόμων και Daredevil, ο Κόουρ πέρασε σύντομα και στη σκηνοθεσία. Προηγούμενη δουλειά του ήταν το σχετικά επιτυχημένο στην Αμερική φιλμ του 2006, Ο Ανίκητος, με πρωταγωνιστή τον Μαρκ Γουόλμπεργκ, ενώ το Point Break αποτελεί τη δεύτερη ουσιαστική του απόπειρα σκηνοθεσίας κινηματογραφικής ταινίας και δεν μπορείς να τη θεωρήσεις επιτυχημένη. Αν είχαμε να κάνουμε με ένα βίντεο-κλιπ, φτιαγμένο από εικόνες και θεαματικές σκηνές βγαλμένες μέσα από τα extreme-sport, θα μιλάγαμε για ένα όμορφο αποτέλεσμα, το οποίο με τη χρήση του 3D αποκτά άλλες «διαστάσεις». Μια ταινία, όμως, απαιτεί κι άλλα πράγματα που δυστυχώς εδώ περνούν σε δεύτερη μοίρα. Η σχετική με την πλοκή δράση είναι ανύπαρκτη και οι εξηγήσεις που δίνονται για όσα συμβαίνουν, εκτός του ότι δεν είναι ποτέ επαρκείς, δεν μπορούν να γίνουν δεκτές από οποιονδήποτε αποφασίσει να χρησιμοποιήσει για ελάχιστα λεπτά τη λογική του.

Αμηχανία επικρατεί και στους ηθοποιούς, τους οποίους ο Κόουρ δεν καταφέρνει να καθοδηγήσει και φαίνεται να μην τον νοιάζει κιόλας, σύμφωνα με το τελικό αποτέλεσμα. Ο μόνος που προσπαθεί να δώσει κάτι παραπάνω και που έχει ίσως τον πιο καλογραμμένο ρόλο είναι ο Έντγκαρ Ραμίρεζ, ως Μπόντι. Ο συμπρωταγωνιστής του, Λουκ Μπρέισι, όσο κι αν θέλει να το παλέψει, μάλλον «δεν μπορεί» και δεν καταφέρνει ποτέ να δώσει πνοή στον χαρακτήρα του, ενώ ατελής παραμένει η ανάλυση της σχέσης των δύο πρωταγωνιστών. Η θηλυκή παρουσία της παρέας, η Τερέσα Πάλμερ, δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης μέσα στην ταινία, καθώς το ειδύλλιο της με τον Γιούτα, τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Μπρέισι, δεν αγγίζει ποτέ τον θεατή, κάτι που, σύμφωνα με την εξέλιξη του φιλμ, επιθυμεί ο Κόουρ. Υπάρχουν και οι έμπειροι Ντελρόι Λίντο και Ρέι Γουάινστοουν, αλλά τι να σου κάνουν κι αυτοί. Περιφέρονται και λένε ατάκες που προκαλούν γέλιο με την αστοχία τους.

Είμαι σίγουρος ότι αν είχα παρακολουθήσει το Point Break στην κλασική 2D μορφή, θα το είχα αφήσει στη μέση. Εξαιρετικά τα ακροβατικά, εξαιρετική η κινηματογράφησή τους, τολμηρή η απόφαση εν έτει 2015 να χρησιμοποιηθούν όσο λιγότερα ψηφιακά εφέ γίνεται και πάρα πολύ καλή η απόδοση του 3D, το οποίο υπάρχουν σημεία που σου κόβει την ανάσα. Αυτό, όμως, δεν αρκεί και δεν βγάζει συναισθήματα που θα έπρεπε να βγάζει μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική εμπειρία, καλή ή κακή. Αν εσείς παρόλ` αυτά αποφασίσετε να δείτε το φιλμ στον κινηματογράφο, είτε γιατί ανήκετε στους θαυμαστές του αρχικού Point Break, είτε γιατί σας αρέσουν τα extreme-sport (δεν βρίσκω άλλον λόγο θέασης), δώστε κάτι παραπάνω και φορέστε τα ειδικά γυαλάκια, γιατί αλλιώς φοβάμαι ότι θα απογοητευθείτε πλήρως.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 6/8/2017

Κακά τα ψέματα, η ταινία του 1991 από την Κάθριν Μπίγκελοου ήταν μεν καλή για το είδος της, αλλά πολύ σύγχρονη για να δικαιολογείται ένα ριμέικ της. Προσπερνώντας αυτό και δίνοντας μία ευκαιρία στον Έρικσον Κρόου να πει και τη δική του εκδοχή, δεν μπορείς παρά να λυπηθείς που ένα στρωτό σενάριο κατέληξε να μοιάζει με διαφημιστικό σποτ. Βασικά, είναι σαν να γύρισαν το έργο αποκλειστικά για τους λάτρεις των ριψοκίνδυνων σπορ, και μάλιστα μοιάζει να μην έχουν κανέναν ενδοιασμό ως προς το να το φανερώνουν καθ’ όλη τη διάρκεια. Έτσι, το σενάριο μπάζει συνεχώς νερά και κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται προς κάτι αντίθετο, ενώ τα ψηφιακά εφέ αντικαθιστούν καταστάσεις που θα ήταν πιο ουσιαστικές στο φυσικό τους. Όλα αυτά, βέβαια, εάν έχετε έστω και την ελάχιστη ποιοτική απαίτηση από τη θέαση σας, γιατί δράση υπάρχει και το θέαμα είναι μπόλικο.

Βαθμολογία: