Πιο Πολύ από Ποτέ (2022)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Ελέν και ο Ματιέ ζουν ευτυχισμένοι εδώ και πολλά χρόνια, όταν ένα ξαφνικό πρόβλημα υγείας της Ελέν θα αναστατώσει την ήσυχη ζωή τους και θα τη φέρει αντιμέτωπη με δύσκολες αποφάσεις. Ο σύντροφός της είναι υπέρ οποιασδήποτε λύσης τής επιτρέψει να ζήσει, ανεξάρτητα από το ρίσκο ή το κόστος που σημαίνει για την ποιότητα ζωής της -η Ελέν, από την άλλη, φαίνεται να μην ξέρει τι θέλει, ούτε να μπορεί να το καταλάβει στη δίνη των ευθυνών, των πληροφοριών που πρέπει να μεταβολίσει, της συναναστροφής με τα συντετριμμένα αγαπημένα της πρόσωπα, του δικού της σοκ. Αναζητώντας απαντήσεις, η Ελέν βρίσκει το μπλογκ-ημερολόγιο ενός Νορβηγού που μιλάει με αναζωογονητική ειλικρίνεια για τη δική του υγεία πλάι σε φωτογραφίες από την πανέμορφη φύση δίπλα στο σπίτι του. Η Ελέν αισθάνεται αμέσως την ανάγκη να ταξιδέψει εκεί, μακριά από όλους και από όλα, και παρά τις αναταράξεις που προκαλεί η ανάγκη της αυτή στη σχέση της με τον Ματιέ. Το ταξίδι αυτό, με στόχο τη γαλήνη που τόσο αποζητά, είναι ένα ταξίδι προς τον ίδιο της τον εαυτό -ίσως όχι με αφορμή την πιο ευτυχή συγκυρία, αλλά σίγουρα την πιο κατάλληλη στιγμή.

Σκηνοθεσία:

Emily Atef

Κύριοι Ρόλοι:

Vicky Krieps … Helene

Gaspard Ulliel … Matthieu

Bjorn Floberg … Mister (Bent)

Sophie Langevin … Δρ Girlotto

Valerie Bodson … Mamm

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Emily Atef, Lars Hubrich

Παραγωγή: Xenia Maingot

Μουσική: Jon Balke

Φωτογραφία: Yves Cape

Μοντάζ: Sandie Bompar, Hansjorg Weissbrich

Σκηνικά: Silke Fischer

Κοστούμια: Dorothee Guiraud

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Plus que Jamais
Ελληνικός Τίτλος: Πιο Πολύ από Ποτέ
Διεθνής Τίτλος: More Than Ever

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.

Παραλειπόμενα

Πρώτη -κυρίως- γαλλόφωνη ταινία για τη γερμανίδα Emily Atef. Ως συμπαραγωγός βέβαια βρίσκεται και η Γερμανία, όπως και η Νορβηγία και το Λουξεμβούργο σε μικρότερο ποσοστό.
Η Emily Atef είχε συλλάβει την ιδέα για το στόρι από το 2010, αλλά τόσο η συγγραφή του σεναρίου όσο και η ανεύρεση χρηματοδότησης καθυστερούσαν την έναρξη της παραγωγής, επιφέροντας όμως και περαιτέρω καθυστερήσεις ακόμα κι όταν εκκίνησε.
Αρχικά ήταν να τιτλοφορηθεί Mister.
Στο αρχικό καστ είχαν ανακοινωθεί και οι Jesper Christensen, Liv Ullmann.
Ο Gaspard Ulliel ήρθε μετά από πρόταση της Vicky Krieps, όντας φίλοι οι δυο τους αλλά ποτέ με μια κοινή συνεργασία.
Έμελλε να είναι η έσχατη κινηματογραφική εμφάνιση για τον Gaspard Ulliel, που έφυγε από τη ζωή στις 19/1/2022, μέσω ενός τραγικού δυστυχήματος στο σκι. Δεν είναι όμως και η έσχατη ταινία που γύρισε, αλλά το Coma του Bertrand Bonello προβλήθηκε πρώτο στις αίθουσες.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 7/12/2022

Η Ελέν πάσχει από μια σπάνια νόσο των πνευμόνων που καθιστά την επιβίωσή της αμφίβολη στην ηλικία των 33 ετών. Ο καθημερινός της γογλοθάς και οι οριακές πιθανότητες επιτυχίας μιας πιθανής μεταμόσχευσης την έχουν εξαντλήσει ψυχικά, καθιστώντας τις ημέρες και τις νύχτες της συχνά αφόρητες. Ο σύζυγός της, ο Ματιέ, μοιάζει να έχει ξεμείνει από λύσεις, αφού αντιλαμβάνεται ότι η ολόψυχη στοργή με την οποία περιβάλλει τη σύντροφό του είναι θλιβερά ανεπαρκής. Ένα απρόσμενο μοναχικό ταξίδι στη Νορβηγία θα φέρει την Ελέν σε επαφή με έναν άνθρωπο που βιωματικά μοιράζεται τον εφιάλτη της και θα την οδηγήσει σε ιία συνολική ανασκόπηση των επιλογών της.

Η Έμιλι Ατέφ προσεγγίζει το δυσβάσταχτο θέμα της με ουσιώδη ευθύτητα από τις πρώτες κιόλας στιγμές της ταινίας. Η κάμερα της είναι σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο της σπουδαίας Βίκι Κριπς, οι καθημερινές της δυσκολίες παρατίθενται ενδελεχώς, τα αδιέξοδά της εμφανίζονται κατηγορηματικά και επείγοντα. Η Ελέν ασφυκτιά και η σκληρή αλήθεια μ η οποία φέρει έναν κατακλυσμό τύψεων στην ψυχή της, είναι ότι η συζυγική αγάπη δεν αρκεί για να υπερνικήσει τη βαριά σκιά του επικείμενου θανάτου. Η ανάγκη της για αδιαμεσολάβητη επικοινωνία με το σώμα της, που μεταφράζεται σε εσωστρέφεια και ανάγκη για απομόνωση, την ωθεί σε ένα ψυχοθεραπευτικό ταξίδι με προορισμό την απεραντοσύνη ενός καταπράσινου νορβηγικού τοπίου και το δωμάτιο φιλοξενίας ενός ειλικρινή ομοιοπαθούς μεσήλικα που γνώρισε μέσα από το ευφάνταστο blog του.

Η ψυχραιμία της δημιουργού ως προς τη διαχείριση των δυναμικών της ιστορίας της αναδεικνύεται σε μέγιστη αρετή του έργου, αφού οι στιγμές έντασης είναι προσεκτικά τοποθετημένες στο φιλμικό κείμενο και καταφτάνουν με φυσικότητα, φωτίζοντας πολύπλευρα το δράμα. Η Ατέφ φτιάχνει ένα κλίμα επιμελώς φορτισμένο, τέτοιο που αναδεικνύει τις συναισθηματικές συγκρούσεις δύο χαρακτήρων που αγαπιούνται βαθιά αλλά αδυνατούν να συνυπάρξουν υπό το βάρος μίας κλεψύδρας που αδειάζει τραγικά γρήγορα. Αδύνατο να μη σκεφτούμε το μακάβριο της σύμπτωσης που έφερε τον αδικοχαμένο Γκασπάρ Ουλιέ σε έναν από τους τελευταίους ρόλους του να ενσαρκώνει έναν χαρακτήρα που στέκεται απέναντι από τον θάνατο ενός αγαπημένου.

Με τον αστερίσκο μίας σημαντικής ένστασης αναφορικά με τη διαχείριση του αναφαίρετου δικαιώματος επιλογής και αυτοδιάθεσης του ασθενούς, η οποία ίσως να αγγίζει τα χωράφια σκιωδών αντιλήψεων περί ιατρικής επιστήμης, το Πιο Πολύ από Ποτέ είναι ένα γνήσια συγκινητικό φιλμ. Ερμηνευμένο στην εντέλεια, νηφάλιο και ψυχωμένο, κοιτάζει κατάματα την αγωνία δύο ανθρώπων απέναντι για χρόνο που τελειώνει βίαια και την αγανάκτησή τους για την άδικη στέρηση μιας κοινής ευτυχίας. Είναι ένα δράμα που δεν λυγίζει υπό το βάρος της ιστορίας του, πράγμα καθόλου αυτονόητο σε ταινίες παρόμοιας θεματικής.

Βαθμολογία: