Ο κύριος Ιλό, περιποιημένος και λαμπερός, φοράει το καπέλο του και προκαλεί το πιο διασκεδαστικό χάος. Με κίνητρο μια συνάντηση με κάποιον αμερικανό αξιωματούχο, ο αγαπητός κύριος Ιλό, συντροφιά με την ομπρέλα και το καπέλο του, περιπλανιέται στον πολύβουο λαβύρινθο του Παρισιού προκαλώντας, άθελά του το γνωστό χαρακτηριστικό χάος. Η ευρωπαϊκή μητρόπολη σφύζει από ζωή, οι τουρίστες έχουν κάνει επιδρομή, η μοντέρνα αρχιτεκτονική του τέλους της δεκαετίας του 1960 αναπτύσσεται απειλητικά και τα νέα τεχνολογικά μέσα και γκάτζετ δεν μπορούν παρά να μπερδέψουν και να τρομάξουν τον καλοπροαίρετο, απλοϊκό κύριο. Στα μάτια και στα χέρια του, η αφιλόξενη, ανταγωνιστική, υπερσύγχρονη πόλη και οι αγχωμένοι κάτοικοί της αποκτούν ξανά κάτι από την παιδικότητα, τη σκανδαλιάρικη γλύκα της πιο καλής μας διάθεσης, την πιο ηλιόλουστη μέρα της ζωή μας.
Σκηνοθεσία:
Jacques Tati
Κύριοι Ρόλοι:
Jacques Tati … Κος Hulot
Barbara Dennek … Barbara
Billy Kearns … Κος Schultz
John Abbey … Κος Lacs
Yves Barsacq … παλιόφιλος του Hulot
Rita Maiden … φίλη του Schultz
Reinhard Kolldehoff … γερμανός επιχειρηματίας
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jacques Tati, Jacques Lagrange
Παραγωγή: Bernard Maurice
Μουσική: Francis Lemarque
Φωτογραφία: Jean Badal, Andreas Winding
Μοντάζ: Gerard Pollicand
Σκηνικά: Eugene Roman
Κοστούμια: Jacques Cottin
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Playtime
- Ελληνικός Τίτλος: Πλαίυ Τάιμ
- Εναλλακτικός Διεθνής Τίτλος: Play Time
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Playtime [επανέκδοσης]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Οι Διακοπές του Κυρίου Ιλό (1955)
- Ο Θείος μου (1958)
- Ο Κος Ιλό στο Χάος της Κυκλοφορίας (1971)
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ της Μόσχας.
Παραλειπόμενα
- Γυρίστηκε ανάμεσα στο 1964 και το 1967 με φορμάτ υψηλής πιστότητας 70 mm, ένα πολύπλοκο για τότε ηχητικό σύστημα, και ένα τεράστιο σκηνικό (γνωστό ως Tativille) που ο Tati έχτισε ειδικά για την ταινία, και λέγεται ότι κόστισε 17 εκατομμύρια φράνκα. Όλα αυτά όμως εκτόξευσαν το μπάτζετ, και ο Tati αναγκάστηκε να πάρει μεγάλα δάνεια και να προβεί σε τεράστιες υπεραναλήψεις. Για την εξοικονόμηση λίγων χρημάτων, κάποια πίσω σκηνικά είναι στην πραγματικότητα τεράστια πλακάτ.
- Παρότι θεωρείται το αριστούργημα του δημιουργού του, ήταν μια μεγάλη εμπορική αποτυχία. Ένας από τους λόγους αφορούσε την επιμονή του Tati να παίζεται η ταινία μονάχα σε αίθουσες εξοπλισμένες με μηχανές προβολής για τα 70 mm και στερεοφωνικό ήχο. Κάποιοι άλλοι λένε ότι δυσαρέστησε το κοινό που ο Κος Ιλό είναι αυτή τη φορά δευτερεύων χαρακτήρας, ενώ υπάρχει και η εκδοχή ότι η σάτιρα ήταν λίγο απαρχαιωμένη πια από το 1959, οπότε και είχε σχεδιαστεί το σενάριο.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 24/4/2020
Ο Ζακ Τατί, εν έτει 1967, χτίζει ένα δικό του Παρίσι για να αφηγηθεί την ιστορία μιας περιπλάνησης στη γαλλική πρωτεύουσα και σε ένα αστικό τοπίο που εντέλει δεν θυμίζει σε τίποτα ρομαντικές βόλτες σε παρισινά στενοσόκακα, ούτε φιλιά σε γέφυρες του Σηκουάνα.
Ο Ζακ Τατί, δημιούργησε, εξολοκλήρου, έναν λαβύρινθο από γραφεία εν είδει πανομοιότυπων τετραγώνων που συνθέτουν τελικά ένα συνονθύλευμα κτηρίων -σκηνικό ιδανικής ισορροπίας ανάμεσα στο μινιμαλισμό του Μοντριάν και τη μοναξιά του Έντουαρντ Χόπερ. Στήνοντας τον ιστό της πολυπρόσωπης αράχνης του βαθιά μέσα στο αποστειρωμένο αστικό τοπίο, ο σκηνοθέτης, δημιούργησε την πλέον, έως τότε, πολυδάπανη ταινία στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου, για να μιλήσει για την οριστική αλλοτρίωση του σύγχρονου κόσμου. Και για να πλάσει μια ταινία-όνειρο ζωής,που κι αν δεν βρήκε το κοινό της χάρισε στον Τατί μια θέση στο πάνθεο της κινηματογραφικής ιστορίας.
Κι αν το αστικό του τοπίο ισοδυναμεί με λαβύρινθο, οι ήρωες του χαρίζουν προσωπείο σε έναν Μινώταυρο καταδικασμένο να τρέχει πίσω από την ουρά της αποξένωσης. Δημιουργώντας μια ταινία με πρόσχημα τον αφελή κύριο Ιλό, ο Ζακ Τατί εδώ δημιουργεί μια αφήγηση χωρίς πρωταγωνιστές και με ισχνή παρουσία διαλόγου. Ενώ με όχημα την ιστορία ενός πλατωνικού φλερτ -ανάμεσα στον κύριο Ιλό και μια αμερικανίδα τουρίστρια- καταδικασμένο να πεταχτεί στον κάδο των αιώνια κυοφορούμενων ερώτων, θα μιλήσει για όλα εκείνα τα βέλη φιλιών και ερώτων που χάνονται ανάμεσα στα νέφη και στα σύννεφα των σύγχρονων πόλεων.
Τελικά, ο Τατί δημιουργεί εδώ μια ταινία ανένταχτη, μια αφήγηση απόλυτα -ακόμα- αμίμητη και την αριστουργηματική αποτυπώση του κωμικοτραγικού παρόντος. Ενός παρόντος που κι αν ο σκηνοθέτης αποστρέφεται τη δεκαετία του 1960, μας χαρίζει την κινηματογραφική αποστροφή ενός σύγχρονου κόσμου που μοιάζει τελικά αιώνια. Ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό ταξίδι που θα σας οδηγήσει είτε σε λαβυρίνθους χασμουρητών, είτε στην είσοδο σας σε ένα πολύμορφο κινηματογραφικό σύμπαν και την έξοδο σας -στο σήμερα- ανάμεσα σε γέλια και σε κλάματα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
