Ο πειρατής καπετάν Τζακ Σπάροου και ο Γουίλ Τέρνερ αναζητούν το Μαύρο Μαργαριτάρι, το καταραμένο πλοίο του πειρατή Μπαρμπαρόσα. Ο τελευταίος έχει απαγάγει την κόρη του πειρατή, την Έλιζαμπεθ, η οποία έχει μαζί της το μαγικό φυλακτό. Ο Μπαρμπαρόσα ελπίζει να απαλλαχθεί από μια κατάρα που τον έχει μετατρέψει σε νεκροζώντανο, προηγουμένως όμως απαιτείται η θυσία της Ελίζαμπεθ.

Σκηνοθεσία:

Gore Verbinski

Κύριοι Ρόλοι:

Johnny Depp … καπετάνιος Jack Sparrow

Orlando Bloom … William ‘Will’ Turner Jr.

Geoffrey Rush … καπετάνιος Hector Barbossa

Keira Knightley … Elizabeth Swann

Jack Davenport … James Norrington

Jonathan Pryce … κυβερνήτης Weatherby Swann

Lee Arenberg … Pintel

Mackenzie Crook … Ragetti

Kevin McNally … Joshamee Gibbs

Zoe Saldana … Anamaria

David Bailie … Cotton

Martin Klebba … Marty

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Ted Elliott, Terry Rossio, Stuart Beattie, Jay Wolpert

Στόρι: Ted Elliott, Terry Rossio

Παραγωγή: Jerry Bruckheimer

Μουσική: Klaus Badelt

Φωτογραφία: Dariusz Wolski

Μοντάζ: Stephen E. Rivkin, Arthur Schmidt, Craig Wood

Σκηνικά: Brian Morris

Κοστούμια: Penny Rose

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl
  • Ελληνικός Τίτλος: Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Κατάρα του Μαύρου Μαργαριταριού

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου (Johnny Depp), ήχου, ειδικών εφέ, ηχητικών εφέ και μακιγιάζ.
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Johnny Depp) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
  • Βραβείο Bafta μακιγιάζ/κομμώσεων. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Johnny Depp), κοστούμια, ήχο και ειδικά εφέ.

Παραλειπόμενα

  • Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, οι σεναριογράφοι Ted Elliott και Terry Rossio είχαν βλέψεις για έναν συνδυασμό μεταφυσικού και πειρατικής ταινίας. Η Walt Disney Pictures έδωσε το πράσινο φως, βασίζοντας το στόρι σε ένα θεματικό κομμάτι της Disneyland. Σε αυτό το σημείο, ακόμα δεν ήταν σίγουροι αν η ταινία κάνει για μεγάλη οθόνη ή για να βγει κατευθείαν σε βίντεο. Αν πήγαιναν με την πρώτη επιλογή, είχαν κατά νου τον Matthew McConaughey, ενώ στη δεύτερη τον Christopher Walken ή τον Cary Elwes. Όταν το 2002 το σχέδιο ήρθε στα χέρια του μεγαλοπαραγωγού Jerry Bruckheimer, αυτός το απέρριψε επειδή ήταν μια κανονική πειρατική ταινία. Τότε ήρθε η συνδρομή των Elliott και Rossio, που τη μετέτρεψαν προς όφελος του μεταφυσικού στοιχείου. Το αφεντικό της Disney όμως, ο Michael Eisner, ήθελε και πάλι να πάψει οριστικά την ταινία, φοβούμενος ότι θα κόστιζε πολύ, αλλά και επηρεασμένος από την παταγώδη αποτυχία του μιούζικαλ The Country Bears, το οποίο και ήταν επίσης προερχόμενο από θέμα της Disneyland. Ο Bruckheimer ήταν αυτός που μπαίνοντας τελικά στο σχέδιο τον μετέπεισε, τονίζοντας ότι ο ανταγωνισμός εκείνη την εποχή έριχνε πολλά χρήματα στις υπερπαραγωγές (όπως ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών και το The Matrix).
  • Πρώτη επιλογή για τον Τζακ Σπάροου ήταν ο Jim Carrey, ενώ όταν εκείνος είπε το όχι λόγω άλλων υποχρεώσεων (με το Θεός για μια Εβδομάδα), μπήκε στο προσκήνιο το όνομα του Michael Keaton. Κι όμως, ο ρόλος είχε γραφτεί ειδικά για τον Hugh Jackman, αλλά εκείνη την εποχή δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός εκτός Αυστραλίας, και η Disney δεν ήθελε καν να περάσει σε κάποια πρόταση.
  • Σύμφωνα με τον Bruckheimer, ο χαρακτήρας του Τζακ είχε πατήσει πάνω σε νεαρό Burt Lancaster, αλλά όταν τον ανέλαβε ο Depp είδε σε αυτόν κάτι από σύγχρονο ροκ-σταρ, και βάσισε την ερμηνεία του πάνω στον Keith Richards. Ο δε ρόλος του Bloom, ήταν πάνω στον παραδοσιακού τύπου πειρατή του Errol Flynn.
  • Πριν πάρει τον ρόλο ο Orlando Bloom, στη λίστα για τον Γουίλ Τέρνερ ήταν και οι: Tobey Maguire, Jude Law, Ewan McGregor, Ben Peyton, Christian Bale και Heath Ledger. Ο δε Tom Hiddleston πέρασε ανεπιτυχώς από οντισιόν. Η τελική επιλογή ήρθε μετά από πρόταση του Geoffrey Rush, που είχε συνεργαστεί με τον Bloom στο Νεντ Κέλι (2003).
  • Η Keira Knightley πήρε τον ρόλο εντυπωσιάζοντας στην οντισιόν τον Verbinski, που δεν είχε δει καν το Καν’ το Όπως ο Μπέκαμ που την είχε οδηγήσει ως εκεί.
  • Ο Tom Wilkinson ήταν σε διαπραγματεύσεις για να ντυθεί κυβερνήτης Σουάν, αλλά επιλέχτηκε ο Jonathan Pryce επειδή τον είχε ως ίνδαλμα ο Depp.
  • Η σκηνή της μεταμόρφωσης των πειρατών χρειάστηκε να γυριστεί δύο φορές. Τη μία με τους ηθοποιούς, και την άλλη δίχως αυτούς για να προστεθούν οι σκελετοί. Οι ηθοποιοί έπειτα έπρεπε να περάσουν από την πράσινη οθόνη για το motion-capture, κι ενώ σε τέσσερις μήνες θα έβγαινε η ταινία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Verbinski επιβάλλονταν να εργάζεται 18ωρα στο μοντάζ (είχε μπροστά του 600 πλάνα ειδικών εφέ), για να είναι έτοιμη η ταινία στην ώρα της.
  • Η όλη ιδέα των Πειρατών είχε αρκετές ομοιότητες με ένα βιντεοπαιχνίδι του 1997, το The Curse of Monkey Island, και το αρχικό σενάριο που είχε για αυτό στα χέρια του ως παραγωγός ο George Lucas, πριν το σχέδιο αποτύχει να περάσει στην παραγωγή.
  • Έγινε η πρώτη ταινία με το λόγκο της Walt Disney Pictures που αξιολογήθηκε με PG-13.
  • Η πρεμιέρα έγινε στο πάρκο της Disneyland στην Καλιφόρνια, με μικρές όμως προσδοκίες από το στούντιο, παρά τα 140 εκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν. Οι εισπράξεις παρόλα αυτά έφτασαν στα 654,3, με τη δημιουργία franchise να αποτελούσε πλέον μονόδρομο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το είχαν ως κρυφή ελπίδα κατά νου, και ήταν αυτός ο λόγος που είχε επιλεχτεί να υπάρχει και υπότιτλος στον κεντρικό τίτλο. Ένας υπότιτλος όμως που δεν άρεσε καθόλου στον Verbinski, μια και ήταν το χρυσάφι καταραμένο και όχι το πλοίο όπως αναγράφεται.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο Hans Zimmer συμμετείχε στο σάουντρακ ως μουσικός παραγωγός.
  • Ο Alan Silvestri φέρονταν αρχικά ότι θα γράψει τη μουσική.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/1/2009

Θεαματική σε κάποια σημεία (κυρίως στη σκηνή της μεταμόρφωσης των πειρατών σε σκελετούς), γελοία σε σχεδόν όλα τα άλλα, η υπερπετυχημένη εισπρακτικά πειρατική ταινία του Βερμπίνσκι (‘The Mexican’) είναι τη μία να την αγαπάς και την άλλη να βαρυγκωμάς. Το σενάριο είναι παράλληλα ώριμο αλλά και αφελές, σε σημεία παιδαριώδες. Καμία ανανέωση του ξεχασμένου αυτού του είδους (που θα είχε πολλά να προσφέρει στο σινεμά του θεάματος), που να μην είδαμε στο ακόμα πιο μέτριο, αλλά φτηνότερο Cutthroat Island (1995), αφού και το μεταφυσικό στοιχείο δεν επιβάλλεται επί του σεναρίου.

Το χειρότερο όμως είναι η κωμική ερμηνεία του Τζόνι Ντεπ (αλά Κιθ Ρίτσαρντς), ο οποίος υποδύεται με ομολογημένη άνεση τον μέθυσο πειρατή, τον οποίο όμως σπάνια βλέπουμε να πίνει, ενώ έχει φανερό πρόβλημα με τον ώμο του. Δεν περνάει λίγη ώρα χωρίς να τον «τινάξει» χαρακτηριστικά προς τα πίσω (ένα ανόητα επαναλαμβανόμενο τικ που μάλλον εκλήφθηκε ως ερμηνευτικό κόλπο)! Όμως, η Ακαδημία τον θεώρησε άξιο υποψηφιότητας για Όσκαρ (στο Ed Wood ή στο Dead Man λογικά δεν τους συγκίνησε ομοίως…), αλλά κι αν ψάχνετε για καταιγιστική, σε σημεία, δράση, χωρίς προβληματισμούς, τότε δεν μπορώ παρά να σας προτείνω μια βαρκάδα στο σεληνόφως με τους ψηφιακούς πειρατές, που οφείλουν την έμπνευσή τους από θέμα του πάρκου της Ντίσνεϊλαντ. Ευτυχώς, τα ίδια δεν ισχύουν για τα επόμενα, πιο θεαματικά και πιο δομημένα μέρη της σειράς.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

22 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *