Πινκ Φλόυντ: Το Τείχος (1982)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Πινκ έχει χάσει από πολύ μικρός τον πατέρα του στον πόλεμο. Η μητέρα του είναι μια αυστηρή γυναίκα που τον απωθεί από κάθε έννοια σεξ. Παρόλα αυτά, θα παντρευτεί και θα κάνει καριέρα στη ροκ μουσική. Η γυναίκα του θα τον εγκαταλείψει, τα ναρκωτικά θα τον καταβάλουν και το τείχος που χτίζεται μέσα του θα γίνεται ολοένα και πιο ψηλό. Η τρέλα δεν θα αργήσει να τον συναντήσει, και ο Πινκ, μέσα στο παραλήρημα του, θα ονειρευτεί πως είναι ο απόλυτος δικτάτορας και διοικεί έναν εφιαλτικό στρατό από ναζί.

Σκηνοθεσία:

Alan Parker

Κύριοι Ρόλοι:

Bob Geldof … Pink

Christine Hargreaves … η μητέρα του Pink

Eleanor David … η σύζυγος του Pink

Kevin McKeon … Pink (νεαρός)

Alex McAvoy … ο δάσκαλος

Bob Hoskins … ο μάνατζερ

James Laurenson … J.A. Pinkerton

Michael Ensign … ο ξενοδόχος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Roger Waters

Παραγωγή: Alan Marshall

Μουσική: Roger Waters

Φωτογραφία: Peter Biziou

Μοντάζ: Gerry Hambling

Σκηνικά: Brian Morris

Κοστούμια: Penny Rose

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Pink Floyd: The Wall
Ελληνικός Τίτλος: Πινκ Φλόυντ: Το Τείχος

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Roger Waters: The Wall (2014)

Σεναριακή Πηγή

Μουσικό άλμπουμ: The Wall των Pink Floyd.

Κύριες Διακρίσεις

Βραβείο Bafta ήχου και τραγουδιού (Another Brick in the Wall).

Παραλειπόμενα

Από την αρχή που εκδόθηκε το άλμπουμ, ο Roger Waters είχε την ιδέα της απόδοσης του σε ταινία. Μάλιστα, επέκτεινε το πρόγραμμα των εμφανίσεων του γκρουπ το 1980 για να συμπεριλάβει τις εικόνες των συναυλιών σε αυτήν. Όταν ανέλαβε ο Alan Parker (μεγάλος φαν του γκρουπ) τη σκηνοθεσία, η όλη ιδέα ήταν να πρωταγωνιστήσει ο ίδιος ο Waters. Όμως στα δοκιμαστικά απέτυχε οικτρά και τη θέση του πήρε ο εξίσου διάσημος ροκ τραγουδιστής Bob Geldof, που επίσης δεν είχε καμία εμπειρία από ηθοποιία.
Τα τόσο ιδιαίτερα κινούμενα σχέδια ήταν μια δημιουργία του Gerald Scarfe.
Δεν υπάρχει διάλογος, απλά οι εικόνες ακολουθούν τη μουσική.
Στη σκηνή με το δικτατορικό παραλήρημα του ήρωα, ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε αληθινούς νεοναζί, ώστε να υπάρχει περισσότερος ρεαλισμός.
Κατά τα γυρίσματα, η κόντρα των δύο δημιουργών εντάθηκε τόσο πολύ, ώστε ο Parker απειλούσε συνεχώς με φυγή, αλλά και ο Waters ποτέ δεν παραδέχτηκε πως του άρεσε το τελικό αποτέλεσμα.
Στα παράδοξα, ο Bob Geldof στη βιογραφία του, μετά από χρόνια, διηγείται πως έμαθε για το σχέδιο από τον παραγωγό κατά την μετάβαση του σε ταξί, και πως άμεσα εξήγησε πως δεν το ήθελε, γιατί αντιπαθούσε τη μουσική των Floyd. Ο Roger Waters δεν χρειάστηκε να το μάθει τόσο αργά, αφού ο οδηγός ήταν αδελφός του!

Μουσικά Παραλειπόμενα

Από τα τραγούδια του άλμπουμ άλλα διασκευάστηκαν (μεταξύ αυτών το διάσημο Another Brick in the Wall), άλλα μείνανε ως έχουν, άλλα εξαφανίστηκαν (Hey You), ενώ προστέθηκαν και λίγα ακόμα που οι Floyd πρόσθεσαν σε επόμενα άλμπουμ.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 13/9/2007

Το άλμπουμ των Pink Floyd το 1979, The Wall, ήταν και θα είναι από τα αριστουργήματα της ροκ και της σύγχρονης μουσικής γενικά. Είναι ομοιογενές ως θέμα και αναζητεί τη βαθιά έννοια της ύπαρξης, μέσα σε μια κοινωνία τόσο ημιτελή όσο και η ανθρώπινη φύση. Το 1982, ο γνωστός εγγλέζος σκηνοθέτης Alan Parker συνεργάστηκε με τον frontman των Floyd, Roger Waters (που ανέλαβε το σενάριο), και δώσανε μια οπτική εκδοχή που, παρότι κάποιοι θέλουν να την αγνοούνε, είναι και η ίδια πολύ κοντά στο αριστούργημα.

Το νόημα της ροκ όπερας των Floyd είναι ταυτόχρονα απλό, μα και τόσο απορριπτέο από τον ανθρώπινο εγωισμό. Πράξεις που μας διαπερνούν από τα μικρά μας κιόλας χρόνια, σαν έναν πόλεμο, την αυστηρή μητρότητα, το σεξ, το μίσος, τις ιδεολογίες, φωλιάζουν μέσα στο μυαλό μας, το ίδιο μας το είναι και χτίζουν ένα τείχος. Αυτό το ιδεατό τείχος μάς απομακρύνει από τον ίδιο μας τον εαυτό και την ελευθερία που μας έδωσε απλόχερα η φύση. Ένα συνονθύλευμα προκαταλήψεων, φόβων, λανθασμένων αντιδράσεων και εντέλει ψυχασθένειας (ποιος δεν έχει, αληθινά, ανάγκη από ψυχολόγο στον κόσμο μας), που πολύ δύσκολα θα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε, διακρίνοντας απόλυτα καθαρά τον κόσμο γύρω μας. Ένα τείχος που μόνο εμείς μπορούμε να γκρεμίσουμε, περνώντας όμως μέσα από την απόλυτη παραδοχή αυτού που μας συμβαίνει. Και ποιος παραδέχεται το πρόβλημα του, όταν κατοικούμε σε έναν κόσμο που λατρεύει την απολυτότητα και την υπεκφυγή.

Οι Floyd, γράφοντας το The Wall, επιλέξανε μια ακραία περίπτωση από αυτές που έχτισαν τη Βρετανία, στη μεταπολεμική περίοδο. Συνδυάζουν την απώλεια από τον μεγάλο πόλεμο, με την αυστηρή μητέρα, το κακοστημένο εκπαιδευτικό σύστημα, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την άνοδο των ειδώλων της μουσικής και της βίας και τελικά το απολυταρχικό καθεστώς, μια εύκολη εναλλακτική της ανθρωπότητας. Το πόσο έχουμε απομακρυνθεί από όλα αυτά, είστε σε θέση να αναλογιστείτε, κοιτάζοντας απλά τον δέκτη της τηλεόρασης σας.

Η ταινία γενικά δεν προδίδει πουθενά το αυθεντικό άλμπουμ των Pink Floyd και ακολουθεί, κατά πόδας, τα σκληρά μηνύματα που εμπεριέχει. Είναι περισσότερο μια εμπειρία, ένα ταξίδι στον εσωτερικό μας υπαρξισμό, ένα τραγούδι που θα σιγοτραγουδάμε για καιρό. Μπορεί να σε σημαδέψει, μπορεί, ταυτόχρονα, να σε ξενίσει, να σε απωθήσει. Αν καταφέρεις να μπεις στο νόημα, ίσως βρεις λόγους να κλάψεις για τον ίδιο σου τον εαυτό… Ο Alan Parker, σε μεγάλη φόρμα, κόβει και ράβει σκηνές και τραγούδια, σαν μαχαίρια στην καρδιά. Πέφτει, βέβαια, στο παράπτωμα της υπεροψίας και του επιτηδευμένου αριστουργήματος, αλλά η μεγαλομανία του είναι καλοδεχούμενη, όταν υπάρχει τόσο ζωντανό και ατόφιο υλικό. Ηρεμήστε, καθίστε αναπαυτικά, πάρετε μια βαθιά ανάσα και αν νιώσετε πως κάτι σας ενοχλεί, είναι απλά ένα μικρό τσίμπημα στην ψυχή.

Βαθμολογία: