Ο Τρελός Πιερό (1965)

⭐ Εγχρ. 01 ωρ. 50 λεπ.

7 votes 4.9

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Πιερό εγκαταλείπει τη γυναίκα και την κόρη του, και το σκάει από το Παρίσι με την μπέιμπι-σίτερ, προσπαθώντας μαζί να αποφύγουν τους επαγγελματίες αλγερινούς δολοφόνους που την καταδιώκουν. Μετακινούνται διαρκώς στη Μεσόγειο, και στη διάρκεια του ταξιδιού φιλοσοφούν για τα πάντα.

Σκηνοθεσία:

Jean-Luc Godard

Κύριοι Ρόλοι:

Jean-Paul Belmondo … Ferdinand ‘Pierrot’ Griffon

Anna Karina … Marianne Renoir

Graziella Galvani … Maria Griffon

Samuel Fuller … Samuel Fuller

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jean-Luc Godard

Παραγωγή: Georges de Beauregard, Dino De Laurentiis

Μουσική: Antoine Duhamel

Φωτογραφία: Raoul Coutard

Μοντάζ: Francoise Collin

Σκηνικά: Pierre Guffroy

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Pierrot le Fou
Ελληνικός Τίτλος: Ο Δαίμων της 11ης Ώρας [αυθεντικός]
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Crazy Pete
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Pierrot Goes Wild
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Ο Τρελός Πιερό [επανέκδοσης]

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Obsession του Lionel White.

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Bafta ξένου ηθοποιού (Jean-Paul Belmondo).
Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Παραλειπόμενα

Επηρεασμένο από την ποπ-αρτ, και με αναφορές στη μαζική κουλτούρα της εποχής, το φιλμ περιέχει αρκετά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Godard, όπως το “σπάσιμο του τέταρτου τοίχου” (ηθοποιός που μιλάει απευθείας στην κάμερα), αλλά και καρτούν κι έντονα χρώματα.
Η Sylvie Vartan ήταν η πρώτη επιλογή για τη Μαριάν, αλλά ο ατζέντης της αρνήθηκε.
Ο Godard είχε σκεφτεί τον Richard Burton για τον πρώτο ρόλο, αλλά εγκατέλειψε από μόνος του την ιδέα.
Όπως σε πολλές ταινίες του γάλλου αρχιερέα της Νουβέλ Βαγκ, δεν υπήρχε σενάριο μέχρι και την τελευταία στιγμή, με τους ηθοποιούς να προβαίνουν σε αυτοσχεδιασμούς. Ειδικά στις τελικές σκηνές, αυτό ήταν κανόνας. Παρόλα αυτά, η Anna Karina είχε αργότερα υποστηρίξει ότι τα πάντα ήταν υπό τον έλεγχο του σκηνοθέτη, ακόμα και στις λεπτομέρειες.
Ο Jean-Pierre Leaud συμμετείχε ενεργά ως βοηθός σκηνοθέτη, χωρίς να μπαίνει στα κρέντιτ. Έχει κι ένα μικρό κάμεο στη σκηνή του σινεμά.
Το Ford Galaxie που βυθίζεται στο νερό άνηκε στον ίδιο τον Godard.
Ο Oliver Stone είχε πει ότι όταν ήταν νεαρός σπουδαστής, είχε δει την ταινία τουλάχιστον 30 φορές.
Ήταν μία από τις πρώτες κυκλοφορίες της Criterion Collection σε Blu-ray (2008).

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/7/2010

Ένα σινεφιλικό στολίδι για όσους αντέχουν ένα σινεμά υψηλής νοημοσύνης. Ο αρχιερέας της Νουβέλ Βαγκ είπε να καταρρίψει κάθε κανόνα αφήγησης, διατηρώντας έναν σταθερό κορμό αυτής. Πώς το πετυχαίνει; Πολύ απλά, η ροή της πλοκής συνεχίζεται κανονικά, αλλά όσα ακούτε κι όσα συμβαίνουν δεν βγάζουν και πολύ νόημα πάνω στον κεντρικό άξονα. Φάλτσα συγχορδία; Το αντίθετο. Είναι σαν να παρακολουθείς δύο έργα, το ένα άκρατα φιλοσοφικό και το άλλο μεταμοντέρνο νουάρ. Μια μίξη που μονάχα ένας τρελός θα έκανε να λειτουργήσει, κι ο Godard είναι από τους τρελούς της έβδομης τέχνης που αγαπήσαμε…

Η επανάσταση που επιτυγχάνει η ταινία επί των καλλιτεχνικών συμβάσεων δεν σταματάει σε όσα είπαμε. Επιμέρους και σχεδόν σε κάθε σκηνή, κάτι δεν πάει στα καλά του. Το αξιοπερίεργο ακολουθεί το προσβλητικό και η φορμαλιστικού τύπου φωτογραφία ακολουθεί τη συμβατική. Ένα σουρεαλιστικό road-movie με δύο ήρωες που δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για τη μοίρα τους, που μηδενίζουν ακόμα και την ίδια την επανάσταση των 1960. Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα στο όλο θέμα, στο οποίο ο Godard δεν θα μπορούσε να έχει απάντηση. Καθώς η ταινία κυλάει, συνηθίζουμε την ανάποδη λογική, και το ανάποδο έχει πλέον γίνει ίσιο. Αναζητούμε πια έναν εξτρεμισμό τον οποίο ο δημιουργός δεν θέλει να πάει στα πέρατα των άκρων. Δηλαδή, μας κακομαθαίνει και μας αφήνει. Είναι τρελός αυτός ο Γάλλος…

Βαθμολογία: