Persona non Grata (2019)

ΣΥΝΟΨΗ

Δύο συνεργάτες και φίλοι αναθέτουν σε έναν άγνωστο να δολοφονήσει τον εργοδότη τους, προκειμένου να επιβιώσουν οικονομικά. Όταν όμως εκείνος και η σύζυγός του βρίσκονται τελικά δολοφονημένοι, οι δύο εμπνευστές του φόνου θα συνειδητοποιήσουν πως έκαναν συμφωνία με τον διάβολο, και πως τώρα από θύτες έχουν γίνει κι αυτοί πιθανά θύματα.

Σκηνοθεσία:

Roschdy Zem

Κύριοι Ρόλοι:

Nicolas Duvauchelle … Jose Montero

Raphael Personnaz … Maxime Charasse

Roschdy Zem … Moise

Nadia Tereszkiewicz … Anais Laffont

Anne Charrier … Ella Montero

Hafsia Herzi … Iris

Fred Ulysse … Serge Laffont

Frederic Pierrot … Eddy Laffont

Gilles Cohen … Jerome

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Roschdy Zem, Olivier Gorce

Παραγωγή: Emmanuel Agneray

Μουσική: Nathaniel Mechaly

Φωτογραφία: Renaud Chassaing

Μοντάζ: Monica Coleman

Σκηνικά: Jeremy Duchier

Κοστούμια: Sabrina Riccardi

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Persona non Grata
Ελληνικός Τίτλος: Persona non Grata

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Ο Εισβολέας (2002)

Σεναριακή Πηγή

Σενάριο: Ο Εισβολέας των Beto Brant, Marcal Aquino, Renato Ciasca.

Παραλειπόμενα

Ριμέικ του cult πορτογαλικού Ο Εισβολέας (O Invasor) του 2002. Στη χώρα μας το είχαμε δει μέσω του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Λήδα-Ειρήνη Αδάμου
Έκδοση Κειμένου: 12/8/2021

O Roschdy Zem σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο ίδιος στην ταινία του, ονόματι Persona Non Grata. Αν και η εν λόγω απόπειρα, ως δεύτερη εκδοχή του φιλμ Ο Invasor του Beto Brant, ξεκινά με μια περιρρέουσα ασάφεια και μπόλικα ερωτηματικά ως προς το τι «παίζει» ακριβώς, με όλα στην πορεία να φαίνεται να ξεκαθαρίζουν…

Ο Zem θα αναφερθεί συνεπώς στο φιλμ του στη μεν γνώριμη σε όλους μας «διαφθορά» (ή αλλιώς κατάχρησης ανατεθειμένης εξουσίας με σκοπό το προσωπικό όφελος) αλλά πάντα με τους δικούς του όρους. Τοιουτοτρόπως, στο έργο του δεν θα καταπιαστεί απλά με τις μίζες στα πλαίσια των «εργολαβιών» δυο υποτιθέμενων φίλων (σε σχέση με τα μεγάλα έργα που καλούνται ως ιδιώτες να αναλάβουν), αλλά θα καταφέρει ουσιαστικά να «το τερματίσει», φτάνοντας ως και να μιλήσει για συμβόλαια θανάτου, που οι ίδιοι «φίλοι» καταλήγουν στο σημείο να σκαρφιστούν, προκείμενου να ικανοποιήσουν τα βαθύτερα θέλω τους. Έτσι, στο πλαίσιο αυτού του ρεσιτάλ ανηθικότητας, το οποίο σκιαγραφείται τόσο επιτυχημένα στην ταινία του γαλλο-μαροκινού δημιουργού, αναδύεται η σύμπραξη όλων και όχι μόνο πλουσίων και πολιτικών αλλά και εργολάβων ηθικών αυτουργών και εκτελεστών συμβολαίων θανάτου στα εργολαβικά παιχνίδια.

Αξίζει να αναφερθεί τέλος πως στον όλο αυτό «ξεκαθάρισμα» του τοπίου στο σκηνοθετικό εγχείρημα του Zem, συμβάλουν φυσικά και οι ειλικρινείς ερμηνείες τόσο του ιδίου όσο και του λοιπού καστ, δίνοντας κιόλας μια διαφορετική διάσταση στο ζήτημα της διαπλοκής (σε σχέση με το πώς το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα) και στα πραγματικά της θύματα. Προσωπικά, ξεχώρισα την ιδιαίτερη παρουσία της Nadia Tereszkiewicz (βλ. Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο), η οποία με την αριστοτεχνικά ερμηνευμένη αναφορά της στο ποίημα του Charles Baudelaire, Spleen IV, σηκώνει ουσιαστικά στους ώμους της το βάρος του κεντρικού νοήματος της σκηνοθετικής απόπειρας του Zem. Tο βάρος δηλαδή της μελαγχολίας που διακατέχει τις νεότερες γενιές, για τη διαδοχή εκ μέρους τους ενός συστήματος, το οποίο αποδεικνύεται πιο «σάπιο» από ποτέ…

Βαθμολογία: