Η Πέγκυ Σου Παντρεύτηκε (1986)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Πέγκι Σου λιποθυμά στη διάρκεια ενός ριγιούνιον με τους προ 25ετίας συμμαθητές από το σχολείο της. Όταν συνέρχεται, είναι ξανά μαθήτρια στο σχολείο και επιτέλους της δίνεται η ευκαιρία να διορθώσει όλα τα λάθη για τα οποία έχει μετανιώσει στην ενήλικη ζωή της. Το πρόβλημα όμως είναι αν έχει τη δύναμη να μην κάνει ξανά τις ίδιες επιλογές με το παρελθόν της, κι ενώ την ίδια ώρα αναζητά έναν τρόπο επιστροφής στο παρόν.

Σκηνοθεσία:

Francis Ford Coppola

Κύριοι Ρόλοι:

Kathleen Turner … Peggy Sue Kelcher-Bodell

Nicolas Cage … Charlie ‘Crazy Charlie’ Bodell

Barry Miller … Richard Norvik

Catherine Hicks … Carol Heath

Joan Allen … Maddy Nagle

Kevin J. O’Connor … Michael Fitzsimmons

Jim Carrey … Walter Getz

Lisa Jane Persky … Delores Dodge

Lucinda Jenney … Rosalie Testa

Wil Shriner … Arthur Nagle

Barbara Harris … Evelyn Kelcher

Don Murray … Jack Kelcher

Sofia Coppola … Nancy Kelcher

Maureen O’Sullivan … Elizabeth Alvorg

Leon Ames … Barney Alvorg

John Carradine … Leo

Helen Hunt … Beth Bodell

Don Stark … Doug Snell

Glenn Withrow … Terry

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jerry Leichtling, Arlene Sarner

Παραγωγή: Paul R. Gurian

Μουσική: John Barry

Φωτογραφία: Jordan Cronenweth

Μοντάζ: Barry Malkin

Σκηνικά: Dean Tavoularis

Κοστούμια: Theadora Van Runkle

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Peggy Sue Got Married
Ελληνικός Τίτλος: Η Πέγκυ-Σου Παντρεύτηκε [αυθεντικός]
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Η Πέγκυ Σου Παντρεύτηκε

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (Kathleen Turner), φωτογραφίας και κοστουμιών.
Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ) και πρώτου γυναικείου ρόλου (Kathleen Turner) στην ίδια κατηγορία.

Παραλειπόμενα

Ντεμπούτο για αμφότερους τους σεναριογράφους.
Αρχικά ήταν ο Jonathan Demme που το είχε αναλάβει σκηνοθετικά, με την Debra Winger να έχει υπογράψει για τον κεντρικό ρόλο. Δημιουργικοί λόγοι όμως οδήγησαν τον Demme σε αποχώρηση, με την Penny Marshall να ετοιμάζεται για το σκηνοθετικό της ντεμπούτο (ερχόμενη σε συζητήσεις με τους Tom Hanks και Sean Penn για τον Τσάρλι). Κι αυτή όμως επικαλέστηκε διαφορές με τους σεναριογράφους, με τη Winger να ακολουθεί όντας δική της πρόταση η Marshall. Τότε η εταιρία Rastar που το είχε αναλάβει πρόσφερε το φιλμ στον Francis Ford Coppola, ελπίζοντας μαζί του να επιστρέψει και η Winger. Μπορεί μεν ο μεγάλος δημιουργός να είπε το ναι σε μια ελαφριά κομεντί (κάτι που τότε είχε σχολιαστεί), αλλά ήταν η Kathleen Turner που επιλέχθηκε για την Πέγκυ Σου.
Ο Nicolas Cage είχε δηλώσει πως δεν ήθελε τον ρόλο, αλλά η επιμονή του θείου του, του σκηνοθέτη, ήταν αυτή που τον έκανε να συμφωνήσει (με τον όρο να τον ερμηνεύσει όπως εκείνος θέλει). Εκτός από αυτόν, υπάρχει και άλλη μία συγγενής του σκηνοθέτη στο καστ, η νεαρή ακόμα κόρη του, η Sofia Coppola.
Ο Steve Guttenberg πέρασε από οντισιόν για τον ρόλο του Τσάρλι. Ο δε Dennis Quaid απλά τον απέρριψε.
Το χρονοδιάγραμμα των γυρισμάτων ήταν τόσο σφικτό, που ο Coppola είτε θα πετύχαινε το ακατόρθωτο, είτε θα έχανε το προνόμιο του πρώτου λόγου στο μοντάζ. Έτσι, όλοι εργάζονταν επί 20 ώρες την ημέρα, και επί 6 ημέρες την εβδομάδα.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που η Kathleen Turner ανέφερε το πόσο δύσκολη ήταν η συνεργασία της με τον Nicolas Cage, ενώ επέκρινε και τη ρινική προφορά που είχε επιλέξει για τον ρόλο του. Ανάμεσα και σε άλλα όμως είπε ότι ο ηθοποιός οδήγησε μεθυσμένος και έκλεψε ένα μικρό σκυλί, κάτι για το οποίο ο Cage τη μήνυσε για δυσφήμιση το 2008 και κέρδισε τη δίκη, εξαναγκάζοντας τη σε δημόσια απολογία.
Έσχατη φορά που βρέθηκε σε χώρο γυρισμάτων ο John Carradine. Το 1988 έφυγε από τη ζωή από φυσικά αίτια.
Θετικά είδε η κριτική την ταινία, όπως και τα ταμεία. Με μπάτζετ 18 εκατομμύρια δολάρια, οι εισπράξεις έφτασαν στα 41,5.
Το 2001, οι Arlene Sarner και Jerry Leichtling μετέγραψαν το σενάριο σε θεατρικό μιούζικαλ.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Η ταινία δανείζεται τον τίτλο της από το διάσημο τραγούδι του Buddy Holly από το 1959, και το οποίο ακούμε στους αρχικούς τίτλους. Αλλά και ως εσωτερικό παιχνίδι, τίτλοι τραγουδιών του Buddy Holly παρεισφρέουν συχνά στους διαλόγους.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 8/5/2023

Σε μια πρώτα εντύπωση, εύκολα θα έλεγε κανείς ότι ο Coppola είναι διεκπεραιωτικός. Το φιλμ σού αφήνει μια ανάλαφρη τελική εικόνα στον νου, που σίγουρα δεν αντιστοιχεί στις αντίστοιχες στοιχειωτικές που σου άφηνε στο παρελθόν ο σκηνοθέτης-τομή του αμερικανικού σινεμά (ως προς αυτό το φιλμ αποτελεί μια αρχή τέλους για αυτόν). Αν πράγματι όμως ήταν για εκείνον μια απλή «αγγαρεία», γιατί μετά από 10 χρόνια ανέλαβε το παρεμφερές Τζακ;

Η Πέγκυ Σου είναι μεν μια περίπτωση χαρακτηριστικού ελαφριού σινεμά των ΗΠΑ, αλλά δεν εξαφανίζεται μέσα της ο δημιουργός. Δεν είναι ένα ακόμα ταξίδι νοσταλγίας σε πιο αθώες εποχές, αλλά μια γλυκόπικρη ανάπτυξη αυτού του αβάστακτου ερωτήματος περί των προσωπικών μας επιλογών, όταν πλέον έχουμε φτάσει σε ηλικίες που τα κρισιμότερα επί της ζωής μας έχουν ήδη κριθεί (αυτό έχει βέβαια περαιτέρω φιλοσοφικές παραμέτρους που δεν εντοπίζονται εδώ). Η επιμονή του Coppola πάνω σε αυτό το ερώτημα φαίνεται από την επιλογή του να μην κάνει κωμωδία, αλλά και να μη μας ιντριγκάρει με sci-fi αναζητήσεις, που θα οδηγούσαν σε ένα αγωνιώδες φινάλε. Ναι, είναι το Επιστροφή στο Μέλλον που προσέδωσε τότε ενδιαφέρον πάνω στα ταξίδια στον χρόνο, μα η προσέγγιση εδώ σε δυσκολεύει ακόμα και να κατηγοριοποιήσεις τις δύο ταινίες στο ίδιο κουτάκι.

Οπτικά η εμφάνιση της Kathleen Turner είναι κάπως σουρεάλ, μια και δεν αλλάζει στο ελάχιστο παρότι ερμηνεύει το ίδιο πρόσωπο σε μια διαφορά 25 ετών. Αλλά η σπουδαία αυτή ερμηνεύτρια πείθει σε όλες της τις εκφάνσεις, ενώ παρουσιάζει κι έναν χαρακτήρα τόσο γειωμένο, που σε παρασύρει στις αγωνίες της, αντί να σε κάνει να ζητάς το κάτι διαφορετικό, πχ. σε είδος ταινίας. Ο Nicolas Cage ναι, είναι μια παραφωνία, αλλά δεν μπορείς να μην αποδεχτείς την ύπαρξη ενός δημοφιλούς νέου που συμπεριφέρεται νομίζοντας ότι «γράφει ιστορία» με την παραμικρή του κίνηση και λέξη. Αρκετά θα μπορούσε κανείς να αναφέρει και για το υπόλοιπο καστ, που απλωμένα δίνει μια ωραία αίσθηση (βοηθάει η ύπαρξη πολλών λειτουργικών χαρακτήρων, παίρνουν δεν παίρνουν τον χρόνο τους), αλλά επιμέρους δεν γεννάει ένα κλίμα 1960’s ανάλογο με άλλες διάσημες παραγωγές. Ίσως δε, δεν ήταν ποτέ στο μυαλό του Coppola να πράξει κάτι τέτοιο, αν και θα ήσουν σίγουρος ότι το στούντιο πίσω από την παραγωγή θα το επίτασσε.

Έτσι, καταλήγουμε να έχουμε μια ταινία για όλες τις εποχές και όχι μόνο αυτές που παρελαύνουν επί της οθόνης, αφού το διαχρονικό ερώτημα είναι αυτό που έρχεται μπροστά από όλα. Παράλληλα, όμως, δεν παύει παρά να είναι ένα διάλειμμα (που αποδείχτηκε έναρξη εποχής «ξαποστάματος») από πλευράς υψηλής ποιότητας για έναν Coppola, που παρουσιάζει μια ταινία πολύ ελαφριά για το εκπαιδευμένο κοινό του, και ταυτόχρονα πολύ βαριά για τον λάτρη του καθαρού εμπορικού σινεμά.

Βαθμολογία: