Η Σουζάν ζει μια ήσυχη ζωή στη νότια Γαλλία μαζί με τον άντρα της και τα παιδιά της. Η ζωή της θα αλλάξει δραστικά όταν αποφασίζει να αρχίσει και πάλι να εργάζεται ως φυσιοθεραπεύτρια. Ο σύζυγός της συμφωνεί να της φτιάξει ένα χώρο στο πίσω μέρος της αυλής. Όταν όμως η Σουζάν έρθει σε επαφή με τον άντρα που έχει αναλάβει να φτιάξει τον χώρο, η έλξη θα είναι αμοιβαία και έντονη.

Σκηνοθεσία:

Catherine Corsini

Κύριοι Ρόλοι:

Kristin Scott Thomas … Suzanne

Sergi Lopez … Ivan

Yvan Attal … Samuel

Bernard Blancan … Remi

Aladin Reibel … Dubreuil

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Catherine Corsini

Παραγωγή: Fabienne Vonier

Φωτογραφία: Agnes Godard

Μοντάζ: Simon Jacquet

Σκηνικά: Laurent Ott

Κοστούμια: Anne Schotte

 

  • Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
  • Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Partir

Ελληνικός Τίτλος: Φεύγω

Διεθνής Τίτλος: Leaving

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Kristin Scott Thomas) στα Cesar.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 21/4/2010

Δεν είναι από τις ταινίες που εύκολα θα επευφημήσει κάποιος. Δεν είναι η ταινία που θα κάνει τη διαφορά από τη μέση -καλή- γαλλική παραγωγή. Έλα όμως που η Catherine Corsini, μια παλιά μας ήδη γνώριμη, πετυχαίνει να μπει στο «ψητό» και να μετατρέψει τις αδυναμίες της σε αρετές. Κι ενώ νομίζεις ότι έχεις δει χίλιες φορές το ίδιο πράγμα και μάλιστα ομιλώντας τη γαλλική, η ταινία σε έχει κρατήσει περήφανα όρθιο κατά τη διάρκεια της, κι ακόμα πιο όρθιο μετά το φινάλε της. Ας μπούμε στις εξηγήσεις…

Η αρχική ανάπτυξη δεν παίζει τόσο με τους χαρακτήρες όσο με το να γενικοποιήσει το κυρίως θέμα της. Η Corsini το πηγαίνει ως ένα σημείο αρκετά βατά, κι έχει ήδη καταφέρει να κάνει την ιστορία της οικεία στους πολλούς. Από κει και πέρα, η στρωτή της αφήγηση είναι τόσο απέριττη που σε επικεντρώνει στην αιώνια κόντρα πάθους εναντίον λογικής, χωρίς να απομακρύνει την κόντρα αυτή από τη δική σου προσωπική αναζήτηση. Κι ενώ έχει αφήσει τα πράγματα ανοιχτά για όποιο φινάλε θέλει, καταλήγει σε μια αλά Chabrol επεξήγηση των προθέσεων της και γέρνει τη ζυγαριά προς την μία αντιμαχόμενη πλευρά. Και οι τίτλοι πέφτουν και η ιστορία συνεχίζεται υπό κάποιους συγκεκριμένους ήχους που, σοφά, δεν είχαν ανάγκη οπτικοποίησης. Όλα αυτά, χωρίς να έχω μιλήσει καθόλου για μια ακόμα τολμηρά καταπληκτική Kristin Scott Thomas…

Βαθμολογία:


Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 23/4/2010

Ο έρωτας, ο πραγματικός έρωτας (που συμβαίνει σπάνια και μόνο σε μια μικρή μερίδα του πληθυσμού) είναι μια ψυχική διαταραχή κατά την οποία στα μάτια του πάσχοντος, το ερωτικό του αντικείμενο συγκεντρώνει όλο το νόημα της ζωής. Κατέχοντας το ερωτικό αντικείμενο, βιώνει κανείς αυτό που ονομάζουμε ευτυχία και στερούμενός το, αυτό που ονομάζουμε κόλαση. Μέσα στην σκλαβιά του πόθου, φυσάει μια άγρια ελευθερία. Στον έρωτα καταργείται (επιτέλους) ο πολιτισμός που αστυνομεύει τη φύση μας, έρχεται στην επιφάνεια το ασυνείδητο και (επι τέλους) διαλύεται η σημασία του θανάτου. Το ασυνείδητο δεν γνωρίζει τον θάνατο και ο ερωτευμένος σταματάει να τον φοβάται με τρόπο που κανένα φάρμακο του πολιτισμού δεν το καταφέρνει – το προσπαθεί η τέχνη, η θρησκεία και η επανάσταση αλλά όχι τόσο αποτελεσματικά.

Έτσι, περιγράφοντας ένα περιστατικό έρωτα δεν έχει κανένα νόημα να αναλύσει κανείς αιτίες που τον προκάλεσαν. Μπορεί κανείς μόνο να τον «τραγουδήσει» στο σωστό τόνο και, πολύ σοφά, η Catherine Corsini κάνει αυτό ακριβώς. Παραμερίζει τις μελό παγίδες, δεν δραματοποιεί αλλά δείχνει το δράμα μέσα από μια λιτή σκηνοθετική γραμμή και επιλέγει εύστοχα τους πρωταγωνιστές της. Η ερωτευμένη είναι η Kristin Scott Thomas, δηλαδή μια ηθοποιός με ψυχρό φιζίκ, τέτοιο ώστε να προστατεύει το αληθινό δράμα από την μελοδραματική του παρέκκλιση. Στο σώμα και στο πρόσωπο της βγαίνουν τα έγκατα με μια σπαρακτική απλότητα. Το αντικείμενο του πόθου είναι ο Sergi Lopez, ένας ηθοποιός που ο τετράγωνος, γήινος σωματότυπος και η κάπως χωριάτικη ισπανική του συμπεριφορά αντιπαρατίθενται στον άγριο αλλά «κομψό πολιτισμό» του συζύγου. Η ηρωίδα ακούει το κάλεσμα της φύσης και επιστρέφει σε αυτήν. Θα ήταν πιο δύσκολο στην επίτευξη αλλά θα προέκυπτε ένα πιο σπουδαίο έργο αν το σενάριο ανέλυε κάπως την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας π.χ. δείχνοντάς μας έναν ιδιαίτερο άνθρωπο που ασφυκτιούσε μέσα από μια εκλογικευμένη ζωή όπως ήταν η δική της. Ο έρωτας αφορά συγκεκριμένες ιδιοσυγκρασίες και ακόμη πιο ιδιαίτερα, συνήθως γυναίκες.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

8 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *