Απομονωμένο κι εγκαταλελειμμένο, περιβαλλόμενο από σάπιες αθλητικές εγκαταστάσεις, το ολυμπιακό χωριό της Αθήνας αποτελεί σήμερα ένα έρημο μέρος με μόνους κατοίκους κάποιες οικογένειες της εργατικής τάξης, στις οποίες προσφέρθηκε δωρεάν στέγαση μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Εγκλωβισμένη στο ολυμπιακό χωριό, μια παρέα αγοριών περιφέρεται στα ερείπια περνώντας τον ελεύθερο χρόνο της παραλλάσσοντας τα ολυμπιακά αθλήματα και οργανώνοντας ζευγαρώματα σκυλιών έναντι χρημάτων. Ο μεγαλύτερος της παρέας, ο 17χρονος Δημήτρης, μαζί με την Άννα, μια 22χρονη αποσυρμένη αθλήτρια, θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από το ολυμπιακό χωριό και θα αναζητήσουν διέξοδο στις παραθαλάσσιες παρυφές της Αθήνας. Κατά τις επισκέψεις τους στην περιοχή, θα έρθουν σε επαφή με ξένους τουρίστες και η ανάγκη του Δημήτρη για αποδοχή θα δοκιμαστεί με βάναυσους τρόπους.
Σκηνοθεσία:
Σοφία Εξάρχου
Κύριοι Ρόλοι:
Δημήτρης Κίτσος … Δημήτρης
Δήμητρα Βλαγκοπούλου … Άννα
Enuki Gvenatadze … Μάρκος
Λένα Κιτσοπούλου … η μητέρα του Δημήτρη
Γιώργος Παντελεάκης … ο φίλος της μητέρας
Thomas Bo Larsen … Jens
Adrian Frieling … Viktor
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Σοφία Εξάρχου
Παραγωγή: Χρήστος Κωνσταντακόπουλος, Αμάντα Λιβανού
Μουσική: Αλέξανδρος Βούλγαρης
Φωτογραφία: Monika Lenczewska
Μοντάζ: Σοφία Εξάρχου, Γιώργος Μαυροψαρίδης
Σκηνικά: Πηνελόπη Βαλτή
Κοστούμια: Μάρλι Αλειφέρη
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Park
Διεθνής Τίτλος: Park
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού και ήχου στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Δημήτρης Κίτσος), δεύτερο αντρικό ρόλο (σε όλο το δεύτερο αντρικό καστ), μουσική και φωτογραφία.
- Βραβείο νέου σκηνοθέτη στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.
- Βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Δήμητρα Βλαγκοπούλου) στο διεθνές τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 3/8/2018
Είναι αισιόδοξο που μια νέα σκηνοθέτιδα στο ντεμπούτο της παρουσιάσει μια τόσο ενδιαφέρουσα δουλειά, αλλά προβληματίζει που με το καλημέρα της «ασπάζεται» και την παθογένεια του σύγχρονου ελληνικού σινεμά: το σενάριο. Το «Park» καθορίζεται από μια θεατρικής σύλληψης λογική, όπου το συναίσθημα που αντλείται μέσα από τα παιδιά δεν μπορεί παρά να εκραγεί της οθόνης, και να αγγίξει τον θεατή. Ο συμβολισμός φυσικά άμεσος, όπου το Ολυμπιακό Χωριό εμφανίζεται ως η κίβδηλη ελπίδα της ελληνικής νεολαίας, όπου πλέον μπορεί μονάχα να φιλοξενήσει τις κραυγές της. Κι ενώ σε επίπεδο συμβολισμού η ταινία αριστεύει, στέκει σε αυτές της τις δάφνες και δεν προχωράει ποτέ σε προκείμενο. Καλύτερα, μάλιστα, θα λειτουργούσε αν δεν υπονοούσε ποτέ σεναριακά τίποτα πέρα από το φαίνεσθαι των εικόνων. Έτσι, έχουμε κάτι αξιόλογο, αλλά αποκαρδιωτικά ημιτελές.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
