Όταν ο Μπάμπακ, ένας ιρανός φοιτητής στην Ελλάδα δεν εμφανίζεται για να υποδεχτεί τους γονείς του στο αεροδρόμιο της Αθήνας, η μητέρα του, η Παρί, αναγκάζεται να ξεκινήσει την αναζήτησή του σε μια ξένη πόλη. Ακολουθώντας τα βήματα του επαναστάτη γιου της, χρησιμοποιεί τα πάντα και τους πάντες για να φτάσει στις πιο σκοτεινές γωνιές της πόλης, αλλά και στα πιο άγνωστα βάθη της ψυχής της.
Σκηνοθεσία:
Siamak Etemadi
Κύριοι Ρόλοι:
Melika Foroutan … Pari
Shahbaz Noshir … Farrokh
Σοφία Κόκκαλη … Ζωή
Αργύρης Πανταζάρας … αναρχικός
Λένα Κιτσοπούλου … Nawal
Δημήτρης Ξανθόπουλος … ναύτης
Bijan Daneshmand … Ahmadi
Βασίλης Κουκαλάνι … Κος Bagheri
Romanna Lobach … πόρνη
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Siamak Etemadi
Παραγωγή: Γιώργος Καρναβάς, Κωνσταντίνος Κοντοβράκης
Μουσική: Pierre Aviat
Φωτογραφία: Claudio Bolivar
Μοντάζ: Πάνος Βουτσαράς
Σκηνικά: Wilbert Van Dorp
Κοστούμια: Μαγιού Τρικεριώτη
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Pari
- Ελληνικός Τίτλος: Pari
- Εναλλακτικός Τίτλος: Παρί
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου (Melika Foroutan) και μοντάζ στα βραβεία Ίρις. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, δεύτερο γυναικείο ρόλο (Σοφία Κόκκαλη), φωτογραφία και κοστούμια.
Παραλειπόμενα
- Σκηνοθετικό ντεμπούτο του ελληνο-ιρανού Siamak Etemadi, γυρισμένο εξολοκλήρου στην Ελλάδα.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 28/3/2022
Τα γυαλιά μάς βάζει ένας ελληνο-ιρανός κινηματογραφιστής, που με το ντεμπούτο του φανερώνει ότι γνωρίζει καλύτερα την Αθήνα από όλους τους όποιους «εθελοτυφλούντες» συναδέλφους του. Μια Αθήνα που ξεχνάμε να δούμε παίρνοντας τον ασφαλή δρόμο από τη δουλειά στο σπίτι, κι όμως καθορίζει το παρόν των περισσοτέρων μας περισσότερο από την ιλουστρασιόν εικόνα που μας πασάρει ο «εμπορικός» ελληνικός κινηματογράφος και στο σύνολο της η τηλεοπτική κουλτούρα.
Η Παρί αναζητά τον γιο της, βρίσκοντας εντέλει τον εαυτό της. Ένα μοτίβο που έχουμε δει αρκετές φορές στο σινεμά, αλλά στην περίπτωση αυτή μας αιφνιδιάζει με την ειλικρίνεια του και μας προκαλεί να κοιτάξουμε ξανά και τις δικές μας μικρές ή μεγάλες αναζητήσεις. Μια ταινία δρόμου ανάμεσα σε λίγα στενά δρομάκια και ένα λιμάνι την ώρα που πέφτουν τα φώτα, με πλάνα και σκιές που κρύβονται έξω από το παράθυρο μας όταν το κλείνουμε για να κοιμηθούμε, και ρεπορτάζ από αυτά που πλέον δύσκολα προβάλλονται στη χώρα της «ανάπτυξης».
Ο Etemadi δεν θα πέσει στις παγίδες ενός παραδοσιακά προβληματικού εγχώριου σεναρίου, ίσως επειδή παντρεύει την ιρανική λιτότητα με το ελληνικό δαιμόνιο, επενδύοντας στις εικόνες και το συναίσθημα, σε μια πλοκή που εύκολα θα παράσυρε έναν κινηματογραφιστή είτε σε τεχνικές υπερβάσεις, είτε σε λογοδιάρροια. Ούτε θα τον αναγάγουμε σε επένδυση για το μέλλον, γιατί η ελληνική κινηματογραφία χρειάζεται ομαδική προσπάθεια για να τραβήξει τα φώτα ακόμα και των ελλήνων θεατών, και όχι μεμονωμένες περιπτώσεις που όσοι τους συμπαθούν θα τους πρότειναν να πάρουν το αεροπλάνο και να ρίξουν μαύρη πέτρα για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι όμως μια δικαίωση για όσους στοιχημάτισαν ότι ένας «ξένος» μπορεί να γίνει πιο Έλληνας κι από τους περισσότερους Έλληνες, σε μια χώρα που έχει γίνει ήδη χωνευτήρι πολιτισμών αλλά δεν έχει ακόμα την πάγια δημόσια ή μη βούληση αυτό να το αναγάγει σε πλεονέκτημα, όπως πχ η Γαλλία, η Αγγλία, ή οι ΗΠΑ.
Με σκηνές που ανοίγουν μάτια, και με συμβολισμούς που μιλάνε στην καρδιά του Έλληνα αλλά και του μετανάστη, το Παρί είναι μια ταινία που δεν πρέπει να προσπεράσουμε έτσι απλά με κάνα-δυο βραβεία, αλλά να διδαχτούμε από αυτήν. Είναι ένα σινεμά που επιβάλλεται να γίνει «viral» και να εξαπλωθεί στις καλλιτεχνικές συνειδήσεις αυτού του τόπου, μήπως και η αλήθεια μάς γίνει συνήθεια και όχι σπάσιμο κανόνα…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
