Ζευγάρι με το Ζόρι

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 11/11/2018

Η περίπτωση της πρώτης ταινίας του τηλεοπτικού Rob Greenberg δεν θα έλεγες πως μοιάζει με πολλές. Εξ όψεως, είναι ακόμα μια αποτυχημένη αμερικανική κωμωδία, κι ένα ακόμα ριμέικ που προσπαθεί μέσω της φίρμας του ορίτζιναλ να τραβήξει λίγο παραπάνω κόσμο στις αίθουσες. Λαμβάνοντας το λοιπόν ως καθαρή κωμωδία, όπως και πλασάρεται, ναι είναι για πέταμα. Μα έλα που έχει έναν χαρακτήρα πέρα από τον αμιγώς κωμικό που στέκει;

Παρότι το φιλμ σε κανένα σχεδόν σημείο, πέρα δηλαδή από την «καθιερωμένη» δραματική στροφή του φινάλε, δεν αποποιείται ότι είναι κωμικό… πλάκα γιοκ! Είτε πείτε ότι τα αστεία του είναι άστοχα, είτε πείτε ότι μονάχα χαβαλέ δεν προσπαθεί να κάνει, πάντως γέλιο δεν βγάζει ούτε με επιπρόσθετο γαργάλημα. Το παράδοξο όμως είναι ότι δεν έχουμε ακόμα μία περίπτωση κρυφής δραμεντί, ούτε το κομεντί στοιχείο δεν επιβάλει την εμφάνιση του μέχρι ένα προχωρημένο σημείο (ασχέτως που εμπειρικά γνωρίζει ο θεατής ότι αυτό ελλοχεύει). Απλά έχει κάτι το ευχάριστο η όλη ατμόσφαιρα, που εντέλει είναι αρκετό για να μην εκνευριστεί ο «προδομένος» χιουμοριστικά θεατής. Κι αυτό πηγάζει κυρίως από τις εμφανίσεις του Eugenio Derbez και της Anna Faris. Η δεύτερη δεν χρειάζεται να κάνει κάτι περισσότερο από το να επιβάλει το χαριτωμένο της εμφάνισης της, αλλά ο πρώτος είναι σαν να παίρνει αληθινά σοβαρά τον ρόλο του, και δίνει έναν πρωτότυπο αέρα. Έναν αέρα που λείπει τόσα χρόνια από τη βαρετή πλευρά του Χόλιγουντ, και συγγενεύει άμεσα με αυτόν άλλων χωρών.

Παρότι το φιλμ επενδύει πολλά στο λατινόμορφο χρώμα του (είναι καθαρά εμπορικό το ζήτημα…), ο Derbez είναι αυτός που μοιάζει σαν τη «μύγα μες το γάλα», και δίνει τον αέρα του ξεχωριστού. Μια εμφάνιση γλυκόπικρη, που σίγουρα δεν αξίζει για βραβείο (τίποτα εντός του φιλμ δεν θα μπορούσε να αξίζει κάτι τέτοιο), αλλά βάζει σε σκέψεις περί του τι θα μπορούσε να αναλάβει ο συγκεκριμένος ηθοποιός πέρα από προϊόντα όπως αυτό (κι αυτών συνήθως που αναλαμβάνει). Χημεία ανάμεσα στους δύο δεν υπάρχει, ούτε θα μπορούσε να υπάρχει με τέτοια αντίθεση νοοτροπίας. Πόσο μάλλον, με ένα σενάριο που δεν προσφέρει ούτε μία σκηνή αξιοσημείωτη μεταξύ τους, μήπως και τους δέσει. Πέρα από αυτούς, μην αναζητήσετε δεύτερους χαρακτήρες, υπάρχουν άφθονοι, απλά όλοι ανήκουν σε κάποια κλισέ κατηγορία, ενώ δεν έχουν ούτε μία αξιοπρόσεκτη χιουμοριστική ατάκα για να αναδειχτούν.

Ο Greenberg, μέσα σε όλα αυτά, δεν δείχνει πυγμή δημιουργού, άλλωστε θα ήταν παράδοξο αν έδιναν το συγκεκριμένο σενάριο σε κάποιον σκηνοθέτη με δημιουργικές απαιτήσεις. Πάει όπως τον πάει το κείμενο, ντεραπάρει όταν η κωμωδία μεταλλάσσεται σε κομεντί, ενώ αν δεν τύχαινε να έχει στα χέρια του τους δύο συγκεκριμένους πρωταγωνιστές, μάλλον θα έπιανε τον απόλυτο πάτο. Όπως και να έχει, όμως, η ταινία μέσα στην ανάλαφρη παραδοξότητα της δεν είναι για πέταμα. Περνάει η ώρα ευχάριστα, αισθάνεσαι αυτό το feel-good μιας κομεντί-ελαφριάς κωμωδίας, κι αφήνει έπειτα της θέασης ένα απλό «πάλι καλά», κι ένα ερώτημα «καλά, οι σεναριογράφοι πληρώθηκαν κιόλας;»…

Βαθμολογία: