Δύο Άσπονδες Φίλες (1987)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Λορίν και η Σάντι είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες που καταλήγουν στο ίδιο μάθημα χορού, χωρίς να γνωρίζουν ότι μοιράζονται τον ίδιο εραστή. Όταν ο τελευταίος εξαφανίζεται κάτω από περίεργες συνθήκες, αυτές αρνούνται να δεχτούν ότι είναι νεκρός, και καταλήγουν να είναι οι μόνες που τον αναζητούν, ανά τη χώρα. Καθώς, όμως, οι δυο τους βρίσκονται στη δυτική πλευρά της χώρας, ανακαλύπτουν πως ο φίλος τους δεν ήταν αυτό που έδειχνε, μια και τις ακολουθούν επικίνδυνοι άνθρωποι να τις εξαφανίσουν.

Σκηνοθεσία:

Arthur Hiller

Κύριοι Ρόλοι:

Shelley Long … Lauren Ames

Bette Midler … Sandy Brozinsky

Peter Coyote … Michael Santers

Robert Prosky … Stanislav Korzenowski

George Carlin … Frank Madras

John Schuck … πράκτορας Atkins

Anthony Heald … Weldon

Christopher McDonald … George

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Leslie Dixon

Παραγωγή: Robert W. Cort, Ted Field

Μουσική: Alan Silvestri

Φωτογραφία: David M. Walsh

Μοντάζ: Tom Rolf

Σκηνικά: James Dowell Vance

Κοστούμια: Gloria Gresham

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Outrageous Fortune
Ελληνικός Τίτλος: Δύο Άσπονδες Φίλες

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου ρόλου (Bette Midler) στην κατηγορία Κωμωδία/Μιούζικαλ.

Παραλειπόμενα

Ο τίτλος είναι δάνειο από φράση στο Άμλετ του Shakespeare.
Shelley Long και Bette Midler βρέθηκαν αντίμαχες για το ποιας το όνομα θα μπει πρώτο, και καμία δεν εγκατέλειπε τη θέση της. Για να συμβιβαστεί η κόντρα, η Long έμπαινε πρώτη στις κόπιες από τον Μισισίπι και δυτικά, ενώ η Midler ανατολικά του ποταμού!
Η Suzanne Somers είχε δηλώσει πως το αφεντικό της Disney, ο Michael Eisner, της είχε προσφέρει ένα πακέτο τριών ταινιών, συμπεριλαμβανομένου και της συγκεκριμένης. Αν δέχονταν, θα είχε τον ρόλο της Midler.
Η Bette Midler φοράει φαρδιά ρούχα, ώστε να κρύβει ότι ήταν έγκυος.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Η Patti LaBelle ερμηνεύει το τραγούδι της ταινίας, το Something Special.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/12/2019

Μπορεί ο Arthur Hiller να μην ήταν πλέον σε θέση να επαναλάβει επιτυχίες του παρελθόντος, αλλά το συγκεκριμένο ύφος το είχε ήδη δοκιμάσει με ευτυχή κατάληξη τόσο στο Οι Επαρχιώτες (1970), όσο κυρίως στο Ασημένιο Τρένο του 1986. Εδώ όμως έχουμε μπει στη ρουτίνα των buddy-movies των 1980, με ένα σενάριο που δεν κάνει κέφι για πολλά-πολλά, πέρα από το να δώσει κάποιες σκηνές που θα κάνουν την οπτική διαφορά, άντε και κάνα-δύο εύστοχα αστεία. Σε αυτά λοιπόν περιορίζεται το φιλμ, με το μεγάλο όμως συν ότι το δίδυμο Bette Midler-Shelley Long έχει συνοχή και λειτουργεί στην εντέλεια. Ίσως ήταν κι έτοιμο να λειτουργήσει εξαρχής από το κάστινγκ, αφού η πληθωρική Midler απλά επιβεβαιώνει το “τα αντίθετα έλκονται” με τη λεπτεπίλεπτη Long. Επιπλέον, αμφότερες ήταν καλοί κωμικοί, και με τη σκρούμπολ τα πήγαιναν μια χαρά. Σε τρελά κέφια όμως δεν βρίσκονται, ειδικά η Midler, ακόμα κι αν “τσίμπησε” μια υποψηφιότητα στις Χρυσές Σφαίρες.

Δεν θα σας μείνουν πολλά από το φιλμ, αλλά η θέαση του δεν θα σας στεναχωρήσει διόλου. Καταλήγει και με μια νοσταλγική ματιά στον Hitchcock, αν και θα είχε περισσότερο πλάκα αν την έπραττε εν είδει παρωδίας. Κρίμα μόνο που η σεναριογράφος Leslie Dixon ήταν πρωτάρα και φανερά μαζεμένη για να τολμήσει κάτι το πιο “εξωφρενικό”, όπως τουλάχιστον στη δεύτερη δουλειά της, το Ραντεβού στα Τυφλά.

Βαθμολογία: