Δύο Γυναίκες, Τρεις Βαλίτσες κι Εγώ
- Oscar
- 1991
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ιταλικά
- Γκανγκστερική, Εποχής, Κωμωδία
Ο Άντζελο ‘Σναπς’ Προβολόνε έδωσε στον ετοιμοθάνατο πατέρα του την υπόσχεση πως θα αφήσει τον κόσμο του εγκλήματος, και θα γίνει τίμιος επιχειρηματίας. Παρά το ότι δεν έχει ιδέα για το πώς βγάζουν χρήματα με τίμια μέσα, και με την αστυνομία να παρακολουθεί με καχυποψία, ο Σναπς ξεκινάει να εκπληρώσει την υπόσχεσή του, αγνοώντας τον χαμό που επέρχεται.
Σκηνοθεσία:
John Landis
Κύριοι Ρόλοι:
Sylvester Stallone … Angelo ‘Snaps’ Provolone
Ornella Muti … Sofia Provolone
Don Ameche … πάτερ Clemente
Peter Riegert … Aldo
Tim Curry … Δρ Thornton Poole
Marisa Tomei … Lisa Provolone
Vincent Spano … Anthony Rossano
Eddie Bracken … Five-Spot Charlie
Linda Gray … Roxanne
Chazz Palminteri … Connie
Kurtwood Smith … υπαστυνόμος Toomey
Art LaFleur … αστυνομικός Quinn
Robert Lesser … αστυνομικός Keough
Yvonne De Carlo … θεία Rosa
Martin Ferrero … Luigi Finucci
Harry Shearer … Guido Finucci
Kirk Douglas … Eduardo Provolone
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Michael Barrie, Jim Mulholland
Παραγωγή: Leslie Belzberg
Μουσική: Elmer Bernstein
Φωτογραφία: Mac Ahlberg
Μοντάζ: Dale Beldin
Σκηνικά: Bill Kenney
Κοστούμια: Deborah Nadoolman
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Oscar
- Ελληνικός Τίτλος: Δύο Γυναίκες, Τρεις Βαλίτσες κι Εγώ
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Εγώ… 2 Γυναίκες… 3 Βαλίτσες! (1967)
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Oscar του Claude Magnier.
Παραλειπόμενα
- Δεύτερη διασκευή του θεατρικού του Claude Magnier (από το 1958), και εν μέρει ριμέικ της κωμικής επιτυχίας με τον ίδιο τίτλο του Edouard Molinaro με τον Louis de Funes. Μόνο που το σκηνικό μεταφέρθηκε στη δεκαετία του 1930, και την εποχή της οικονομικής ύφεσης.
- Πρώτη επιλογή του σκηνοθέτη για τον κεντρικό ρόλο ήταν ο Al Pacino. Θα έπαιρνε 2 εκατομμύρια δολάρια μισθό, αλλά όταν για το Ντικ Τρέισι άκουσε 3, προτίμησε να πάει εκεί που ήταν και δεύτερος ρόλος. Ο Landis είχε δηλώσει πως θα ήταν ένα καλύτερο φιλμ με εκείνον.
- Η Ornella Muti είναι μόλις 9 χρόνια μεγαλύτερη από τη Marisa Tomei, αλλά ερμηνεύει τη μητέρα της.
- Παρότι φέρει ως ρόλο το όνομα της ταινίας (Όσκαρ), ο Jim Mulholland ερμηνεύει για πρώτη και τελευταία του φορά. Η δουλειά του ήταν συγγραφέας.
- Ο Victor Mature είχε προσεγγισθεί για τον ρόλο του μπαμπά Προβολόνε.
- Πρώτη ταινία που γυρίστηκε στα στούντιο των MGM-Disney στη Φλόριντα.
- Κόστισε 35 εκατομμύρια δολάρια, αλλά έβγαλε μόλις 23,5.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η μουσική του Elmer Bernstein βασίστηκε στον Κουρέα της Σεβίλλης, την όπερα του Gioachino Rossini.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/7/2020
Κρίμα να τον ακυρώσουμε μία και κάτω τον Stallone σε αυτό το κωμικό του στοίχημα (ακολούθησαν -Ο Μπάτσος της Μαμάς- και προηγήθηκαν -Νικ ο Καβγατζής- παταγωδώς χειρότερα). Δεν θα λέγαμε βέβαια πως ανακαλύφθηκαν κάποια κρυφά χαρίσματα στον αγαπημένο πολλών action-hero, και καλύτερα που εντέλει παίζει εκεί που παίζει. Η ταινία όμως είναι καθαρή φάρσα. Και ως μία, ακόμα και μια τόσο ατσούμπαλη κωμικά ερμηνεία χωράει. Και για να είμαι κι απόλυτα ειλικρινής, δεν είμαι και μεγάλος φαν του Louis de Funes που μπαίνει εδώ σε άμεση σύγκριση.
Μέσα σε ένα γενικό κλίμα κραυγαλέας αποτυχίας, ο John Landis και τα γνωστά του χαρίσματα κάνουν μια διαφορά. Αναβιώνει με θεατρικό στυλ τη σκρούμπολ κωμωδία, ζαλίζοντας το σε αρκετά σημεία με το πήγαινε-έλα των ηθοποιών. Οι συγκεκριμένοι είναι άπαντες καλοί, με εξαίρεση τον προαναφερθέντα, και επιστρέφουν κι αυτοί σε κλίμα 1930’s, κινδυνεύοντας να μοιάζουν με καρικατούρες. Ο Landis όμως κρατάει τα γκέμια, δεν αφήνει το ύφος να παρεκτρέπεται από επιρροή σε επιρροή και αναλόγως τα κέφια καθενός στο καστ, κι έτσι έχουμε μια ενιαία σύνθεση.
Κι όμως διασκεδαστικό! Μηδέν στα στοιχεία που θα πρόσδιδαν μια αληθινή ποιότητα στο έργο, αλλά γρήγορο, σπιρτόζικο και με έτοιμο σενάριο που έχει πραγματικά την πλάκα του. Μαζί με αυτά, χαίρει της «ανάλαφρης και πολύχρωμης» ιδιότητας να είναι πολύ-πολύ ξεκούραστο στη θέαση του.
Βαθμολογία: