Οφηλία

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 2/9/2019

Διόλου ευκαταφρόνητη μια απόπειρα να δούμε για πολλοστή φορά μια ίδια ιστορία, όταν επιλέγεται τόσο διαφορετικός τρόπος αφήγησης. Η Claire McCarthy (ή μάλλον η Lisa Klein που παρέχει την πρωτόλεια πηγή) δεν αλλοιώνει το αθάνατο κείμενο του William Shakespeare τελείως για το τίποτα, μια κι αυτό που προσφέρει είναι μια καθωσπρέπει ταινία εποχής, με όλα τα βασικά για να ικανοποιήσει τον θεατή. Είναι κρίμα όμως που αυτό δεν αρκεί.

Κι ενώ δεν ήταν σωστό να μπούμε σε συγκρίσεις με έναν τόσο κραταιό Άμλετ, η ταινία καθαυτού δεν σε αφήνει. Η επιμέρους ιστορία της Οφηλίας δεν έχει κάτι το ξεχωριστό να μας δώσει, και είναι εκείνα που τη συνδέουν άμεσα με το σαιξπηρικό κείμενο που παρέχουν μια αληθινή σεναριακή ζωντάνια στο φιλμ. Ποτέ η ουσία του Άμλετ δεν ήταν το ρομαντικό του κομμάτι, πόσο μάλλον όταν αυτό το κομμάτι εδώ εισβάλει και αντικαταστεί με χολιγουντιανή λογική τόσο εμβληματικά σημεία, όπως το φάντασμα του πατέρα. Χωρίς να αναζητούμε εκείνο το υπαρξιακό κείμενο που έγραψε μια τόσο λαμπρή ιστορία στην τέχνη, θα προτιμούσαμε η νέα αυτή πρωταγωνίστρια του να συνυπήρχε με αυτό, και όχι να το αλλοιώνει. Και είναι κρίμα που από ρομαντικής πλευράς το σενάριο παρέχει κάποιες αξιομνημόνευτες ατάκες, αλλά επί του συνολικού διαλόγου είναι στείρο, δεν έχει κάποια επιπλέον ωφελιμότητα.

Αν κλείσεις τελείως τη μνήμη του Άμλετ στο ντουλάπι του μυαλού σου, μάλλον θα εκτιμήσεις τις αρετές που δεν λείπουν από εδώ. Κι αυτό επειδή η παραγωγή επί του συνόλου της είναι όμορφη, με κάποια ειδικά πλάνα να μένουν φωτογραφικά ως όμορφη θύμηση. Επιπλέον, μπορεί να μην έχουμε τις πλέον δυνατές ερμηνείες που θα θέλαμε, αλλά η Daisy Ridley ταιριάζει με το τοπίο, και αποδεικνύει ότι έχει μέλλον ακόμα και όταν η διάσημη διαστημική εποποιία ολοκληρωθεί. Βασικά, την παραφωνία την καταφέρνει ο Clive Owen, όχι ότι δεν είναι συνεπής στον ρόλο του, αλλά αυτό που παρουσιάζει είναι μακριά από τη συλλογική ψυχραιμία του καστ. Η δε Naomi Watts είναι μια καλή Γερτρούδη, αλλά μια φάλτσα Μεχθίλδη, ίσως όμως επειδή ο συγκεκριμένος -παραμπαστός- ρόλος είναι τελείως εκτός ταινίας.

Με λίγα λόγια, Άμλετ δεν θα δείτε, απλά θα τον οσμιστείτε. Υπάρχει όμως ένα ρομαντικό παραμύθι που στέκει στα βασικά του, και μια ταινία εποχής από αυτές που δεν σε αφήνουν εύκολα να κουραστείς. Αν, μάλιστα, όλο αυτό το «υβρίδιο» παρήγαγε κι ένα απώτερο νόημα, ακόμα και διαφορετικό από όσα μας έχει πει ο Shakespeare, θα είχαμε έναν αληθινά καλό λόγο να το επικροτήσουμε με την ψυχή μας. Στην προκειμένη, προτείνεται μεν, αλλά στα όρια του ενδιαφέροντος.

Βαθμολογία: