Επιχείρηση Κιμάς

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 12/5/2022

Το «Επιχείρηση Κιμάς» είναι το φιλμ που θα περίμενε να δει κανείς με αντίστοιχη θεματολογία με έναν σκηνοθέτη σαν τον John Madden στο τιμόνι. Ευπρεπές, με μάλλον ευχάριστη αφήγηση, ταιριαστά παλιομοδίτικο, αλλά και αρκετά «στεγνό», και φυσικά άκρως ακαδημαϊκό. Είναι βέβαια και αυτό το ιστορικό πλαίσιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που έχει χρησιμοποιηθεί τόσες φορές στον κινηματογράφο, που πραγματικά κανείς θα πρέπει να προχωρήσει σε ιδιαίτερα ρηξικέλευθες δημιουργικά κινήσεις για να πετύχει μια φιλμική ανανέωση στην εν λόγω θεματολογία. Τα ασφυκτικά πλαίσια ωστόσο του concept «βασισμένο σε αληθινή ιστορία» δεν αφήνουν πολλά περιθώρια κι έτσι ακολουθείται αναγκαστικά μια μάλλον πεζή οδός.

Γενικά, και το σύνολο είναι σίγουρα αρκετά καλοστημένο για τα δεδομένα μιας μεσαίου τύπου παραγωγής (εύκολα πράγματα αυτά για μια αγγλο-αμερικάνικη συμπαραγωγή), και ο ρυθμός είναι σωστός, με μια φυσική ροή της πλοκής. Αλλά είναι μια δουλειά που συναρπάζει λιγότερο από αυτό που θα αναμενόταν με δεδομένο το πόσο «ζουμερά» είναι τα πραγματικά γεγονότα στα οποία βασίζεται. Ειδικά οι όποιες εντάσεις βρίσκονται αρκετά πιο χαμηλά από το επίπεδο στο οποίο θα έπρεπε να ήταν, στον βαθμό που κανείς σχεδόν ξεχνάει σε κάποια σημεία το ότι πρόκειται για μια υπόθεση από την οποία εξαρτάται η μοίρα του σημαντικότερου πολέμου στα ιστορικά χρονικά. Μερικές δε μυθοπλαστικές εμπνεύσεις που διανθίζουν την πραγματική ιστορία με στόχο να προκύψει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την πλευρά του θεατή, όπως για παράδειγμα μια υποπλοκή «ζηλοφθονίας», θα μπορούσαν να αξιολογηθούν και ως άστοχες.

Υπάρχουν όμως και κάποιες ολόσωστες δημιουργικές αποφάσεις που πρέπει να επισημανθούν. Η γραφή της Michelle Ashford στο σενάριο προσδίδει ευπρόσδεκτες γήινες πινελιές στα πρόσωπα πίσω από τα περιστατικά, που αυτομάτως κάνει το δράμα τους και πιο προσιτό, χωρίς να «καταπίνεται» από τη μεγάλη εικόνα της εποχής. Αυτή η κατεύθυνση αποδεικνύεται ιδιαίτερα σοφή ειδικά για την απεικόνιση του Ewen Montagu, μιας φιγούρας που εμπνέει τέτοιο σεβασμό ώστε με μια άλλη μεταχείριση θα κατέληγε να είναι επικίνδυνα απόμακρη για τον μέσο θεατή (εν μέρει αυτό το πρόβλημα εντοπιζόταν στον «Άνθρωπο που δεν Υπήρξε Ποτέ», την προηγούμενη μεγάλου βεληνεκούς μυθοπλασία γύρω από τη συγκεκριμένη επιχείρηση).

Ερμηνευτικά, και ας μην του ανατίθενται και πολύ δύσκολα καθήκοντα σε σύγκριση με παρελθοντικούς ρόλους του, ο Colin Firth διαθέτει τον απαιτούμενο αέρα του πρωταγωνιστή, αλλά φέρνει και εις πέρας την αποστολή του «εξανθρωπισμού» του ήρωά του που είναι και η πρόθεση της Ashford. Ισορροπεί έξοχα ανάμεσα στις ποιότητες εκείνες που έφεραν τον Montagu στη θέση να αποκτήσει το status που είχε εν ζωή και σε μια πιο ευάλωτη πλευρά, συνθέτοντας ευρηματικά μέσα από τις αντιθέσεις. Καλή υποστήριξη παρέχουν και η Kelly Macdonald, δίνοντας μια όμορφη νότα καλοσύνης που ταιριάζει πολύ με το κλίμα που επικρατεί, αλλά και ο Jason Isaacs με το γνωστό βρετανικό φλέγμα που συχνά τον χαρακτηρίζει.

Καταληκτικά, οπωσδήποτε πρόκειται για ένα προϊόν που σέβεται τη νοημοσύνη του κοινού, αλλά που ταυτόχρονα δεν τολμά για την υπέρβαση, με συνέπεια να μην πρόκειται και για την ταινία εκείνη που θα βρει εύκολα ένθερμους φίλους. Ευτυχώς δεν διέπεται από απόλυτη αυστηρότητα όσον αφορά το ύφος του, «σπάζοντάς» την ενίοτε με χιούμορ κι ευαισθησία.

Βαθμολογία: