Έχουν περάσει 15 χρόνια από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και η ισραηλινή μυστική υπηρεσία Μοσάντ με την υπηρεσία ασφαλείας Σιν Μπετ, υπό την ηγεσία του ακούραστου πράκτορα Πίτερ Μάλκιν, εξαπολύουν ένα ανθρωποκυνηγητό για την ανεύρεση του διαβόητου Άντολφ Άιχμαν, ο οποίος έχει αναφερθεί ως νεκρός με το τέλος του πολέμου, αλλά στην πραγματικότητα ζει κι εργάζεται σε προάστιο του Μπουένος Άιρες. Εκεί στην Αργεντινή έχει πάρει ψεύτικη ταυτότητα, πάντα στο πλάι της συζύγου και των δυο του γιων. Αλλά ενώ ξεκινάει η καθημερινή παρακολούθηση, η Αργεντινή δεν είναι απόλυτα συνεργάσιμη κι αυτό ωθεί σε ένα έντονο παιχνίδι γάτας-ποντικού.

Σκηνοθεσία:

Chris Weitz

Κύριοι Ρόλοι:

Oscar Isaac … Peter Malkin

Ben Kingsley … Adolph Eichmann

Lior Raz … Isser Harel

Melanie Laurent … Hanna Elian

Nick Kroll … Rafi Eitan

Joe Alwyn … Klaus Eichmann

Haley Lu Richardson … Sylvia Hermann

Peter Strauss … Lothar Hermann

Greta Scacchi … Vera Eichmann

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Matthew Orton

Παραγωγή: Fred Berger, Oscar Isaac, Brian Kavanaugh-Jones, Jason Spire

Μουσική: Alexandre Desplat

Φωτογραφία: Javier Aguirresarobe

Μοντάζ: Pamela Martin

Σκηνικά: David Brisbin

Κοστούμια: Connie Balduzzi

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Operation Finale
  • Ελληνικός Τίτλος: Επιχείρηση: Φινάλε

Άμεσοι Σύνδεσμοι

  • Eichmann (2007)

Παραλειπόμενα

  • Ο Ben Kingsley δήλωσε πως καθόλα τα γυρίσματα κρατούσε στην τσέπη του τη φωτογραφία ενός επιζώντα του ολοκαυτώματος. Κι αυτό επειδή ήθελε με την ερμηνεία του να θυμάται πάντα ότι τιμά τα θύματα του Άιχμαν κι όχι τον ίδιον.
  • Τα ίδια ακριβώς γεγονότα πραγματεύονταν και η αμερικανική τηλεταινία Απαγωγή στο Μπουένος Άιρες (The House on Garibaldi Street) του 1979. Πρωταγωνιστής ήταν ο Topol.
  • Η ταινία πήρε κανονική διανομή στις ΗΠΑ, αλλά πέρα από αυτής διατέθηκε μονάχα μέσω της πλατφόρμας του Netflix.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 29/10/2018

Δεν υπάρχει περίπτωση να κοιτάξω το θέμα συνωμοσιολογικά, μιλώντας για μια προπαγάνδα υπέρ των Εβραίων. Λυπάμαι (προς κάποιους), αλλά κάτι τέτοιο δεν με αγγίζει, ιδίως όταν μιλάμε για έγκυρα γραμμένη ιστορία. Το πρόβλημα μου με την ταινία του Chris Weitz είναι κινηματογραφικό, και δη σε σημεία που αγγίζουν και τη λογική συνοχή του ιστορικού γίγνεσθαι. Μα απορεί κανείς κι από την επιλογή του Weitz για μια τέτοια ταινία. Ακόμα κι αν έδωσε καλά δείγματα δράματος στο «Μια Καλύτερη Ζωή», δεν παύει να είναι ένας δημιουργός χαλαρού κινηματογράφου, δίχως πείρα σε αληθινά σοβαρά θέματα.

Πρώτο και σημαντικότερο θέμα που προκύπτει από όσα θα δείτε, είναι ότι δεν είναι δυνατόν με οποιαδήποτε λογική να μοιάζουν οι πράκτορες της περίφημης Μοσάντ σαν μια παρέα προσκόπων. Μια υπηρεσία που τη φοβάται ακόμα και η ΣΙΑ, να παρουσιάζεται ανεκπαίδευτη, ανοργάνωτη, και με ανθρώπους που ενεργούν ως μια παρέα νεαρών ιδεολόγων. Σύμφωνα πάντα με αυτή την εικόνα, όχι τον Άιχμαν δεν θα είχαν καταφέρει να μεταφέρουν στο Ισραήλ, αλλά ούτε καν το ίδιο το Ισραήλ δεν θα υπήρχε σήμερα στη θέση που βρίσκεται. Αυτό το «θεματάκι» πηγαίνει σαν ντόμινο και στην ενέργεια που το έργο αρνείται να βγάλει. Και πώς θα γινόταν αλλιώς, αφού με την «προσκοπική» αυτή λογική δεν χωράει ούτε αγωνία, ούτε εντάσεις, ούτε κίνδυνος, ούτε φυσικά το κατασκοπικό θρίλερ που θα θέλαμε να δούμε.

Ο Weitz ελέγχεται επίσης και για την ευκαιρία που χάνει στο να παράγει γερούς διαλόγους, σοβαρότερους δεσμούς τού τότε με τον πόλεμο (πέρα από κάποια κάπως εμμονικά φλας-μπακ), αλλά και με την τόσο ενδιαφέρουσα εξέλιξη της υπόθεσης στο ισραηλινό δικαστήριο. Χάνει δηλαδή την ευκαιρία να κρίνει κατ’ ουσία το ολοκαύτωμα, χωρίς να χρειαζόταν να το επικεντρώσει μονάχα στο πρόσωπο του Άιχμαν ή καν να χρειάζεται να οπτικοποιεί την ανθρώπινη βαρβαρότητα.

Ο Ben Kingsley μοιάζει σαν να ήταν έτοιμος για τη μεγάλη ερμηνεία, τουλάχιστον στα δικά του τυποποιημένα πρότυπα «κακών» που έχουμε λίγο κουραστεί να βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, αλλά οι διάλογοι που του χαρίζονται είναι λίγοι και με μέτρια δυναμική. Το υπόλοιπο καστ δεν αφήνει κάποια θετική ή αρνητική αίσθηση, αν κι από τον κύριο πρωταγωνιστή Oscar Isaac θα έπρεπε να περιμένουμε περισσότερα. Περί των περιφερειακών, έχουμε μια «καθωσπρέπει» δομή, όλα έρχονται σε μια νορμάλ σειρά, χωρίς εκπλήξεις, αλλά και χωρίς κάτι το ενοχλητικό τεχνικά. Ίσως να χρειάζεται να επισημάνουμε ότι ελλοχεύει και μια τηλεοπτική αισθητική, αλλά ας ήταν θεματολογικά η ταινία στην εντέλεια, κι αυτό θα περίσσευε.

Δεν είναι η ταινία που θα έρθει σε αυτές τις κρίσιμες παγκοσμίως στιγμές να αναβιώσει τους λόγους που πρέπει να μας κάνουν να αντισταθούμε επί της ανόδου της ακροδεξιάς. Σίγουρα είχε αυτή την πρόθεση, αλλά δυστυχώς όλα κυλούν σε μια γενική χαλαρότητα, και με το πέρας της θέασης, αυτό το «ξύπνημα μνήμης» θα έχει ήδη ξεχαστεί.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

1 Σχόλια