Η Χαμένη Σκηνή

Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης

Έκδοση Κειμένου: 7/7/2022

Μέσα από την ευαίσθητη ιστορικά περίοδο της πολιτισμικής επανάστασης του Μάο Τσε Τουνγκ, μας παρουσιάζεται ένα διαφορετικό πολιτισμικά «Σινεμά ο Παράδεισος», μεταφέροντας μας σε μια εποχή που το σινεμά για τους ανθρώπους ήταν ανάγκη, αλλά και για τους πολιτικούς ένα μέσο προπαγάνδας. Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από τρεις χαρακτήρες: τον περιπλανώμενο Zhang, την ορφανή Liu και τον Fan που είναι γνωστός με το ψευδώνυμο κύριος Σινεμά, καθώς είναι ο μηχανικός που είναι υπεύθυνος για τις προβολές των ταινιών στο χωριό.

Όλα ξεκινούν όταν η ορφανή Liu επιχειρεί να κλέψει το φιλμ της ταινίας που θα περιόδευε στα χωριά της Κίνας για να προβληθεί στους πολίτες. Όμως, γίνεται αντιληπτή από τον περιπλανώμενο Zhang που επιχειρεί να την πάρει πίσω καθώς πασχίζει να δει τα «επίκαιρα» (σύντομες ταινίες που περιλαμβάνονταν στην επίσημη προπαγάνδα του κομμουνιστικού καθεστώτος). Το πρόβλημα μεγαλώνει όταν τα φιλμ θα υποστούν ζημιές κατά τη μεταφορά, και ο κύριος Σινεμά με τη βοήθεια των πολιτών θα προσπαθήσει να τα σώσει για να δουν την ταινία.

Ο Zhang Yimou προσπαθεί να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μια ταινία για το ίδιο το σινεμά και την επιρροή του στους ανθρώπους, ενώ παράλληλα το παρουσιάζει και ως μέσο πολιτικής προπαγάνδας για ακριβώς τον ίδιο λόγο. Όλα αυτά τα επιχειρεί μέσα από τα προσωπικά κίνητρα τού κάθε χαρακτήρα που τον καθοδηγούν στις πράξεις του. Σε αυτό το σημείο χάνει λίγο στην ισορροπία, καθώς η στόχευση του να παρουσιάσει την εποχή τον αποπροσανατολίζει από την ανάπτυξη τον χαρακτήρων, η οποία προσπαθεί να γίνει παράλληλα και ανά σημεία μέσα σε πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Ωστόσο, η εμπειρία του Yimou φαίνεται στο οπτικό κομμάτι με κάποια από τα πλάνα να είναι μαγευτικά, πράγμα στο οποίο βοηθούν οι τοποθεσίες που έχουν επιλεγεί αλλά και η «ερημική» φωτογραφία του Xiaoding Zhao. Επιπλέον, ιδανικά λειτουργεί το ειρωνικό ύφος που επιλέγει, το οποίο τον βοηθά να καλύψει και κάποια κάπως υπερβολικά μέρη του σεναρίου, αλλά και να δείξει με διακριτικό τρόπο την άποψη του για κάποιες θεματικές.

Γενικά, το «Χαμένη Σκηνή» είναι μια ταινία με ταυτότητα και μια ταινία δημιουργού. Ο Yimou παρουσιάζει μια εποχή του σινεμά διαφορετική για τη χώρα του, η οποία μοιράζεται με το παγκόσμιο κοινό το αίσθημα που προσφέρει σε έναν θεατή ο κινηματογράφος, πράγμα που είναι διαχρονικό, όσο κι αν ξεχνιέται τελευταία.

Σίγουρα υπάρχουν ατέλειες όπως η κάπως βιαστική ανάπτυξη των χαρακτήρων που προσπαθεί να εισβάλλει στην κεντρική ροή και το κάπως βιαστικό κλείσιμο που δεν ταιριάζει με τον ρυθμό στην υπόλοιπη ταινία. Ωστόσο, στο σύνολο είναι μια όμορφη δουλειά, κυρίως οπτικά, η οποία πετυχαίνει το μεγαλύτερο μέρος των στόχων της.

Βαθμολογία: