Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός δέχεται μια κλήση από έναν άγνωστο, ο οποίος απειλεί να σκοτώσει ολόκληρη την οικογένεια του στον αέρα. Για να σώσει αγαπημένα πρόσωπα, ο παραγωγός θα πρέπει να παίξει ένα παιχνίδι επιβίωσης, και ο μόνος τρόπος για να κερδίσει είναι να ανακαλύψει την ταυτότητα του εγκληματία.
Σκηνοθεσία:
Romuald Boulanger
Κύριοι Ρόλοι:
Mel Gibson … Elvis Cooney
William Moseley … Dylan
Alia Seror-O’Neill … Mary
Paul Spera … James Gary
Nadia Fares … Sam Dubois
Enrique Arce … Tony
Kevin Dillon … Justin
Yoli Fuller … Steven
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Romuald Boulanger
Παραγωγή: Robert Ogden Barnum, Romuald Boulanger, Marc Frydman
Μουσική: Clement Perin
Φωτογραφία: Xavier Castro
Μοντάζ: Pierre-Marie Croquet
Σκηνικά: Emmanuel Reveillere
Κοστούμια: Johanna Mondon
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: On the Line
- Ελληνικός Τίτλος: Ανώνυμη Κλήση
Παραλειπόμενα
- Δεύτερη σκηνοθετική δουλειά για τον γάλλο Romuald Boulanger, αλλά πρώτη αγγλόφωνη.
- Ο Kevin Connelly πρότεινε τον Kevin Dillon για τον ρόλο του, μια και λόγω εγκυμοσύνης της συζύγου του δεν μπορούσε να συμμετάσχει.
- Η πλοκή είναι παρόμοια με του κορεατικού Midnight FM (2010), αλλά δεν υπάρχει αναφορά περί ριμέικ από την παραγωγή.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 2/11/2022
Ίσως να οφείλεται στον κορεσμό των θρίλερ με πρωταγωνιστές ηλικιωμένους σταρ, που όταν εμφανίζεται ένα πραγματικά ενδιαφέρον και διασκεδαστικό να εξάπτει ακόμα περισσότερο την προσοχή μου. Παρά τη μικρή διάρκεια και την κοινότυπη αφίσα της που δεν προμηνύουν τίποτα καλό, η “Τελευταία Κλήση” αποδείχτηκε μία από τις πιο απολαυστικές ταινίες της χρονιάς.
Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι η ταινία διαθέτει μια θεατρική ποιότητα στον σχεδιασμό των στοιχείων της, εντούτοις τα αξιοποιεί ικανά ώστε να δημιουργήσει αφενός χαρακτήρες ολοκληρωμένους στον βαθμό που εξυπηρετεί, και αφετέρου για να δομήσει την πλοκή με τρόπο που να επιτρέπει το συνεχές παιχνίδι μυαλού μεταξύ δημιουργού και θεατή.
Ο ρόλος που καλείται να διεκπεραιώσει εδώ ο Mel Gibson μοιάζει αρκετά κοντά στην ιδιοσυγκρασία του, αν αναλογιστούμε κάποιες άβολες αποκαλύψεις που έχουν έρθει στη δημοσιότητα. Η ερμηνεία του ως Έλβις Κούνεϊ στα διαλογικά κομμάτια της ταινίας δικαιώνουν το μέγεθος του σοβαρού προφίλ που είχε χτίσει σε περασμένες δεκαετίες, και λειτουργεί σαφώς περισσότερο από τα σημεία της δράσης που βασίζονται στην επίδειξη της σκληρής και τραχιάς ανδρείας του.
Τίποτα δεν αφαιρεί ουσιαστικά κάτι από την αποτελεσματικότητα της σκηνοθεσίας. Αν μη τι άλλο, ο Romuald Boulanger παρουσιάζει μια στοχευμένη μαεστρία στο να δημιουργήσει μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα. Μια διάχυτη απειλή επικρατεί από την πρώτη κιόλας σκηνή χωρίς εμφανή λόγο, που όμως αποδίδει όταν μια μη αναστρέψιμη στιγμή θα ανυψώσει ραγδαία τα διακυβεύματα.
Σίγουρα υπάρχουν σημεία όπου ο ρυθμός χωλαίνει, αν και παραδόξως αυτό συμβαίνει όταν η δράση εξαπλώνεται πέρα από τα στενά όρια του ραδιοφωνικού στούντιο και η σωματική δράση υποκαθιστά τη δραματική ερμηνεία. Σε αυτές τις στιγμές, η παρούσα από την εκκίνηση ένταση χαλαρώνει, αλλά ο Boulanger αυξάνει το επίπεδο μυστηρίου με διακριτικές ενδείξεις ότι κάτι πολύ διαφορετικό από το εμφανές λαμβάνει χώρα. Κάποιες σεναριακές ευκολίες δεν διαταράσσουν το λογικό πλαίσιο και ξεπληρώνουν την ύπαρξή τους στο φινάλε, όλα κομμάτι ενός κρυφού μπρα-ντε-φερ μεταξύ των θεατών και του σκηνοθέτη.
Το φινάλε της ταινίας ενδεχομένως να διχάσει μια μερίδα θεατών που ίσως θεωρήσουν αναδρομικά την υπόθεση περίπλοκη. Ομολογουμένως ίσως και να είναι, αλλά συνολικά δεν απομακρύνεται από το πλαίσιο του ρεαλισμού ώστε να μην εκτιμήσει κανείς τη φρεσκάδα που αποπνέει. Αιτιολογεί κάποια ατοπήματα της ιστορίας και είναι ικανό να παρακινήσει τη σκέψη του θεατή σε σχέση με κάτι πιο συμβατικό. Σε επίπεδο συνόλου, προκαλεί περισσότερες θετικές εντυπώσεις από ότι αρνητικές.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
Όλο ένα κλισέ και μαζί μπερδεμένο. Περίεργος συνδυασμός με τον οποίο έκλαψα τα λεφτά του εισιτηρίου.