Oh Boy

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Oh Boy

Ελληνικός Τίτλος: Oh Boy

Διεθνής Τίτλος: A Coffee in Berlin

Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Oh Boy!

Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Ένας Καφές στο Βερολίνο [τηλεόραση]

Κύριες Διακρίσεις

• Βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Μπρατισλάβας.
• Βραβείο ευρωπαϊκής ανακάλυψης στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία και αντρική ερμηνεία (Tom Schilling). Καλύτερη ταινία και ακόμα 5 βραβεία στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας.
• Μεγάλο βραβείο στο φεστιβάλ της Σόφιας.

Παραλειπόμενα

• Ντεμπούτο για τον Jan-Ole Gerster, που πραγματοποιήθηκε για λογαριασμό της γερμανικής ακαδημίας κινηματογράφου και τηλεόρασης.
• Επιτυχία στα ταμεία της Γερμανίας, όπου έβγαλε πάνω από 2 εκατομμύρια δολάρια.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Οι The Major Minors και η Cherilyn MacNeil παρέχουν και μια σειρά από τραγούδια, ερμηνευμένα από τους ίδιους.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 16/12/2013

Ένα εικοσιτετράωρο του βερολινέζου Νίκο Φίσερ: έχοντας παρατήσει τις νομικές σπουδές, ένα πρωί αφήνει την κοπέλα του, μετακομίζει γνωρίζοντας στη νέα πολυκατοικία έναν γείτονα που του λέει τον πόνο του, συναντιέται με τον κρατικό ψυχολόγο που του αφαιρεί με σαδιστική διάθεση την άδεια οδήγησης, βλέπει την πιστωτική του κάρτα ακυρωμένη, συναντιέται με τον αποτυχημένο ηθοποιό φίλο του και τυχαία με μια παλιά συμμαθήτρια που δεν έχει ξεπεράσει το τραύμα της παιδικής παχυσαρκίας της παρόλο που τώρα είναι στιλάκι, παρακολουθεί γύρισμα ταινίας μελό που διαδραματίζεται στη ναζιστική Γερμανία, συναντά τον πατέρα του στο γκολφ μαθαίνοντας ότι του κόβει το επίδομα γιατί είναι ανεπρόκοπος, εισπράττει στοργή από γιαγιά φίλων μουσικών, παρακολουθεί χοροθέατρο της συμμαθήτριας μετά το οποίο φαίνεται πόσο βαθιά ανασφαλής εξακολουθεί να είναι, γνωρίζει σε μπαρ έναν γέρο που θυμάται οδυνηρά περιστατικά από τη ναζιστική περίοδο και όταν αυτός καταρρέει, τον ακολουθεί στο νοσοκομείο… Εντέλει, ένα τέλος εποχής στην ανεμελιά της πρώτης νεότητας, καθώς οδεύει κανείς προς τα τριάντα, σε μια σύγχρονη εποχή χωρίς, όπως γράφεται στα πλάνα, ανοιχτούς ορίζοντες.

Ασπρόμαυρη φωτογραφία, χαμηλόφωνη τζαζ, περιπλάνηση, μελαγχολία μέσα στην οποία τρεμοπαίζουν χιουμοριστικές νότες -η σκηνή με τον ζητιάνο, κομμάτι ανθολογίας που φέρνει στον νου τις κωμικοτραγικές φάσεις του Τσάπλιν, και η λογομαχία με τον παρεξηγημένο σκηνοθέτη παραπέμπει στη σάτιρα του Γούντι Άλεν. Ένα σινεμά που μας θυμίζει τις πρώτες ταινίες του Τζάρμους και που ο φρέσκος σκηνοθέτης Γιαν Όλε Γκέρστερ κατάφερε να χειριστεί πολύ καλά, κερδίζοντας την αναγνώριση στα πρόσφατα ευρωπαϊκά βραβεία και όχι μόνο. Ο ντοκιμαντερίστικος ρεαλισμός μπορεί να μοιάζει εύκολος, αλλά το να δομήσεις μέσα από αυτόν μια δραματουργία θέλει ταλέντο. Ο Γκέρστερ βγάζει συναίσθημα κρατώντας σωστές αποστάσεις και ταυτόχρονα κάνει διακριτικά τις κοινωνικές του παρατηρήσεις. Βασικός συντελεστής για το όλο επιτυχές εγχείρημα ο Τομ Σίλινγκ, καταφέρνει να αποδώσει μια ευρεία γκάμα διαθέσεων, σε συνύπαρξη μάλιστα την ίδια στιγμή. Από την αθωότητα μέχρι την πονηριά και από τη ρεαλιστική αντιμετώπιση μέχρι τη συμπόνια.

Αναρωτιέμαι αν η προτελευταία σκηνή με τα πλάνα από το έρημο Βερολίνο τα ξημερώματα, είναι αναφορά (και επίρρωση της όλης ματιάς) στην Έκλειψη του Αντονιόνι.

Βαθμολογία: