Η ταινία σάς προσκαλεί να περάσετε λίγο χρόνο με τα κινηματογραφικά είδωλα, την Άιλιν Άτκινς, την Τζούντι Ντεντς, την Τζόαν Πλοουράιτ και τη Μάγκι Σμιθ, καθώς εκείνες μιλούν για τις ζωές τους τότε και τώρα, τις εμπειρίες τους στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά, και τις αναμνήσεις που έχουν από τότε που ήταν νέες μέχρι σήμερα, καθώς αναπολούν τα χρόνια που έζησαν με τη σοφία της ηλικίας τους. Μαζί, είναι 342 χρονών… και όμως απίστευτα νέες.

Σκηνοθεσία:

Roger Michell

Κύριοι Ρόλοι:

Eileen Atkins … η ίδια

Judi Dench … η ίδια

Joan Plowright … η ίδια

Maggie Smith … η ίδια

Roger Michell … ο ίδιος (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Παραγωγή: Sally Angel, Karen Steyn

Φωτογραφία: Eben Bolter

Μοντάζ: Joanna Crickmay

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Nothing Like a Dame
  • Ελληνικός Τίτλος: Τσάι με τις Κυρίες
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Tea with the Dames [ΗΠΑ]

Παραλειπόμενα

  • Πρώτο ντοκιμαντέρ για τον Roger Michell.
  • Παρότι οι μεγάλες αυτές κυρίες δεν πίνουν ποτέ τσάι κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ (με εξαίρεση την Eileen Atkins), οι αμερικανοί διανομείς άλλαξαν τον τίτλο της ως “Τσάι με τις Κυρίες”.
  • Eileen Atkins, Judi Dench και Maggie Smith γεννήθηκαν μέσα στην ίδια χρονιά, το 1934, ενώ η Joan Plowright το 1929.
  • Λίγες εβδομάδες μετά την πρεμιέρα της στις βρετανικές αίθουσες, η ταινία προβλήθηκε και στην τηλεόραση.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 13/8/2019

Αν μη τι άλλο, εδώ υπάρχει μια έντονη συγκινησιακά εμπειρία. Κι αυτό επειδή νομίζεις ότι θα κάτσεις μπροστά σε μια οθόνη, με την κλασική ασφάλεια ενός θεατή, μα ξάφνου βρίσκεται να κάθεσαι σε ένα τραπέζι με τέσσερις κυρίες που γνωρίζεις μία ολάκερη ζωή…

Όχι, ελάχιστα δικαιολογούν τον τίτλο ενός κινηματογραφικού γεγονός στην ταινία του Roger Michell, την οποία κάλλιστα απολαμβάνεις ομοίως επί του καναπέ σου. Ίσως, μάλιστα, και καλύτερα ως έτσι, μια και το οικείο του δικού σου περιβάλλοντος χώρου βοηθάει στην «απορρόφηση» σου εντός της επί της οθόνης παρέας. Και τι παρέα! Ακόμα και μικρά κομμάτια στην κουβεντούλα τους που λογικά ίσως δεν θα μας αφορούσαν, παίρνουν μια υπόσταση τρυφερή και ταυτόχρονα ογκώδη. Οι τέσσερις ντέιμ θα σας κάνουν παρέα τόσο ως κυρίες που άφησαν ένα μεγαλόπρεπο στίγμα στις καλλιτεχνικές σας εμπειρίες, αλλά και ως απλές γιαγιάδες σας, που όπως συνηθίζουν οι άνθρωποι σε αυτή την ηλικία, ανατρέχουν σε παμπάλαιες μνήμες που για τον σημερινό κόσμο φαντάζουν μουσειακές.

Ο Michell δεν τολμάει να κουνήσει τις γηραιές ντίβες πέρα από ελάχιστα βήματα. Αν, θα μου πείτε, δεν τις σέβονταν ο συγκεκριμένος που τις έχει ζήσει, ποιος θα το έκανε; Έτσι, αναζητεί στον κλασικό και παραδοσιακότερο τρόπο αφήγησης ντοκιμαντέρ να δώσει το κάτι παραπάνω. Αυτό δεν είναι άλλο από την παρεμβολή αρχειακών εικόνων και βίντεο από το σύνολο της ζωής των κυριών αυτών, με έμφαση στα πρώτα χρόνια των καριερών τους. Πράγματι, το υλικό που βλέπουμε είναι πάμπλουτο και σπάνιο στο μεγαλύτερο του μέρος, αλλά δεν αποτελεί κομμάτι της επιτυχίας του φιλμ.

Κανείς δεν θα καταλάβει αν αυτές οι τέσσερις κυρίες συζητούν όπως θα έπρατταν κατ’ ιδίαν, ή αν ακόμα κι εδώ «υποκρίνονται» πάνω στην αλήθεια τους. Χωρίς ψήγμα αμφιβολίας για όσα ακούγονται, δεν ξέρεις αν αυτές οι γυναίκες μπορούν καν πλέον να είναι φυσικές όπως ο καθένας. Ή με αυτό τον τρόπο είναι πιο «φυσικές» από τον καθέναν;

Τα αφηγήματα επί της λίγης αυτής ώρας που μας χαρίζουν οι τέσσερις πανέμορφες κυρίες δεν θα σας κάνουν να πέσετε από τα σύννεφα. Λίγα είναι αυτά που καμπανίζουν ικανοποιώντας την περιέργεια μας για άγνωστες πτυχές εκείνων ή του χώρου τους. Μα δεν θα μπορέσετε να αντισταθείτε στο να αποζητήσετε τον τρόπο που εκφέρονται την κάθε στιγμή, λες και παρακολουθείτε κάποιο δράμα (ή μάλλον δραμεντί), τον τρόπο που μιλάνε, τον τρόπο που κοιτάνε. Ακόμα κι αυτόν που κοιτάει γλυκά η μεγαλειότατη Joan Plowright, που στερείται πλέον την όραση της.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

7 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *