Χιλή, 1988. Ο δικτάτορας Πινοσέτ δέχεται διεθνή πίεση και καλεί τον λαό σε δημοψήφισμα για τη θέση του στην προεδρία. Οι πολέμιοι του πείθουν έναν νεαρό διαφημιστή, τον Ρενέ Σααβέδρα, να αναλάβει την καμπάνια του «όχι». Με την αστυνομία να τους παρακολουθεί από κοντά, η ομάδα του Σααβέδρα πασχίζει για τη νίκη που θα απελευθερώσει τη χώρα μετά από δύο δεκαετίες.
Σκηνοθεσία:
Pablo Larrain
Κύριοι Ρόλοι:
Gael Garcia Bernal … Rene Saavedra
Alfredo Castro … Lucho ‘Lucho’ Guzman
Luis Gnecco … Jose Tomas Urrutia
Antonia Zegers … Veronica Carvajal
Marcial Tagle … Alberto Arancibia
Nestor Cantillana … Fernando Arancibia
Jaime Vadell … Sergio Fernandez
Alejandro Goic … Ricardo
Roberto Farias … Marcelo
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Pedro Peirano
Παραγωγή: Daniel Marc Dreifuss, Juan de Dios Larrain, Pablo Larrain, Fuentealba Rodrigo
Μουσική: Carlos Cabezas
Φωτογραφία: Sergio Armstrong
Μοντάζ: Andrea Chignoli
Σκηνικά: Estefania Larrain
Κοστούμια: Francisca Roman
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: No
Ελληνικός Τίτλος: No
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: El Plebiscito του Antonio Skarmeta.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Χιλή).
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ Αβάνας.
- Βραβείο κοινού στο τμήμα Οριζόντων του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παραλειπόμενα
- Βασίστηκε σε ένα θεατρικό που δεν είχε ποτέ παρουσιαστεί επί σκηνής. Παρότι τα γεγονότα είναι ιστορικά, τα επιμέρους κύρια πρόσωπα είναι μυθοπλαστικά ή επηρεασμένα από αληθινά.
- Στη Χιλή, η ταινία δέχτηκε επικρίσεις επειδή δεν παρουσίαζε επακριβώς τα γεγονότα του 1988. Ο σκηνοθέτης απάντησε σε αυτό ότι πρόκειται για τέχνη και όχι ντοκιμαντέρ.
- Πολλοί που συμμετείχαν στην καμπάνια του Όχι προσλήφθηκαν εδώ για να ερμηνεύσουν υποστηρικτές του Ναι. Αρκετοί, δε, διάσημοι του Όχι κάνουν εδώ πέρασμα ως ο εαυτός τους, μεταξύ αυτών ο Patricio Aylwin, που έγινε το 1990 ο πρώτος πρόεδρος της Χιλής στη μετά Πινοσέτ εποχή.
- Για έξτρα ρεαλισμό, χρησιμοποιήθηκε φόρμα U-matic 3:4, συνηθισμένη στα τέλη των 1980.
- Πρώτη χιλιανή ταινία που έφτασε στην πεντάδα του ξενόγλωσσου Όσκαρ.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 12/12/2014
Από μια χώρα που ένιωσε στο μεδούλι της τόσα χρόνια την πολιτική καταπίεση, είναι λογικό να εξάγει συνεχώς ταινίες σαν αυτήν. Προέρχεται όμως κι από ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα ταλέντα της, τον Πάμπλο Λαρέν, και δεν ήταν άδικα υποψηφία για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Ο Λαρέν κάνει ό,τι μπορεί για να επιβάλει μια αίσθηση ρεαλισμού, όχι μονάχα ως προς την αφήγηση των γεγονότων, αλλά ακόμα και η κάμερα που χρησιμοποιεί προέρχεται από την εποχή της βιντεοταινίας. Παίζει με τα πλάνα του, αλλά κι αποσυμφορεί το θέμα του με δόσεις αισιοδοξίας. Επιτέλους, δε, ένας Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ που μοιάζει με αυτόν στις αρχές της καριέρας του, αν κι άπαντες οι ηθοποιοί υπηρετούν ορθά την εικόνα. Πρόκειται για ταινία ειδικών καταστάσεων, δεν θα μείνει στην ιστορία του πολιτικού κινηματογράφου, αλλά θα ικανοποιήσει με ευκολία τον καθέναν που θα την επιλέξει τόσο για να διδαχτεί ιστορία (ακόμα κι αν είναι μυθοπλαστικά τα πρόσωπα), όσο και κινηματογραφικά.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
