Νίντζα ΙΙ: Η Εκδίκηση του Πολεμιστή

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 4/1/2014

Το Ninja του 2009 είχε αρκετές αρετές σαν ταινία δράσης, αλλά είχε και αρκετά μειονεκτήματα, κυρίως σε επίπεδο σεναρίου και πλοκής. Τέσσερα χρόνια μετά, έχουμε μια προσπάθεια από τους ίδιους συντελεστές για τη δημιουργία κάτι καλύτερου.

Η αλήθεια είναι ότι το σίκουελ του Ninja εμφανίζεται βελτιωμένο σε ό,τι έχει να κάνει με το σενάριο και την πλοκή του. Όλος ο κορμός της ταινίας βασίζεται σε μια απλή ιστορία εκδίκησης, η οποία είναι προσεκτικά γραμμένη και προσπαθεί να δώσει και μια μικρή ανατροπή στο τέλος. Παρακολουθούμε τον ήρωα σε πιο σκοτεινά μονοπάτια αυτή τη φορά, να λειτουργεί μετά τον θάνατο της αγαπημένης του σαν μια φονική μηχανή, αποβάλλοντας κάθε ίχνος λογικής από πάνω του.

Μεγαλύτερη η ερμηνευτική πρόκληση για τον Adkins εδώ, καθώς πρέπει να προσπαθήσει παραπάνω απ` ό,τι συνήθως στις ταινίες του, για να δώσει υπόσταση και βάθος στον χαρακτήρα του. Φανερά καλύτερος σε σχέση με την πρώτη ταινία, τα πάει αρκετά καλά όχι μόνο στις σκηνές δράσης, που είναι βούτυρο στο ψωμί του, αλλά κι όταν πρέπει να ανοίξει το στόμα του. Δεν ξέρω αν ποτέ θα δούμε κάτι διαφορετικό από τον Adkins (αν πρέπει να μαντέψω, θα έλεγα μάλλον όχι) αλλά αν ερμηνευτικά κρατηθεί σε τέτοια επίπεδα, θεωρώ πως είναι αρκετά καλά για τις ταινίες του είδους που έχει διαλέξει να υπηρετεί. Αν ο Adkins έχει να ζηλέψει κάτι από τους action-stars της πρώτης σειράς, είναι μόνο το ότι οι περισσότεροι έχουν βρει μια ερμηνευτική περσόνα, την οποία διατηρούν από ταινία σε ταινία με μικρές παραλλαγές, με αποτέλεσμα να διευκολύνονται οι ίδιοι, και το κοινό να ταυτίζεται μαζί τους. Αυτό ο Adkins δεν το έχει καταφέρει ακόμα.

Ο λόγος για τον οποίο ξεχωρίζει το Ninja: Shadow of a Tear, είναι φυσικά για την πολύ καλά χορογραφημένη δράση του. Όπως και στην αρχική ταινία, έτσι κι εδώ τα πράγματα στον τομέα δράση και πολεμικές τέχνες είναι εξαιρετικά. Ο Florentine βρίσκει τις καλύτερες γωνίες λήψης για θεαματικότερα αποτελέσματα και ο Adkins δίνει ρέστα κάνοντας αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα με άξιο συμπαραστάτη τον Kane Kosugi.

Σε αυτό το σίκουελ του Ninja θα έπρεπε θεωρητικά να βάλω λίγο μεγαλύτερη βαθμολογία σε σχέση με τον προκάτοχό του, όμως έχω κάποιες ενστάσεις. Η πρώτη ταινία υστερούσε σε σενάριο και πλοκή, αλλά είχε πολύ καλή ατμόσφαιρα και χρησιμοποιούσε το φως και το σκοτάδι με τέτοιο τρόπο, ώστε μετέφερε μια δόση μυστικισμού στον θεατή, κάτι που δένει απόλυτα με την ιστορία των νίντζα. Άλλο πλεονέκτημα της ταινίας ήταν το γενικότερο κλίμα 1980 που απέπνεε, κυρίως σε επίπεδο πλοκής, βγάζοντας μια αφέλεια που σε διασκέδαζε. Στο σίκουελ τα πράγματα παίρνουν πιο σοβαρή μορφή και ναι μεν το φιλμ είναι προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της εποχής του, αλλά χάνει την ατμόσφαιρα του πρώτου. Αυτό που παραμένει πάντα σε υψηλά επίπεδα και στις δύο ταινίες (ίσως λίγο παραπάνω στο σίκουελ) είναι οι σκηνές δράσης. Όπως και να `χει, το Ninja και η συνέχειά του, αποτελούν must για τους φίλους του είδους.

Βαθμολογία: