Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών
- Night of the Living Dead
- 1968
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Επιβίωσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Θρίλερ, Τέρατα, Τρόμου
Όταν μια περίεργη ακτινοβολία καταφέρνει να επαναφέρει τους νεκρούς στη ζωή, αυτοί βγαίνουν από τους τάφους τους με σκοπό να «καταβροχθίσουν» τους ζωντανούς. Απομονωμένη σε ένα έρημο μέρος, μια οικογένεια θα προσφέρει απρόθυμα καταφύγιο σε ένα νεαρό κορίτσι και έναν έγχρωμο άντρα.
Σκηνοθεσία:
George A. Romero
Κύριοι Ρόλοι:
Duane Jones … Ben
Judith O’Dea … Barbra
Karl Hardman … Harry Cooper
Marilyn Eastman … Helen Cooper
Keith Wayne … Tom
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: John A. Russo, George A. Romero
Παραγωγή: Karl Hardman, Russell Streiner
Φωτογραφία: George A. Romero
Μοντάζ: George A. Romero
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Night of the Living Dead
- Ελληνικός Τίτλος: Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ζόμπι, το Ξύπνημα των Νεκρών (1978)
- Η Μέρα των Ζωντανών Νεκρών (1985)
- Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών (1990)
- Η Γη των Ζωντανών Νεκρών (2005)
- Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών 3D (2006)
- Το Ημερολόγιο των Νεκρών (2007)
- Επιζώντας από τους Απέθαντους (2009)
Παραλειπόμενα
- Ο George A. Romero είχε ήδη παρεισφρήσει στην κινηματογραφική βιομηχανία από τον καιρό που φοιτούσε στο κολέγιο του Πίτσμπουργκ. Ξεκίνησε με σποτάκια, έχοντας ιδρύσει τη φίρμα The Latent Image, μαζί με τον φίλο του, Russell Streiner. Η αρχή τους ήταν πλέον χαμηλού προφίλ, αλλά μετά την υψηλή αμοιβή που εισέπραξαν με ένα διαφημιστικό για την Calgon το 1966, ο Romero αισθάνθηκε ότι είχαν τις δυνάμεις να περάσουν στη μεγάλη οθόνη. Με μότο τους το να καλύψουν την ανάγκη της βιομηχανίας περί “δίψας για το παράδοξο” ανανέωσαν το συνεταιριστικό τους δυναμικό και ίδρυσαν τη Hardman Associates. Η ιδέα τους ήταν άμεσα η δημιουργία μιας ταινίας τρόμου, κι επί αυτού άνοιξαν τη θυγατρική Image Ten. Τα χρήματα που διέθεταν ήταν μόλις 6 χιλιάδες δολάρια, συν 600 από κάθε μέλος του εταιρίας, που αποκτούσαν δικαιώματα από τα πιθανά κέρδη.
- Οι John A. Russo και George A. Romero έγραψαν ένα σενάριο με τίτλο Monster Flick, που όμως ήταν μια κωμωδία τρόμου με νεαρούς εξωγήινους. Η δεύτερη εκδοχή είχε έναν νεαρό που το έσκαγε από το σπίτι του και ανακάλυπτε πτώματα φαγωμένα από εξωγήινους. Η ιδέα να αναφέρονται σε πρόσφατα φαγωμένα πτώματα, μια και δεν θα μπορούσαν να βρουν από κάποιο νεκροταφείο, άνηκε στον Russo και ήταν αυτή που έθεσε βάσεις για το επόμενο σενάριο. Η μία ιδέα έφερε την επόμενη, και οι εξωγήινοι έφυγαν από το πλάνο, με τους προσφάτως νεκρούς να γίνονται κανίβαλοι.
- Κύρια έμπνευση στάθηκε το μυθιστόρημα του Richard Matheson, I Am Legend (1954), που το 1964 είχε γίνει ταινία ως Ο Τελευταίος Άνθρωπος στη Γη.
- Το αρχικό σενάριο χωρίζονταν σε τρία μέρη, από τα οποία το δεύτερο και το τρίτο έμελλε να αποτελέσουν τη βάση των δύο επόμενων σίκουελ.
- Ενώ ήταν επαναστατική η κίνηση να προσλάβουν έναν μαύρο ηθοποιό για πρωταγωνιστή, αυτό δεν έγινε εσκεμμένα, αλλά απλά θεωρήθηκε καλύτερος στο κάστινγκ ο Duane Jones.
- Η πρεμιέρα έγινε την πρώτη του Οκτώβρη του 1968 στο Πίτσμπουργκ, όπου και γυρίστηκε, με το κοινό να είναι κυρίως έφηβοι και ανήλικοι. Η επιτροπή που καθόριζε τα όρια ηλικίας (MPAA) δεν είχε διαμορφωθεί ακόμα, και ο καθένας μπορούσε να δει οτιδήποτε. Όπως αναφέρεται, στην αίθουσα υπήρχε απόλυτη ησυχία, που μετατράπηκε σε απόλυτο τρόμο για τους νεαρούς θεατές. Αυτό οδήγησε σε θορυβώδη συζήτηση εκείνη την εποχή, και τράβηξε τα φώτα της κριτικής.
- Γυρίστηκε με μόλις 114 χιλιάδες δολάρια, ως ανεξάρτητη παραγωγή, και με κέρδη συνολικά 30 εκατομμύρια δολάρια, κατάφερε να βγάλει 263 φορές το μπάτζετ της.
- Στην Ελλάδα, δεν έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες την εποχή της, αλλά κυκλοφόρησε πρώτα σε φεστιβάλ και VHS.
- Ο George A. Romero επονομάστηκε Νονός των Ζωντανών Νεκρών, και επισκέφτηκε ξανά το αγαπημένο του αυτό υποείδος 5 φορές, ανάμεσα σε 1978 και 2010. Το φιλμ επίσης έγινε 4 φορές ριμέικ, με τις δύο να στέκουν ως πιο επίσημες, αυτή του Tom Savini το 1990 και η τρισδιάστατη του 2006.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 10/5/2009
Εδώ προσκυνάμε! Ο Τζορτζ Ρομέρο, με την πρώτη του μάλιστα ταινία, αναστατώνει το υποείδος των ζόμπι (γεννώντας στην ουσία και το σπλάτερ) και το οδηγεί με ασφάλεια σε αυτά που γνωρίζουμε σήμερα. Μαζί όμως οριοθετεί και τον τρόμο ολόκληρο -και σε αυτό είναι μπροστά από την εποχή του-, όπως έκτοτε σφαιρικά θα τον μαθαίναμε στο σινεμά: ωμός και με επικεντρωμένη στα άμεσα ένστικτα μας αφήγηση. Κάτι που το σινεμά των 1960 ήταν έτοιμο να φέρει, αλλά μόνο μια ανεξάρτητη από τα στούντιο ταινία μπορούσε να τολμήσει ολοκληρωτικά.
Η ταινία του μοιάζει με πειραματικό μοκιουμένταρι, λόγω του τόσο ρεαλιστικού της ύφους αλλά και μιας κάμερας που λάμπει μέσα στον ερασιτεχνικό της, και ο τρόμος είναι εξασφαλισμένος από το πρώτο λεπτό του έργου. Υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία, άψογο μακιγιάζ, ηθοποιοί που βιώνουν τις καταστάσεις και ο όρος cult εισβάλει για πάντα στον mainstream κινηματογράφο. Δείτε την και μονάχα για το ευρηματικό φινάλε, το οποίο έχει έντονους συμβολισμούς, όπως έχει κι όλη η φιλοσοφία των ζόμπι, ειδικά όπως παρουσιάζεται εδώ εν μέσω μιας Αμερικής που φλέγεται εκτός κι εντός λόγω του Βιετνάμ, της διαμάχης για τα ανθρώπινα δικαιώματα και του ψυχρού πολέμου.
Ο Ρομέρο απόκτησε εμμονή με τους απέθαντους νεκρούς και γύρισε ουκ ολίγες ταινίες με ζόμπι, από τις οποίες οι άμεσα επόμενες ήταν αληθινά καλές. Τόσο καλή, όμως, ούτε αυτός ούτε κάποιος άλλος δεν κατάφερε να κάνει…
Βαθμολογία: