Κινήσεις στο Σκοτάδι (2013)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Χάρμον είναι ένας πρώην πεζοναύτης που έχει αποκτήσει πολιτική συνείδηση από τις πολεμικές αποστολές στα πέρατα του κόσμου. Μπορεί ο στρατός να είναι πίσω του, πάντα όμως αισθάνεται έτοιμος για δράση, χαρούμενος στην ιδέα μιας μεγάλης φασαρίας. Η Ντίνα είναι μια απόκληρη. Είναι αηδιασμένη από την καταναλωτική εξάρτηση της κοινωνίας στην οποία γεννήθηκε. Ταξιδεύει προς τη δύση και έχει κόψει δεσμούς με την οικογένεια της. Ο αρχηγός της παρέας είναι ο Τζος. Ένας αυτοδημιούργητος μάχιμος, αφοσιωμένος στην προστασία της γης με κάθε απαραίτητο μέσο. Οι τρεις τους έχουν σκοπό να εκτελέσουν το πιο ακραίο σχέδιο της ζωής τους: την ανατίναξη ενός υδροηλεκτρικού υδατοφράκτη, σύμβολο της κατασπατάλησης της παγκόσμιας ενέργειας.

Σκηνοθεσία:

Kelly Reichardt

Κύριοι Ρόλοι:

Jesse Eisenberg … Josh Stamos

Dakota Fanning … Dena Brauer

Peter Sarsgaard … Harmon

Alia Shawkat … Surprise

Logan Miller … Dylan

Katherine Waterston … Anne

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jonathan Raymond, Kelly Reichardt

Παραγωγή: Saemi Kim, Neil Kopp, Chris Maybach, Anish Savjani, Rodrigo Teixeira

Μουσική: Jeff Grace

Φωτογραφία: Christopher Blauvelt

Μοντάζ: Kelly Reichardt

Σκηνικά: Elliott Hostetter

Κοστούμια: Vicki Farrell

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Night Moves
Ελληνικός Τίτλος: Κινήσεις στο Σκοτάδι

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα της Βενετίας.

Παραλειπόμενα

Για τους δύο κεντρικούς ρόλους, πρώτοι υποψήφιοι ήταν ο Paul Dano και η Rooney Mara.
Γυρίστηκε μέσα σε 30 ημέρες.
Η Edward R. Pressman Film είχε καταθέσει μήνυση επί της παραγωγής το 2012 απαιτώντας να σταματήσει, επειδή είχε πολλές ομοιότητες με τη διασκευή του The Monkey Wrench Gang του Edward Abbey, που είχε στο πρόγραμμα εκείνη να κάνει. Η λύση ήρθε με εξωδικαστικό συμβιβασμό.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 8/10/2013

Τρεις οικολόγοι αποφασίζουν να προβούν σε μεγάλων διαστάσεων σαμποτάζ προκειμένου να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη για την καταστροφή του οικοσυστήματος που επιφέρει η βιομηχανία. Στην πορεία, παράπλευρες απώλειες δοκιμάζουν τους χαρακτήρες τους.

Αυτό που εκτίμησα στη σκηνοθέτιδα Κέλι Ρίτσαρντ στο Γουέντι & Λούσι, το βρίσκω κι εδώ. Ρεαλισμός, αφήγηση που αρνείται την ακαδημαϊκή συνταγή για την παραγωγή συναισθητικών συγκινήσεων και σασπένς, αφήνοντας εντέλει την ίδια την κατάσταση των πραγμάτων να μιλήσει από μόνη της. Ελαφρά αργός ρυθμός, σιωπές, βλέμματα, χαμηλότονη αναμονή που παράγει ένα υπνωτικό κλίμα και ταυτόχρονα ενάργεια. Ακόμη και στις δυο βίαιες σκηνές, έχουμε μια ελλειπτική καταγραφή, ιδιαίτερα την πρώτη τη θεώρησα εξαιρετικό τρόπο να περάσεις κάτι τόσο δυνατό, σαν απόηχο που περνάει κατευθείαν στα πρόσωπα των ηρώων. Ο Τζέσι Άιζενμπεργκ αποδίδει τον χαρακτήρα-γρίφο, ακόμη, και προπαντός, για τον ίδιο τον εαυτό του, η Ντακότα Φάνινγκ την κλασική ακτιβίστρια που δεν έχει μετρήσει το μπόι της για μια τέτοια δράση και τον Πίτερ Σάρσγκααρντ στον τρίτο ρόλο ως πειστικό «ψύχραιμο και πεπειραμένο». Ας αποδώσουμε μάλιστα αυτές τις σωστές ερμηνείες στο κάστινγκ και στη διεύθυνση της Ρίτσαρντ.

Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά με τους Αμερικανούς όταν προσπαθούν να προβληματιστούν σε κοινωνικό επίπεδο, το νόημα του έργου είναι στρεβλό. Δεν ξεκινάς να απλώσεις ένα οικολογικό καμβά και να καταλήξεις να κεντήσεις ένα ψυχολογικό θρίλερ πάνω σε έναν χαρακτήρα που έχει μια εικόνα για τον εαυτό του τελείως διαφορετική απ’ ό,τι κατά βάθος ήταν. Για το σκοπό αυτό θα σου αρκούσε ένα στόρι μικρότερων διαστάσεων, μια εμπλοκή πιο ιδιωτική. Δεν βάζεις μια περιπετειώδη οικολογική δράση ως φόντο. Γιατί με αυτό τον τρόπο, την υποσκάπτεις αφού το μόνο κοινωνικό νόημα που προκύπτει είναι απολύτως κομφορμιστικό: μην κάνεις ακτιβισμό, μήπως συμβεί κανένα ατύχημα. Το τέλος, παρότι είναι πολύ σωστά αφαιρετικό κι εύγλωττο για τον τελικό στόχο της σκηνοθέτιδας, μοιάζει σαν διδαχή: «Ιδού η τιμωρία σου». Ας πούμε, στο «Ολέθρια Σχέση» που σαν ψυχολογικό θρίλερ ήταν καλό, ωστόσο το νόημα ήταν: μην ενδώσεις στο ερωτικό πάθος, κάτσε με τη γυναικούλα σου και τα παιδιά σου, γιατί δες τι θα πάθεις εκεί έξω. Αντίθετα στο «Κανόνας της Σιωπής» του Ρέντφορντ, ναι μεν η εστίαση υπάρχει στις προσωπικές σχέσεις, όμως το ζήτημα του ακτιβισμού τις διαπερνά οργανικά από την αρχή ως το τέλος.

Βαθμολογία: