Η Ιστορία της Nahid (2015)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Ναχίντ, μια νεαρή διαζευγμένη γυναίκα, ζει με τον γιο της σε μια μικρή πόλη στο Ιράν, όταν ερωτεύεται έναν άνδρα που θέλει να την παντρευτεί. Ενώ σύμφωνα με τους ιρανικούς κανόνες σε περίπτωση διαζυγίου την επιμέλεια του παιδιού έχει ο πατέρας, εκείνος την παραχωρεί στη Ναχίντ, με τον όρο ότι δεν θα ξαναπαντρευτεί. Προσπαθώντας να διατηρήσει την κηδεμονία του παιδιού της, αλλά κι εκείνον που αγαπά, αναγκάζεται να σκεφτεί τον προσωρινό γάμο (Sighe) ως διέξοδο. Παρά το γεγονός ότι η πράξη αυτή είναι νόμιμη, δεν έχει την αποδοχή της κοινωνίας. Ποια μπορεί να είναι η λύση στο πρόβλημά της;

Σκηνοθεσία:

Ida Panahandeh

Κύριοι Ρόλοι:

Sareh Bayat … Nahid

Pejman Bazeghi … Masoud

Navid Mohammadzadeh … Ahmad

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Arsalan Amiri, Ida Panahandeh

Παραγωγή: Bijan Emkanian

Μουσική: Majid Pousti

Φωτογραφία: Morteza Gheidi

Μοντάζ: Arsalan Amiri

Σκηνικά: Medhi Moosavi

Κοστούμια: Medhi Moosavi

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Nahid
Ελληνικός Τίτλος: Η Ιστορία της Nahid
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Η Ιστορία της Ναχίντ [τηλεόραση]

Κύριες Διακρίσεις

Βραβείο σκηνοθεσίας και αντρικής ερμηνείας (Navid Mohammadzadeh) στο φεστιβάλ Μπρατισλάβας.
Βραβείο Μέλλοντος για το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.

Παραλειπόμενα

Ντεμπούτο στη σκηνοθεσία για την Ida Panahandeh.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 7/1/2016

Ηθογραφικό, εναρμονισμένο πλήρως στο πνεύμα του σύγχρονου ιρανικού σινεμά, που δεν λέει να απεγκλωβιστεί από τις αναφορές στα προβλήματα της μεσοαστικής τάξης, το “Η Ιστορία της Nahid” είναι αυτό ακριβώς που περιμένει κάποιος από μία ταινία με καταγωγή από την Τεχεράνη. Με ένα θέμα κοινωνικών καταβολών, άγνωστο για πολλούς, δοσμένο με έναν ολίγον τι επιτηδευμένο φιλελευθερισμό, αλλά πιστό στη νοοτροπία της ντόπιας κινηματογραφίας, το φιλμ αυτό πετυχαίνει να γίνει καταγγελτικό διά της πλαγίας οδού. Ενός ρεαλισμού που στο προφανές δεν θίγει κανέναν.

Το Η Ιστορία της Nahid είναι αφηγηματικά στρωτό και ευθύ στη γλώσσα του. Όμως χωλαίνει από την εμμονική ανάδειξη των εσωτερικών συγκρούσεων της ηρωίδας, για το αν θα πρέπει να διαλέξει την προσωπική ελευθερία ή το παιδί της. Για τον δυτικό κόσμο τα προβλήματα των αραβικών χωρών ίσως φαντάζουν παρωχημένα, ωστόσο, όπως και οι προκάτοχοί της, έτσι και η Ida Panahandeh καταφέρνει να αναδείξει τη βαρυσήμαντη διάστασή τους. Χωρίς υπεκφυγές, με τις πολιτικές της αναφορές και με την υπερπροβολή της ανδροκρατούμενης κοινωνίας, κατορθώνει να επισημάνει την ψυχολογική φθορά που υφίσταται ένας άνθρωπος που ζει και επιβιώνει υπό συνθήκες προσωπικού ελέγχου και καταστρατήγησης θεμελιωδών δικαιωμάτων, προσθέτοντας έτσι ένα ακόμα λιθαράκι στο σινεμά του σύγχρονου κοινωνικού ρεαλισμού.

Βαθμολογία: