Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια
- Η Κόρη μου, η Σοσιαλίστρια
- My Daughter, the Socialist
- 1966
- Ελλάδα
- Ελληνικά, Αγγλικά
- Αισθηματική, Κομεντί, Μουσική
- 24 Οκτωβρίου 1966
Ένας εργοστασιάρχης υποδέχεται την κόρη του από το εξωτερικό, όπου είχε πάει για σπουδές προκείμενου να αναλάβει τη διοίκηση της επιχείρησης. Στο εργοστάσιο όμως δουλεύει κι ένας υπάλληλος, ο οποίος δεν είναι και τόσο ευπρόσδεκτος στα αφεντικά του. Η κατάσταση χειροτερεύει για αυτόν όταν έρχεται σε σύγκρουση για διάφορα θέματα με τη νέα “αφεντικίνα”, ακόμα κι αν αυτή είναι με το μέρος των εργατών. Όμως, μέσα από αυτές τις συγκρούσεις θα γεννηθεί ο έρωτας.
Σκηνοθεσία:
Αλέκος Σακελλάριος
Κύριοι Ρόλοι:
Αλίκη Βουγιουκλάκη … Λίζα Δέλβη (‘Σωτήρης’)
Δημήτρης Παπαμιχαήλ … Γιώργος Νικολαΐδης (‘Αγλαΐα’)
Λάμπρος Κωνσταντάρας … Αντώνης Δέλβης
Σταύρος Ξενίδης … Σπύρος
Νικήτας Πλατής … Δημήτρης Δημητρίου
Πέτρος Λοχαΐτης … Πέτρος Δαράκης
Χρόνης Εξαρχάκος … χωροφύλακας
Ντίνος Καρύδης … Θόδωρος
Γιώργος Μεσσάλας … φίλος της Λίζας
Νίκος Τσούκας … Βλάσης
Αλίκη Ζαβερδινού … Σταυρούλα
Αλέκος Ζαρταλούδης … Παπαθανάσης
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Αλέκος Σακελλάριος
Παραγωγή: Θεοφάνης Δαμασκηνός, Βίκτωρ Μιχαηλίδης
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Φωτογραφία: Δήμος Σακελλαρίου
Μοντάζ: Ντίνος Κατσουρίδης
Σκηνικά: Πέτρος Καπουράλης
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μη αρκούντα στοιχεία.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια
- Διεθνής Τίτλος: My Daughter, the Socialist
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια του Αλέκου Σακελλάριου.
Παραλειπόμενα
- Με 659.671 εισιτήρια, ήρθε πρώτο ανάμεσα στις 117 ελληνικές παραγωγές της σαιζόν του.
- Ο Αλέκος Σακελλάριος είχε γράψει το θεατρικό απάνω στο ζευγάρι Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ.
- Τα γυρίσματα έγιναν στην περιοχή Λουτρόπυργου, στη Νέα Πέραμο. Σε μια σκηνή όμως βλέπουμε την παραλία του Σχοινιά, ενώ η σκηνή της πορείας είναι φυσικά στον Μαραθώνα.
- Από λογοκρισία πέρασε μια σκηνή που οι ήρωες κρατάνε πανό, αλλά και το σημείο όπου ο χωροφύλακας φτιάχνει το μουστάκι του.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Γιώργος Ζαμπέτας αναλαμβάνει για πρώτη φορά εξολοκλήρου τη μουσική μιας ταινίας. Οι στοίχοι όλοι είναι του Αλέκου Σακελλάριου. Αρκετές οι επιτυχίες: Η Κυριακή (Αλίκη Βουγιουκλάκη), Δημήτρη μου μημήτρη Μου (Αλίκη Βουγιουκλάκη), Σήκω Χόρεψε Συρτάκι (Αλίκη Βουγιουκλάκη), Είναι το Στρώμα μου Μονό (Αλίκη Βουγιουκλάκη), Το Χαμόγελο (Δημήτρης Παπαμιχαήλ) και Το Περιστέρι (Δημήτρης Παπαμιχαήλ).
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 1/12/2015
Η μεταφορά του πετυχημένου θεατρικού του Αλέκου Σακελλάριου στην οθόνη από τον ίδιον ευτύχησε να είναι μια μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, αλλά πώς θα μπορούσε να μην είναι; Έχει το τρομερό δίδυμο Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ, έχει ζωντάνια, έχει όμορφα τραγούδια του Γιώργου Ζαμπέτα, κι εν μέσω πολιτικών αναταραχών στην Ελλάδα, έχει και πολιτικό μήνυμα. Ας σταθούμε, όμως, λιγάκι στο τελευταίο. Όχι μονάχα είναι αφελές, αλλά προσβάλει την αγωνιστική διάθεση του κινήματος Λαμπράκη, και μόνο που ένα τόσο ελαφρύ την καρδία σενάριο μπλέκεται στα «πόδια» του. Αν το πιάσεις και στις λεπτομέρειες, θα δεις πως η λύση κάθε απεργίας συνεπάγεται στην καλοσύνη του μεγαλοεπιχειρηματία, και πως οι απεργοί δεν παθαίνουν και τίποτα το κακό αν υπάρχει κέφι! Περασμένα ξεχασμένα, βέβαια, αλλά είναι αλήθεια πως ο ελληνικός κινηματογράφος των 1960 πριμοδότησε τις αρχές κι όχι τον λαό, από τον οποίο βέβαια καρπώνονταν τα κέρδη του…
Βαθμολογία: