Οι Νύχτες μου Μακριά σου

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 15/12/2007

Ο μεγάλος φορμαλιστής από τη Σαγκάη, ο Wong Kar-Wai, κάνει ένα σημαντικό βήμα στην καριέρα του, και όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι του ανά τον πλανήτη, κάνει ταινία στις ΗΠΑ. Αυτό είναι ένα επικίνδυνο βήμα, που άλλους τους ευνόησε και άλλους τους χαντάκωσε εντελώς. Δυστυχώς, μετά το πρώτο αυτό δείγμα, ο κινέζος σκηνοθέτης ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, χάνοντας σημαντική δόση από τη μαγεία που μας έχει συνηθίσει.

Τελειώνοντας το έργο και έχοντας αφαιρεθεί από την παρακολούθηση, περίμενα να δω το όνομα του Wim Wenders στους τίτλους. Η ταινία του Kar-Wai είναι άμεσα επηρεασμένη από το σινεμά του Γερμανού (διόλου τυχαία η συμμετοχή του Ry Cooder στη μουσική), με λίγες ακόμα πτυχές από αυτό του David Lynch και ίσως του Coppola στο Μια Μέρα, Ένας Έρωτας. Η έμμεση επιστροφή στα χρόνια του Chungking Express δεν βοηθάει καθόλου τον σκηνοθέτη, λες και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα σκιστά μάτια, χωρίς εδώ να μπορεί να αποδώσει τα ίδια. Παρότι εδώ έχουμε παρέλαση από σούπερ-σταρ, που μάλιστα δίνουν τον καλό τους εαυτό, η ταινία απορροφάται πάνω τους και χάνει τον ατόφιο χαρακτήρα που πρέπει να έχει κάθε σινεφιλική δημιουργία.

Ο Kar-Wai μοιάζει απλά να συστήνει το σινεμά του στην άλλη όχθη του Ειρηνικού, απλώνοντας τις φορμαλιστικές του εικόνες, τα καλοχρωματισμένα πλάνα, τις αργές κινήσεις, την ταιριαστή μουσική υπόκρουση. Ίσως, μάλιστα, στους Αμερικανούς να αρέσει αυτή η ταινία, μην έχοντας άμεση επαφή με τις προηγούμενες δημιουργίες του Κινέζου, αλλά νομίζω πως κι αυτοί θα συμφωνήσουν στην παντελή έλλειψη ουσίας του σεναρίου. Ένα σενάριο που φαντάζει σχηματικό και ασύνδετο, από ιστορία σε ιστορία, χωρίς τη συνοχή που είναι απαραίτητη όταν κάνεις σπονδυλωτή ταινία.

Πάντως, δεν έχουμε ξαναδεί τέτοιους μεγάλους σταρ σε τόσο καλά φωτογραφημένα πλάνα. Ο Jude Law επαναλαμβάνει τον εαυτό του, η Natalie Portman προσπαθεί αλλά βρίσκεται σε άλλη ταινία, η Norah Jones κάνει ένα ικανοποιητικό ντεμπούτο στον κινηματογράφο, χωρίς όμως να πείθει απόλυτα πως είναι γεννημένη για αυτό. Από απόσταση ξεχωρίζουν, δίνοντας και στη δεύτερη ιστορία το πλείστον ενδιαφέρον, οι David Strathairn και Rachel Weisz, που θυμίζουν κάτι από το σύμπαν του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου.

Εύστοχα αισθήματα μοναξιάς και αναγέννησης, κλίμα road-movie αλά Παρίσι-Τέξας αλλά… όλα σε λάθος ταινία. Ο Wong Kar-Wai δεν πετυχαίνει να ενσωματώσει το σινεμά του στα αμερικανικά πρότυπα και καταλήγει απομίμηση άλλων, όταν ο ίδιος έχει αποδείξει στο παρελθόν πόσο ισχυρός μπορεί να γίνει. Η ταινία πάσχει υπερβολικά από θεματολογία, αφού τα μηνύματα δεν συνδέονται με σωστή αφήγηση, και το αποτέλεσμα είναι άνισο, ασύνδετο και μικρού ποιοτικού οφέλους. Οι ερμηνευτές, που μοιάζουν να παίζουν σε ταινία του David Lynch, είτε κάποιοι ξεχωρίζουν εις βάρος των υπολοίπων, είτε κάποιοι άλλοι περνούν απαρατήρητοι. Θα δείτε, βέβαια, τα γνωστά όμορφα πλάνα, τις καλοχρωματισμένες εικόνες και κάποιες φορμαλιστικές νότες, έτσι απλά για να μην ξεχνάμε πως ένας Wong Kar-Wai κάνει -λογικά- μια παρένθεση και όχι μια στροφή στην ιστορία της ζωής του.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 11/2/2008

Ο Kar Wai Wong καθώς φαίνεται χτυπήθηκε από τη νόσο η οποία είχε ήδη προσβάλει πολλούς σκηνοθέτες με εθνικότητα διαφορετική αυτή της αμερικάνικης. Και η διάγνωση της νόσου: αγαστή επιθυμία (για χρήμα;) σκηνοθέτη εκτός Αμερικής να δημιουργήσει την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία με χρήματα αμερικάνικα. Και οι επιπτώσεις αυτής, αποτυχία και μία καταστροφική ταινία… Να και τα συστατικά αυτής της αποτυχίας:

Πρώτον: Έχεις ένα αδύναμο και ανούσιο σενάριο, το οποίο πατάει στην απλοϊκή ιστορία ενός χωρισμού και ενώ θα μπορούσε μέσα από μια πορεία προς την αυτογνωσία και την επούλωση τον συναισθηματικών τραυμάτων να μετατραπεί σε μια ερωτική ιστορία, εδώ μοιάζει σα μια συρραφή άσχετων μεταξύ τους γεγονότων, με τις επιμέρους ιστορίες να είναι αποκομμένες από την κεντρική. Ένα σενάριο το οποίο περιορίζεται σε ανούσια και απλώς διεκπαιρεωτικά διαλογικά μέρη.

Δεύτερον: αναθέτεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ανερχόμενη τραγουδίστρια της τζαζ μουσικής σκηνής. Μια απολύτως αποτυχημένη επί του παρόντος επιλογή την οποία ευτυχώς επισκιάζουν οι υπέροχες δευτερεύουσες ερμηνείες.

Τρίτον: υπό το κράτος και την πίεση μεγάλου στούντιο και τις απεριόριστης επιθυμίας σου να γίνεις αρεστός και συνάμα κατανοητός σε ένα ευρύτερο – παγκόσμιο κοινό, σκηνοθετείς με έναν ανεξήγητα ιδιόρρυθμο τρόπο μακριά απ’ ότι έχεις συνηθίσει μέχρι σήμερα και καταφέρνεις εντέλει με τον τρόπο αυτό να βάλεις ένα ακόμη λιθαράκι στην δημιουργία μιας πραγματικά κακής ταινίας, καταδικασμένη να μισηθεί από την έναρξή της.

Μακριά λοιπόν από αυτές τις νύχτες (μόνο σε dvd…).

Βαθμολογία: