Η Ρομπέρτα Γκασπάρι είναι δασκάλα σ’ ένα υποβαθμισμένο σχολείο του Χάρλεμ. Όμως, η Ρομπέρτα πιστεύει ότι η ενασχόληση με το βιολί και την κλασική μουσική, θα βοηθήσει τα παιδιά να πάρουν μαθήματα ανεκτίμητης αξίας, για τη μελλοντική πορεία τους στη ζωή. Αλλά αυτή η πίστη θα βρει εμπόδια μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα.
Σκηνοθεσία:
Wes Craven
Κύριοι Ρόλοι:
Meryl Streep … Roberta Guaspari
Aidan Quinn … Brian Turner
Angela Bassett … Janet Williams
Gloria Estefan … Isabel Vasquez
Cloris Leachman … Assunta Vitali Guaspari
Josh Pais … Dennis Rausch
Kieran Culkin … Alexi Tzavaras
Michael Angarano … Nick Tzavaras
Jay O. Sanders … Dan Paxton
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Pamela Gray
Παραγωγή: Susan Kaplan, Marianne Maddalena, Allan Miller, Walter Scheuer
Μουσική: Mason Daring
Φωτογραφία: Peter Deming
Μοντάζ: Gregg Featherman, Patrick Lussier
Σκηνικά: Bruce Alan Miller
Κοστούμια: Susan Lyall
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Music of the Heart
- Ελληνικός Τίτλος: Μια Τρυφερή Σχέση
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου (Meryl Streep) και τραγουδιού (Music Of My Heart).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Meryl Streep) σε δράμα.
Παραλειπόμενα
- Πρόκειται για αληθινή ιστορία που συνάντησε δημοσιότητα μέσω ενός ντοκιμαντέρ του 1995, το Small Wonders.
- Πολλά από τα παιδιά που παίζουν είναι οι αληθινοί μαθητές που συμμετείχαν στα γεγονότα που αφηγείται η ταινία.
- Αξιοσημείωτα, αυτή είναι η μοναδική ταινία στην καριέρα του Wes Craven που δεν είναι θρίλερ, αλλά και μόνη του που βρέθηκε υποψήφια για Όσκαρ.
- Η Madonna είχε υπογράψει να ερμηνεύσει την Γκασπάρι, αλλά αποχώρησε λόγω δημιουργικών διαφορών με τον σκηνοθέτη. Όταν το έπραξε αυτό, είχε ήδη περάσει κάποιους μήνες που διδάσκονταν βιολί ειδικά για τον ρόλο.
- Ντεμπούτο στον κινηματογράφο για τη δημοφιλή τραγουδίστρια Gloria Estefan.
- Το φιλμ κόστισε 27 εκατομμύρια δολάρια, αλλά εισέπραξε μόνο 15.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Diane Warren συνέθεσε για την ταινία το ομώνυμο ποπ τραγούδι, που ερμηνεύει η Gloria Estefan μαζί με τους NSYNC.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 21/8/2016
Ο δημιουργός του «Εφιάλτη στον Δρόμο με τις Λεύκες» αλλάζει για πρώτη και τελευταία φορά πλεύση, και κάνει ένα τυπικό σχολικό δράμα που αρχικά μοιάζει με δεκάδες άλλα, κι εύκολα θα μπορούσε να περάσει στα αζήτητα. Όμως, η ταινία δεν πέρασε απαρατήρητη και ήταν υποψήφια για δύο Όσκαρ (Μέριλ Στριπ, τραγούδι). Μέσα στην παράδοση αυτών των ταινιών, είναι καλοβαλμένη, έχει μια συνεχή ροή σεναρίου κι ο Γουες Κρέιβεν μοιάζει να ελέγχει το δράμα με ευκολία, και με πινελιές που βάλλονται να εξιτάρουν το ενδιαφέρον. Παρόλη τη σπουδαία συμμετοχή της Μέριλ Στριπ, βέβαια, η ταινία δεν πείθει απόλυτα για τη σημαντικότητα της, αφού δεν έχει το αληθινά εξαιρετικό δραματικό στοιχείο να κάνει τη μεγάλη διαφορά. Όπως προδικάζει κι ο τίτλος της, μιλάει περισσότερο εσωτερικά με συναισθηματικούς -και λίγο βέβαια από κλισέ- όρους, παρά οπτικά, όπου θυμίζει μάλλον παρωχημένο σινεμά.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
