Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (2017)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο διάσημος βέλγος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό ταξιδεύει με το Οριάν Εξπρές, αλλά εξαιτίας μιας τρομερής χιονοθύελλας, το τρένο σταματά στα μισά της διαδρομής Κωνσταντινούπολης-Παρισιού. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο Ράτσετ, ένας από τους επιβάτες του τρένου και ήδη ύποπτος για την υπόθεση απαγωγής και δολοφονίας ενός μικρού κοριτσιού, βρίσκεται δολοφονημένος. Εγκλωβισμένοι στα χιόνια και μακριά από την αστυνομία, ο Πουαρό αναλαμβάνει να ρίξει φως στην υπόθεση. Όλοι έχουν κίνητρο, όλοι είναι ύποπτοι, αλλά όλοι έχουν ένα καλό άλλοθι. Τελικά θα βρεθεί η λύση του μυστηρίου;

Σκηνοθεσία:

Kenneth Branagh

Κύριοι Ρόλοι:

Kenneth Branagh … Hercule Poirot

Judi Dench … πριγκίπισσα Natalia Dragomiroff

Daisy Ridley … Δις Mary Debenham

Willem Dafoe … Gerhard Hardman

Penelope Cruz … Pilar Estravados

Michelle Pfeiffer … Caroline Hubbard

Derek Jacobi … Edward Henry Masterman

Josh Gad … Hector MacQueen

Tom Bateman … Bouc

Leslie Odom Jr. … Δρ Arbuthnot

Johnny Depp … Edward Ratchett

Olivia Colman … Hildegarde Schmidt

Marwan Kenzari … Pierre Michel

Lucy Boynton … κοντέσα Elena Andrenyi

Sergei Polunin … κόμης Rudolph Andrenyi

Manuel Garcia-Rulfo … Biniamino Marquez

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Michael Green

Παραγωγή: Kenneth Branagh, Mark Gordon, Judy Hofflund, Simon Kinberg, Michael Schaefer, Ridley Scott

Μουσική: Patrick Doyle

Φωτογραφία: Χάρης Ζαμπαρλούκος

Μοντάζ: Mick Audsley

Σκηνικά: Jim Clay

Κοστούμια: Alexandra Byrne

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Murder on the Orient Express
Ελληνικός Τίτλος: Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Murder on the Orient Express της Agatha Christie.

Παραλειπόμενα

Δεύτερη διασκευή ενός εκ των δημοφιλέστερων έργων της Agatha Christie (γραμμένο το 1934), μετά το Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές του 1974 (με τον Albert Finney ως Πουαρό ανάμεσα σε ένα -ομοίως με εδώ- all-star καστ). Υπάρχει και μια τηλεταινία του 2001 (με τον Alfred Molina ως Πουαρό), αλλά κι ένα επεισόδιο της σειράς Agatha Christie’s Poirot του 2010 (με τον David Suchet στον κεντρικό ρόλο).
Ο ρόλος της Κας Χάμπαρντ πέρασε πρώτα από την Angelina Jolie, η οποία τον απέρριψε, κι έπειτα από τη Charlize Theron, για να καταλήξει στη Michelle Pfeiffer.
Ο Michael Pena είχε υπογράψει αρχικά για τον ρόλο του Μπινιαμίνο Μάρκεζ. Στο βιβλίο αυτός ο χαρακτήρας ονομάζεται Foscarelli.
Μία από τις ελάχιστες σύγχρονες παραγωγές που γυρίστηκαν με κάμερες 65 mm. Κάποιες προήλθαν έτοιμες από την παραγωγή της Δουνκέρκης, στην οποία εμφανίζονταν ως ηθοποιός ο Branagh. Ο δημιουργός είχε να χρησιμοποιήσει παρόμοιες από το 1996 και το Άμλετ.
Για το εφέ της κίνησης του τρένου, το σκηνικό ήταν εγκατεστημένο ανάμεσα σε τεράστιες οθόνες με ασταμάτητα κινούμενα τοπία. Αναφέρθηκε ότι αυτό έφερε στον Josh Gad ενός τύπου “ναυτία”.
Στο 18ο λεπτό, ο Christopher Nolan έχει ένα στιγμιαίο κάμεο ως σερβιτόρος.
Θετικότατο το πρόσημο των εσόδων, με κέρδη 352,8, έναντι κόστους των 55.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Στους τίτλους του φινάλε, είναι η Michelle Pfeiffer που ερμηνεύει το Never Forget, σε μουσική του Patrick Doyle (ο ίδιος είναι και στο πιάνο) και στίχους του Kenneth Branagh.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/9/2018

Ήταν δυστυχώς μάταιο. Το νέο «Οριάν Εξπρές» δεν δικαιολογεί ποτέ την ύπαρξη του. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το φινάλε του συγκεκριμένου έργου της Agatha Christie δεν είναι μόνο το πλέον κλασικό της, αλλά και τόσο διάσημο που απλά δεν «επιτρέπεται» κάποιος να το αγνοεί. Ούτε λίγο ούτε πολύ, λοιπόν, ο Kenneth Branagh ξεκινάει μια ταινία μυστηρίου όπου το φυσιολογικό είναι οι πάντες να γνωρίζουν τη λύση του εν λόγω μυστηρίου. Μια τρύπα στο νερό, δηλαδή…

Και δεν έφτανε μονάχα το ζήτημα του φινάλε, αλλά τυχαίνει το συγκεκριμένο βιβλίο να έχει τύχει της καλύτερης μεταφοράς έργου της διάσημης συγγραφέως στον κινηματογράφο. Τι έμενε λοιπόν για τον Branagh; Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από το να χτίσει ξανά κάτι που δεν έχριζε «ανακαίνισης». Αν ο ίδιος δεν αισθάνθηκε μια ματαιότητα ή ανιαρότητα όταν το έπραττε αυτό, φοβάμαι ότι το φυσιολογικό είναι να τα αισθανθεί αυτά ο θεατής αυτής της νέας εκδοχής.

Και τι έχει να προτείνει ως καινό; Το νέο καστ είναι κι αυτό για τα σύγχρονα πρότυπα περίλαμπρο, αλλά φοβάμαι ότι ούτε αυτό δουλεύει. Ο Branagh δεν έχει την ερμηνευτική δεινότητα να μπει ψηλά στον πάνθεο των σπουδαίων Πουαρό της οθόνης (μικρής ή μεγάλης) κι ενώ είναι ο μόνος που παίρνει χρόνο ικανής προς ανάπτυξη παρουσίας. Προσπαθεί δε να του δώσει μια ξένη για τον συγκεκριμένο χαρακτήρα αισθαντικότητα, που μόνο ζημιά κάνει. Οι υπόλοιποι, καλοί μέτριοι ή αρνητικοί, έτσι κι αλλιώς είναι απλά διακοσμητικοί, είτε λόγω της φύσης του ίδιου του έργου, είτε για κάποιους επειδή δεν μοιάζουν να πιστεύουν αληθινά ότι η παρουσία τους εδώ προσθέτει και κάτι στην καριέρα τους. Αφήνοντας το έμψυχο δυναμικό, το «άψυχο», δηλαδή σκηνικά, κοστούμια και μακιγιάζ είναι στην εντέλεια, και με τη βοήθεια μιας καλής πράγματι φωτογραφίας είναι οι μόνοι εντέλει λόγοι που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα.

Κακά τα ψέματα. Ο Kenneth Branagh δεν είναι ο δημιουργός που πολλοί βιάστηκαν να ανακηρύξουν ως νέο Orson Welles το 1989, είναι εδώ και πολλά χρόνια ένας σκηνοθέτης ρουτίνας, και ως ρουτίνα βλέπει κι αυτή του τη δουλειά. Δεν επιμένω ότι θα ήταν ούτως ή άλλως μάταιο να βγει ένα νέο «Οριάν Εξπρές», αλλά επειδή καλούμαι να κρίνω αυτό που υπάρχει, μου μένει ως απόφθεγμα η ανία που αισθάνθηκα καθόλη τη θέαση, μια ανία που δικαιολογημένα θα νιώσει κι όποιος μοιραία έχει την οποιαδήποτε επαφή με το έργο της Christie και κυρίως το συγκεκριμένο του Sidney Lumet από το 1974.

Βαθμολογία: