Δεκαετία του 1950. Μια φαινομενικά συνηθισμένη χήρα βρετανίδα οικονόμος, η Κα Άντα Χάρις, έχει ένα εξίσου φαινομενικά άπιαστο όνειρο: να αποκτήσει ένα φόρεμα υψηλής ραπτικής Christian Dior. Μαζεύοντας λίρα προς λίρα όσα της περισσεύουν από την εργασία της, έρχεται η ώρα για ένα ταξίδι στο Παρίσι που δεν θα αλλάξει μονάχα την εξωτερική της εμφάνιση, αλλά και την ιστορία του Οίκου Dior. 

Σκηνοθεσία:

Anthony Fabian

Κύριοι Ρόλοι:

Lesley Manville … Ada Harris

Isabelle Huppert … Claudine Colbert

Lambert Wilson … μαρκήσιος de Chassagne

Alba Baptista … Natasha

Lucas Bravo … Andre Fauvel

Ellen Thomas … Violet ‘Vi’ Butterfield

Rose Williams … Pamela Penrose

Jason Isaacs … Archie

Anna Chancellor … λαίδη Dant

Christian McKay … Giles Newcombe

Freddie Fox … αξιωματικός της RAF

Guilaine Londez … μαντάμ Avallon

Philippe Bertin … Christian Dior

Roxane Duran … Marguerite

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Carroll Cartwright, Anthony Fabian, Keith Thompson, Olivia Hetreed

Παραγωγή: Guillaume Benski, Anthony Fabian, Xavier Marchand

Μουσική: Rael Jones

Φωτογραφία: Felix Wiedemann

Μοντάζ: Barney Pilling

Σκηνικά: Luciana Arrighi

Κοστούμια: Jenny Beavan

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Mrs. Harris Goes to Paris
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Κυρία Χάρις Πάει στο Παρίσι

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: Mrs. ‘Arris Goes to Paris του Paul Gallico.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ κοστουμιών.
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Lesley Manville) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
  • Υποψήφιο για Bafta κοστουμιών.

Παραλειπόμενα

  • Το μυθιστόρημα του 1958 είχε αποτέλεσει την έναρξη μιας σειράς βιβλίων με πρωταγωνίστρια την Κα Χάρις (με το όνομα γραμμένο με απόστροφο). Ήταν όμως αυτό το πρώτο που διασκευάστηκε τρεις φορές πριν την παρούσα περίπτωση, όλες για την τηλεόραση. Το 1958 ως επεισόδιο της αμερικανικής σειράς Studio One, το 1982 ως τηλεταινία για τη γερμανική μικρή οθόνη και το 1992 στη Βρετανία με πρωταγωνιστές τους Angela Lansbury, Diana Rigg και Omar Sharif. Από το 2016, το βιβλίο απέκτησε και τη θεατρική του μορφή εν είδει μιούζικαλ, με τίτλο Flowers For Mrs Harris.
  • Επιστροφή στην κινηματογραφική σκηνοθεσία για τον βρετανό Anthony Fabian μετά από 9 χρόνια.
  • Οι σκηνές του Παρισιού δεν γυρίστηκαν όλες στη γαλλική πρωτεύουσα, αφού σε αρκετά σημεία η πόλη που βλέπουμε είναι η Βουδαπέστη.
  • Μπορεί τα έσοδα στις ΗΠΑ (9,8 εκατομμύρια δολάρια) να μην υπερκάλυψαν τον προϋπολογισμό του φιλμ (13 εκατομμύρια δολάρια), ήταν όμως εξαιρετικά επιτυχημένα για μια ταινία που άνοιξε μόνο σε καλλιτεχνικές αίθουσες.

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 5/10/2022

Αν μη τι άλλο γλυκύτατο το φιλμ του Anthony Fabian, και λόγω της ατμόσφαιράς του, αλλά κυρίως λόγω της αγάπης με την οποία περιβάλλει την κεντρική του ηρωίδα. Ναι μεν βασίζεται κάπως υπερβολικά σε καθιερωμένες συμβάσεις της μέσης κομεντί των τελευταίων δεκαετιών, γεγονός που το περιορίζει κάπως, αλλά διαθέτει και ειλικρινή γυναικοκεντρικά νοήματα που κινούνται εκτός αυτού του πλαισίου. Γιατί μπορεί για το εν λόγω είδος να κυκλοφορεί η στερεοτυπική αντίληψη ότι απευθύνεται κυρίως στο γυναικείο κοινό, είναι όμως μια πραγματικότητα το ότι πολύ συχνά αυτό που προκύπτει ως προϊόν καταλήγει να αντικατοπτρίζει περισσότερο τις επιθυμίες ενός άνδρα κινηματογραφόφιλου, την ίδια στιγμή που υποτίθεται πως το target-group είναι διαφορετικό…

Κακά τα ψέματα, ουσιαστικά ακολουθείται μια συνταγή, και η εξέλιξη της ιστορίας είναι αρκετά προβλέψιμη, αλλά η ζεστασιά που προσφέρεται απλόχερα στα 115 λεπτά της συνολικής διάρκειας εκπέμπει μια γνησιότητα. Πρόκειται δηλαδή για feel-good σινεμά με αρκετή καρδιά και καλοσύνη, που, ευτυχώς, δεν παραπέμπει σε κυνισμό του τύπου «να πουλήσω αισιοδοξία για εισιτήρια». Φροντίζει δε να πλάσει μια πρωταγωνίστρια τόσο αληθινά συμπαθητική και ολοκληρωμένη, που καθίσταται ως τέτοια και μέσα από τις αδυναμίες της, ώστε οι νίκες που επιτυγχάνει κατά τη διάρκεια της πλοκής να γίνονται δεκτές ως άξιες ανταμοιβές και να εναγκαλίζονται με θερμή αποδοχή από τον θεατή αντί να απορρίπτονται ως απιθανότητες.

Σε επίπεδο ουσίας, υπάρχει μεν ένας συντηρητισμός που υποβόσκει όσον αφορά την απεικόνιση της δεκαετίας του 1950, η οποία διαθέτει ένα υπερβολικά νοσταλγικό φίλτρο (ίσως αυτή η παράμετρος να οφείλεται και στο ότι υπάρχει και μια οικογενειακή στόχευση εκ μέρους των συντελεστών), όπως και μια ρηχή χροιά καταναλωτισμού στο πώς αποθεώνεται το φόρεμα ως αντικείμενο, παρότι κουβαλά και άλλους συμβολισμούς από πίσω. Είναι όμως τα ευγενών προθέσεων μηνύματα που μένουν, που συμπυκνώνονται σε φράσεις όπως «η ζωή συνεχίζεται» και «η ομορφιά δεν έχει ηλικία», ενώ αποθεώνονται και οι αρετές της καλώς εννοούμενης λαϊκότητας σε σύγκριση με τον ελιτισμό.

Κατασκευαστικά, σίγουρα εντοπίζονται οι περισσότερες από τις αρετές που χαρακτηρίζουν μια άρτια στημένη βρετανική συμπαραγωγή, και η κινηματογράφηση έξυπνα κατορθώνει να δώσει μια αίσθηση Παρισιού ακόμη και στη Βουδαπέστη. Μεγάλο ατού είναι φυσικά η εξαιρετική δουλειά στα κοστούμια που έχει γίνει από την Jenny Beavan. Πετυχαίνει και το να εντυπωσιάσει εκεί που πρέπει, όταν η δράση κινείται στον χώρο της υψηλής ραπτικής, αλλά και να αναπαραστήσει μια ολόκληρη εποχή με τις ταξικές της διαβαθμίσεις έτσι όπως αποτυπώνονται στις διαφορές των ρούχων, θυμίζοντας ελαφρώς και όσα είχε κάνει στην «Κρουέλα».

Στο πρόσωπο της Lesley Manville, ο Fabian βρίσκει την ιδανική ερμηνεύτρια για να δώσει ζωή στην κυρία Harris. Διαθέτοντας μια λιτή αλλά ανάγλυφη εκφραστικότητα στις δραματικές πτυχές του ρόλου της, και μια απολαυστική, αλλά σε καμία περίπτωση βαρυφορτωμένη, πληθωρικότητα στις αντίστοιχες κωμικές, προκαλεί απορία σχετικά με το ότι έχει βρεθεί ελάχιστες φορές στη θέση της πρωταγωνίστριας κατά τη διάρκεια της καριέρας της. Η λανθασμένη προσέγγιση θα ήταν να προσπαθούσε η ίδια να τόνιζε εσκεμμένα τις πιο ευάλωτες πλευρές της ηρωίδας της για να προκαλέσει τη λύπηση, αλλά οι πινελιές δυναμισμού κι ευστροφίας που προσθέτει την απομακρύνουν από το να «σκοντάψει» τοιουτοτρόπως. Αξιόλογη και η υποστήριξη της Isabelle Huppert, έστω κι αν ο χαρακτήρας της δεν είναι ακριβώς κομβικός, καθώς προσθέτει τις νότες γαλλικής φινέτσας που χρειαζόταν το μείγμα για να «δέσει».

Δεν ανακαλύπτεται και ο τροχός, αλλά το «Η Κυρία Χάρις Πάει στο Παρίσι» διαθέτει αρκετές από εκείνες τις αρετές που προσφέρονται για μια θέαση με αρκετά χαμόγελα ευθυμίας και ικανοποίησης. Είναι ένα φιλμ που «πιάνει» με αρκετή ευστοχία την ψυχοσύνθεση του μέσου θεατή γενικότερα, και υπό αυτό το πρίσμα μπορεί εύκολα να εξηγηθεί και η πορεία-έκπληξη που είχε στα ταμεία των ΗΠΑ, σε μια περίοδο που ελάχιστοι μη μπλοκμπαστερικοί τίτλοι ευνοούνται εκεί.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

17 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *