Μπουχτισμένη από τη σεξιστική και τοξική ατμόσφαιρα στο λύκειό της, μια ντροπαλή δεκαεξάχρονη αντλεί έμπνευση από το επαναστατικό παρελθόν της μητέρας της, και δημιουργεί ανώνυμα ένα περιοδικό που πυροδοτεί μια επανάσταση σε ολόκληρο το σχολείο.
Σκηνοθεσία:
Amy Poehler
Κύριοι Ρόλοι:
Hadley Robinson … Vivian Carter
Josephine Langford … Emma Johnson
Lauren Tsai … Claudia
Patrick Schwarzenegger … Mitchell Wilson
Amy Poehler … Lisa Carter
Ike Barinholtz … Κος Davies
Marcia Gay Harden … διευθύντρια Marlene Shelly
Clark Gregg … John
Sydney Park … Kiera Pascal
Josie Totah … CJ
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Tamara Chestna, Dylan Meyer
Παραγωγή: Kim Lessing, Amy Poehler, Morgan Sackett
Μουσική: Mac McCaughan
Φωτογραφία: Tom Magill
Μοντάζ: Julie Monroe
Σκηνικά: Erin Magill
Κοστούμια: Kirston Leigh Mann
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Moxie
- Ελληνικός Τίτλος: Moxie: Κορίτσια με Τσαγανό
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Moxie της Jennifer Mathieu.
Παραλειπόμενα
- Αποκλειστική διάθεση από την πλατφόρμα του Netflix.
- Πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος για τη Hadley Robinson.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 8/3/2021
Η αξιαγάπητη κωμική ηθοποιός Έιμι Πόλερ, μέλος μιας αρκετά ταλαντούχας γενιάς του SNL, δοκιμάζεται για δεύτερη φορά στη σκηνοθεσία. Για την πρώτη (Wine Country) οι κριτικές ήταν μέτριες, δεν μπορώ όμως να εκφέρω άποψη, γιατί δεν την έχω παρακολουθήσει. Αυτή όμως η δεύτερη φορά, θεωρώ ότι μπορεί να χαρακτηριστεί εύστοχη, παρά τα όποια ελαττώματά της.
Το σεξιστικό περιβάλλον του σχολείου της οδηγεί τη δεκαεξάχρονη Βίβιαν να δημιουργήσει ένα ολόκληρο κίνημα ενάντια σε κάθε μορφή εκφοβισμού. Εμπνευσμένη από το έντονο παρελθόν της μητέρας της και ένα γυναικείο συγκρότημα με απελευθερωτικά φεμινιστικά τραγούδια, τυπώνει ανώνυμα φυλλάδια με σκοπό να παρακινήσει τα κορίτσια του σχολείου να υψώσουν το ανάστημά τους και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Το κίνημα παίρνει τεράστιες διαστάσεις και η Βίβιαν από φοβισμένη έφηβη γίνεται ένας ηγέτης.
Το θέμα αλλά και η στιγμή (πόσο περίεργη συγκυρία για τη χώρα μας η κυκλοφορία της ταινίας τώρα…) προφανώς δίνουν ώθηση στην Πόλερ να φτιάξει μια αρκετά δυναμική ταινία. Μια ταινία που σίγουρα θα πει περισσότερα σε έναν έφηβο, και αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη της. Συνήθως το να διαβάζεις σε μια κριτική ότι μια ταινία απευθύνεται κυρίως σε νεαρές ηλικίες, αυτομάτως λειτουργεί κατασταλτικά για τις μεγαλύτερες που μπορεί να ήθελαν να την παρακολουθήσουν. Εδώ όμως πραγματικά δεν έχει καμία σημασία αν την ταινία θα κάτσει να τη δει ένας άνθρωπος τριάντα-σαράντα-πενήντα ετών. Πραγματικά εδώ ο στόχος που θεωρώ ότι λογικά βάζει η σκηνοθέτις είναι η ταινία της να μιλήσει στο εφηβικό κοινό, και μέσα από τη σίγουρα πολλές φορές απλοϊκή μορφή της, να πει ξεκάθαρα πράγματα και να ξεριζώσει τον φόβο από τις καρδιές τους.
Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν φέρνει την επανάσταση το Moxie. Δεν μιλάμε για το Μπρέκφαστ Κλαμπ της εποχής μας, ούτε για ένα δημιούργημα που δραματουργικά ή τεχνικά ξεφεύγει από τα αναμενόμενα. Είναι όμως μια πολύ ειλικρινής ταινία, με προθέσεις και στόχο ξεκάθαρο. Οι ερμηνείες των παιδιών βοηθούν ιδιαίτερα την κατάσταση, όπως και το ανάλαφρο κλίμα που υπάρχει σε όλη σχεδόν τη διάρκεια. Αυτό που σκεφτόμουν έντονα κατά την προβολή του Moxie είναι ότι με το ίδιο υλικό θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί ένα βαρύ, σκοτεινό ψυχόδραμα, γύρω από τον εκφοβισμό (σχολικό και μη). Τότε όμως κατά πάσα πιθανότητα η αποτελεσματικότητα της ταινίας θα ήταν πολύ μικρότερη. Εδώ υπάρχει το μήνυμα, και με τον “λόγο” που επιλέγει η δημιουργός, το μήνυμα θα φτάσει πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο αποτελεσματικά στα αυτιά που πρέπει να φτάσει. Μια αρκετή επιλογή λοιπόν για τους καιρούς που διανύουμε, χωρίς ιδιαίτερες σινεφιλικές απαιτήσεις από τους θεατές.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
