Οι Σκιές του Μπρούκλιν

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 22/11/2019

Από το 1999, όταν πρωτοεκδόθηκε, είχε ο Edward Norton στο μυαλό του να διασκευάσει την ομώνυμη νουβέλα του Jonathan Lethem, μεταφέροντας τη δράση από το τότε σύγχρονο Μπρούκλιν σε αυτό της δεκαετίας του 1950. Στο διάστημα που μεσολάβησε πηγαινοερχόταν στο μυαλό του η ιδέα να σκηνοθετήσει ο ίδιος το όλο εγχείρημα, μέχρι που το αποφάσισε, παραδίδοντας το συγκεκριμένο τελικό αποτέλεσμα. Ενδιαφέρουσες ιδέες υπάρχουν, και είναι σίγουρα ευπρόσδεκτο το ότι ο Norton μοιάζει εδώ να βρίσκεται στον πρώτο του ρόλο από την εποχή του «Birdman» στον οποίο έχει επενδύσει κάτι, μιας και πρόκειται για προσωπικό στοίχημα.

Ωστόσο, είναι γεγονός ότι οι «Σκιές του Μπρούκλιν» πλήττονται από αρκετά προβλήματα που τις εμποδίζουν από το να χαρακτηριστούν ως μια πραγματικά κερδισμένη υπόθεση για το δημιουργικό μυαλό πίσω από αυτές. Γενικότερα, αυτό που επικρατεί είναι μια αίσθηση ότι το πάθος που είχε ο υποψήφιος για Όσκαρ ηθοποιός για την κινηματογράφηση της συγκεκριμένης ιστορίας πλέον έχει ξεθυμάνει με το πέρασμα τόσων ετών. Αυτό γίνεται εμφανές κι από τη σκηνοθεσία, η οποία έχει ελάχιστες εμπνευσμένες στιγμές και είναι ως επί το πλείστον πεζή, ούτε αρκετά πιστή στους κώδικες του νουάρ που επιθυμεί να ακολουθήσει, ούτε αρκούντως μοντερνίζουσα για να προτείνει μια ανανεωτική παραλλαγή τους.

Παρά τις αρκετές αδυναμίες, το σύνολο βλέπεται με ουκ ολίγο ενδιαφέρον. Η άκρως πολιτικοποιημένη ίντριγκα ταιριάζει γάντι με τις τρέχουσες ευαισθησίες στην Αμερική επί διοίκησης Trump (οι ομοιότητες μεταξύ του ίδιου και του χαρακτήρα του Alec Baldwin παραείναι πολλές για να είναι συμπτωματικές), ενώ δεν γίνεται παρά να εκτιμηθεί η πλούσια γκάμα δευτερευόντων χαρακτήρων που προσθέτουν μπόλικες διαφορετικές οπτικές στην ιστορία, ακόμη κι αν κάποιοι θα μπορούσαν να κριθούν ως περιττοί, όπως και κάποιες υποπλοκές που τους αφορούν. Ελκυστικές οι τζαζ πινελιές του μουσικού σκορ του Daniel Pemberton, βοηθούν καθοριστικά στο να χτιστεί η δέουσα ατμόσφαιρα. Κάπως πιο αποπροσανατολιστικά ως προς αυτόν τον τομέα λειτουργεί το αταίριαστα σύγχρονο ηχητικά κομμάτι του Thom Yorke «Daily Battles», το οποίο, παρότι πανέμορφο, δεν «κολλάει» τόσο στο φιλμ. Καλό σημάδι αποτελεί επίσης το ότι παρά τη διάρκεια των δυόμιση περίπου ωρών, οι ρυθμοί κυλάνε με έναν τρόπο τέτοιο ώστε να μην υπάρχουν κοιλιές που να βλάπτουν σοβαρά την τελική εικόνα. Το σενάριο ομολογουμένως ήθελε μια καλύτερη επεξεργασία (πρόκειται άλλωστε και για το πρώτο κρέντιτ του Norton σε αυτό το πόστο), τόσο όσον αφορά την ανάπτυξη των βασικών τουλάχιστον ηρώων, όσο και στο πώς εκθέτονται πληροφορίες στον θεατή μέσω των διαλόγων. Ευτυχώς, ο σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής, παραγωγός και σεναριογράφος διαθέτει στα χέρια του ένα δυνατό καστ, ικανό να τον βγάλει ασπροπρόσωπο, ακόμη κι όταν ο ίδιος δεν βρίσκει πάντοτε τις κατάλληλες ισορροπίες. Και ακόμη κι αν η ερμηνεία του ίδιου διαχειρίζεται μεν σωστά τα τικ ελέω της ασθένειας του ήρωά του αλλά έχει ελάχιστες εξάρσεις που να δοκιμάζουν το εύρος του, υπάρχουν δεύτεροι ρόλοι όπως αυτοί του σχεδόν πάντα έξοχου Willem Dafoe που πλαισιώνουν και σιγοντάρουν όμορφα τον πρωταγωνιστή.

Κάποιες πτυχές της πλοκής χαίρουν επιτυχημένης μεταχείρισης από το κείμενο, με εξέχον παράδειγμα το πολιτικοκοινωνικό σχόλιο που επιχειρείται σε συνάρτηση με το αστυνομικό μυστήριο που βρίσκεται στο επίκεντρο για τη θέση του μέσου Αφροαμερικανού κατά τη χρονολογία της δράσης του φιλμ. Κάποιες άλλες, όπως το ρομάντζο που βρίσκεται στο επίκεντρο, αναπτύσσονται με πιο ατυχή και άτσαλο τρόπο. Ίσως μια χρυσή τομή για ένα καλύτερο αποτέλεσμα να βρισκόταν από την ανάμειξη κι ενός δεύτερου ατόμου στη διασκευή του πρωτότυπου βιβλίου ή μια ανάθεση σε κάποιον τρίτο της σκηνοθεσίας. Ο σχεδόν ολοκληρωτικός έλεγχος είναι μεν κατανοητός ως επιλογή εκ μέρους του Norton λόγω της προσωπικής σημασίας για τον ίδιο του συγκεκριμένου πρωτογενούς υλικού, ωστόσο ίσως λόγω αυτής της συναισθηματικής ανάμειξης να χρειαζόταν και μια δεύτερη, πιο ψύχραιμη γνώμη για το τι θα εξυπηρετούσε καλύτερα την ιστορία. Κάπως έτσι, οι «Σκιές του Μπρούκλιν» παραμένουν μια ενδιαφέρουσα, αλλά ημιεπιτυχημένη προσπάθεια.

Βαθμολογία: