Μέχρι να Σε Βρω

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 17/9/2010

Ο Rodrigo Garcia ασχολείται και πάλι με τη γυναίκα, που είναι άλλωστε και το αγαπημένο του θέμα και της φέρεται με τη μέγιστη τρυφερότητα, αφού πρώτα την οδηγήσει στο τέλμα μίας επώδυνης διαδικασίας αυτογνωσίας. Καταφέρνει να αναζητά χωρίς φόβο και τελικά να αποκαλύπτει τα μικρά μυστικά που κρύβει μέσα της η γυναικεία φύση, να ερμηνεύει εύστοχα εκείνα που σκέφτεται, όλα όσα καθρεφτίζονται στο πρόσωπο της. Συνθέτει ένα σύγχρονο, κοινωνικό και ανατριχιαστικά ρεαλιστικό πορτρέτο της γυναικείας ψυχολογίας. Ένα εσωτερικά στοχευμένο δράμα που κινείται γύρω από τη γυναικεία μορφή και έχει να κάνει με ιστορίες που εξερευνούν τα έγκατα της θηλυκής ψυχοσύνθεσης, στο βαθμό που αυτή επηρεάζεται από την ιδέα της μητρότητας, την μορφή τους σώματος που αυξάνει κατά την εγκυμοσύνη και την απώλεια, όποια μορφή και αν έχει αυτή, του κυοφορούμενου τέκνου ή βρέφους.

Οι ιστορίες του Garcia ακολουθούν μονοδρομημένα μονοπάτια, εξερευνούν το είναι της μάνας και ταυτόχρονα της κόρης, με βασικό μέσο το αληθινό συναίσθημα και εφαλτήριο την φυλακισμένη στην καρδιά ελπίδα, για να συναντηθούν τελικά, στο αποκορύφωμα της έκρηξης αυτών των θηλυκών ψυχών. Μικρή μα όμορφη η ταινία, που αποκαλύπτει την τρυφερή, στοργική και πράα πλευρά αυτού του δημιουργού. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι στο παρελθόν αυτός ήταν που τηρούσε μία περισσότερο διαλλακτική στάση απέναντί στις εκπροσώπους του αδυνάτου φύλου και έτεινε να τις βλέπει με αυστηρή αντρική ματιά. Αυτή τη φορά, δε λυπάται, δε συμπονά τις γυναίκες του, εκείνες που εγκλωβίζονται στην σκέψη της προσφοράς παροχής γονικής φροντίδας ή την αποστέρηση από αυτή. Με έντονη την διορατικότητα στη θεματική του και ουσιαστική αντίληψη του χώρου, του χρόνου και του σκοπού, τις βάζει απλά να βασανιστούν, παρουσιάζοντας με ακρίβεια ένα κομμάτι της ζωής τους και μέσα από ψυχολογικές δοκιμασίες και διακυμάνσεις, τη συνάντηση με το αναπάντεχο της μοίρας και το απρόοπτο της ζωής, τις φέρνει στο φινάλε αντιμέτωπες με τις επιθυμίες τους, αλλά κυρίως με την προδιαγεγραμμένη τύχη τους. Ο Garcia δεν αρκείται στις συμβάσεις που περικλείουν τη σχέση μάνας και παιδιού, παρότι τις αποδέχεται, αλλά μελετάει την αυτοτελή, εξελικτική πορεία του ατόμου, που βρίσκεται αποκομμένο από τη σχέση αυτή.

Εκεί, όμως, που καταβάλλεται, είναι στην ίδια του την τεχνική. Κι αυτό κάνει την ταινία να μοιάζει λιγάκι ημιτελής, με το στήσιμο κυρίως της κάμερας του να τίθεται αρωγός στην ενδεχόμενη σκέψη αποξένωσης από τις ηρωίδες, η οποία ευτυχώς δεν επέρχεται ποτέ, με εξαίρεση ίσως την πιο αδύναμη ιστορία του φιλμ, αυτή της Lucy, που μπορεί να σε προσεγγίσει λιγότερο. Θα ήταν πιο εποικοδομητικό, επιπλέον για την ταινία του, να αφήσει περισσότερο χρόνο στους δεύτερους χαρακτήρες, από το να επιλέξει να τους αφήσει στο περιθώριο.

Στον αντίποδα αυτών, το ισχυρότερο, σημείο του φιλμ, είναι οι πρωταγωνίστριές του. Η Annette Bening, μοιάζει να σε προετοιμάζει για έναν δυνατό χειμώνα, κλείνουσα σε ιδιάζουσες περιπτώσεις γυναικών, αν κρίνεις σαφώς και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει το δικό της ρόλο, πέρα και από τις λοιπές κινηματογραφικές της επιλογές. Είναι τόσο ακριβής, στην έκφραση, το λόγο και το χτίσιμο του χαρακτήρα, που αρνείσαι να διανοηθείς ότι είναι κάτι πέρα από αυτό που υποκρίνεται στο φιλμ. Προσωποποιεί με έναν μοναδικό τρόπο την δυστυχία, δίνει χαρακτήρα στη μιζέρια και το μηδενισμό κι αν μέσα σε όλα τη βοηθούσε λιγάκι το σενάριο στο τελείωμά του, θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι ο δικός της είναι από τους πιο ομαλά εξελισσόμενους ρόλους που έχω δει σε ταινία και η ερμηνεία της μια από τις εντυπωσιακότερες που δόθηκαν τα τελευταία χρόνια. Η Naomi Watts από την άλλη, δένεται με την εικόνα της ανεξάρτητης και αυτόνομης τριαντάρας (και βάλε), που είναι δυναμική, ταυτόχρονα κυνική αλλά και αφοσιωμένη στην προσωπική της και μόνο ευτυχία, σε σημείο να χάνει τις κοινωνικές αξίες και το νόημα του αληθινού συναισθήματος που μπορεί να της προσφέρουν τα πράγματα και οι άνθρωποι γύρω της, απολαμβάνοντας να ικανοποιεί με λάθος κινήσεις την στεγνή προσωπικότητά της.

Αν είστε γυναίκα, θα σας πρότεινα να τιμήσετε αυτή την ταινία με την παρουσία σας στους κινηματογράφους. Αν είστε άντρας, απλά σκεφτείτε πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς τις γυναίκες. Είναι άλλωστε και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία, να κατανοήσουμε με λόγια απλά και περιεκτικά, φουσκωμένα στο γνήσιο συναίσθημα, πως αισθάνονται αυτά τα υπέροχα πλάσματα. Μετά από αυτό, συγχωρούμε στον Garcia και το στραβοπάτημα του Passengers. Ή όχι..;

Βαθμολογία: