Φονικές Μηχανές

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 4/2/2019

Από τη μία μπορεί κανείς να εικάσει ως ανευθυνότητα του Peter Jackson να δώσει ένα τέτοιο «παχύ» σχέδιο σε έναν πρωτάρη, αλλά από την άλλη δεν ξέρω αν εντέλει μπορούσε να σωθεί. Οι λόγοι της αποτυχίας του «Mortal Engines» είναι τόσο εμφανείς, που κι ένα άπειρο μάτι -το λιγότερο- θα τους διαισθανθεί παρακολουθώντας το. Και μιλάμε για παραπτώματα που ο Peter Jackson ποτέ δεν έχει υποπέσει. Τότε, θα μου πείτε, γιατί να μην τον θεωρήσουμε ανεύθυνο που δεν το ανέλαβε; Ίσως επειδή το συγκεκριμένο young adult-steampunk μυθιστόρημα είχε εξαρχής τόσες τρύπες, που ο νεοζηλανδός δημιουργός δεν θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να κλείσει. Άρα, είπε να το πασάρει.

Τι να πω, δεν εξηγείται αλλιώς. Αφού σεναριακά έχει τις υπογραφές της χρυσής τριάδας Fran Walsh-Philippa Boyens-Peter Jackson, και δεν μπορεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, το πρόβλημα πρέπει να πηγάζει από την αρχική πηγή. Και μόνος τρόπος που θα μπορούσε, ίσως, να διορθωθεί, θα ήταν το φιλμ να τραβούσε στις τρεις ώρες, μπας και γέμιζε επεξηγήσεις για όλα αυτά τα «κουλά» που καλούμαστε εμείς οι θεατές να καταπιούμε επί της οθόνης. Όπως καταλάβατε, περί «κουλών» είναι το ζήτημα μας…

Ας πάρουμε όμως λίγο το έργο πιο σφαιρικά. Γενικά, μιλάμε για μια πανέξυπνη γενικά ιδέα, στην παράδοση των καλών sci-fi υπερπαραγωγών, με έντονη δόση από νοσταλγία, μια και θυμίζει ιδέες τύπου «Dune» και «Μαντ Μαξ». Πλάι σε αυτό, η χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας τού προσφέρει μια δυναμική απίστευτη, όσον αφορά το ζωντάνεμα τόσο «too-much» εικόνων, όπως αυτή μιας ολόκληρης πόλης που κυλάει στο έδαφος. Οι χαρακτήρες του απτοί και προσγειωμένοι, πιστοί στο να έχουμε τη γέννηση μιας δημοφιλούς οικογενειακής εποποιίας, όπου ο θεατής ενδιαφέρεται πλάι με το θέαμα και για την τύχη των ηρώων, ώστε έτσι να «αγοράσει» και τα σίκουελ.

Αυτό είναι το θεμέλιο του όλου στόρι, και είναι γερό. Ανεβαίνοντας όμως προς το προκείμενο, παρατηρούμε ολοένα και περισσότερους παράγοντες που κάνουν και τα θεμέλια αυτά να τρίζουν. Εν αρχή, δεν υπάρχει νοηματικό υπόβαθρο. Όλα υπάρχουν μονάχα για τις πρωτογενείς αισθήσεις μας. Και δεν θα ήταν διόλου κακό αυτό, αρκεί όμως το ικανοποιούνταν όλες. Το μάτι δεν περνάει διόλου άσχημα, αλλά το μυαλό τσινάει. Τσινάει τόσο στις απλοϊκές επιμέρους ιδέες που χτίζουν την ιστορία, όσο και στις ευκολίες που μοιάζει να έχει τόσο ανάγκη η συγκεκριμένη πλοκή για να κινηθεί. Οι ήρωες σώζονται από τα δεινά τους με μια απίστευτη εύνοια της τύχης, δίχως η πλέον απλή λογική να δικαιολογεί όσα συμβαίνουν. Ακόμα και στη μέση κυριολεκτικά του πουθενά, θα βρεθεί κάτω από τα πόδια τους μια καταπακτή έτοιμη για να τους γλυτώσει στο παρά πέντε. Από την άλλη, έχουμε το πατροπαράδοτο άσπρο-μαύρο επί των χαρακτήρων, αλλά ακόμα κι αν δεν έχει αποδειχτεί πάντα ότι αποτελεί επιτομή αποτυχίας, είναι τόσο απλοϊκά δουλεμένο εδώ, που η μονοδιάστατη φύση όλων όσων παρελαύνουν επί της ταινίας είναι τουλάχιστον εκνευριστική.

Με όλα αυτά καταλαβαίνετε ότι το «Mortal Engines» δεν σώζονταν όσα χρήματα κι αν επενδύονταν σε αυτό. Τι να σώσεις όταν η μαγιά σού παρέχει ως «έκπληξη» ένα… «I’m your father», κι έχει έναν «terminator» να περιφέρεται -και να πετάγεται μαγικά όπου θέλει…- δίχως να πληρώνει δικαιώματα copyright! Έτσι, πετάχτηκε στα απορρίμματα μια ιδέα για αληθινά καλό sci-fi, από εκείνα που ένας σκηνοθέτης Jackson στο ρελαντί του, ή ένας Cameron θα τοποθετούσαν ψηλά στις λίστες αγαπημένων του κοινού. Για να μην είμαστε τελείως άδικοι, το όλο θέαμα παραμένει πλούσιο για τους οφθαλμούς, μα μόνο για αυτούς. Προτείνεται παραδόξως για μικρή, αλλά πλούσιων ιντσών, οθόνη, όχι επειδή δεν είναι θέαμα γεννημένο για μεγάλη, αλλά επειδή θα κλάψετε το εισιτήριο…

Βαθμολογία: