Το 1953, στο αποκορύφωμα του μακαρθισμού, η φιλελεύθερη καθηγήτρια Κάθριν Γούοτσον προσλαμβάνεται για να διδάξει ιστορία της τέχνης σε ένα ακριβό κολέγιο θηλέων. Τα κορίτσια εκεί είναι διχασμένα ανάμεσα στα συντηρητική ήθη της εποχής και τη βαθιά επιθυμία τους για πνευματική ανεξαρτησία. Η παθιασμένη καθηγήτρια, αποφασισμένη να αντιταχθεί στις ξεπερασμένες αντιλήψεις που το κολέγιο αντιπροσωπεύει, θα εμπνεύσει τις μαθήτριές της να αμφισβητήσουν τον τρόπο ζωής για τον οποίο προορίζονται…
Σκηνοθεσία:
Mike Newell
Κύριοι Ρόλοι:
Julia Roberts … Katherine Ann Watson
Kirsten Dunst … Elizabeth ‘Betty’ Warren
Julia Stiles … Joan Brandwyn
Maggie Gyllenhaal … Giselle Levy
Ginnifer Goodwin … Constance ‘Connie’ Baker
Laura Allen … Susan Delacorte
Marcia Gay Harden … Nancy Abbey
Topher Grace … Tommy Donegal
Dominic West … Bill Dunbar
Ebon Moss-Bachrach … Charlie Stewart
Terence Rigby … Δρ Edward Staunton
Juliet Stevenson … Amanda Armstrong
John Slattery … Paul Moore
Marian Seldes … πρόεδρος Jocelyn Carr
Aleksa Palladino … Frances
Lily Rabe … μαθήτρια
Krysten Ritter … μαθήτρια
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Lawrence Konner, Mark Rosenthal
Παραγωγή: Elaine Goldsmith-Thomas, Paul Schiff, Deborah Schindler
Μουσική: Rachel Portman
Φωτογραφία: Anastas N. Michos
Μοντάζ: Mick Audsley
Σκηνικά: Jane Musky
Κοστούμια: Michael Dennison
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Mona Lisa Smile
- Ελληνικός Τίτλος: Το Χαμόγελο της Μόνα Λίζα
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα τραγουδιού (The Heart of Every Girl).
Παραλειπόμενα
- Η Julia Roberts έσπασε εδώ το ρεκόρ αμοιβής γυναίκας ηθοποιού, εισπράττοντας μισθό 25 εκατομμυρίων δολαρίων.
- Ντεμπούτο για την Ginnifer Goodwin, αλλά και τη Laura Allen.
- Ο Chloe Sevigny είχε αρνηθεί τον ρόλο που κατέληξε στη Maggie Gyllenhaal.
- Η Julia Roberts παρακολούθησε μαθήματα ιστορίας τέχνης στο κολέγιο της Νέας Υόρκης, ως προετοιμασία για τον ρόλο της.
- Ενώ το κολέγιο Wellesley άφησε κάποια γυρίσματα να γίνουν στους χώρους του (μεγαλύτερο όμως μέρος έλαβε χώρα στο πανεπιστήμιο Columbia), μετά την πρεμιέρα η πρόεδρος του εξέφρασε τη μετάνοια της, αφού πολλές απόφοιτες της δεκαετίας του 1950 επίκριναν ανοιχτά ως τελείως ανακριβή όσα παρουσιάζει η ταινία.
- Το στούντιο συμπεριέλαβε στην προώθηση της ταινίας το γεγονός ότι η Hillary Clinton ήταν απόφοιτος του συγκεκριμένου κολεγίου. Η ίδια όμως είχε φοιτήσει εκεί τη δεκαετία του 1960 και όχι του 1950, δηλώνοντας πως λίγα από το φιλμ τής θύμιζαν τα φοιτητικά της χρόνια.
- Η ταινία είχε έσοδα 141,3 εκατομμύρια δολάρια, αλλά και υψηλός κόστος για δράμα (72,3).
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Seal διασκευάζει για την ταινία το κλασικό Mona Lisa του Nat King Cole (που μαζί με τον διάσημο πίνακα του Leonardo da Vinci ενέπνευσαν τον τίτλο του φιλμ). Σε άλλες διασκευές κλασικών κομματιών εκείνης της εποχής, ακούμε τους: Celine Dion (Bewitched, Bothered and Bewildered), Macy Gray (Santa Baby), Chris Isaak (Besame Mucho), Mandy Moore (Secret Love), Kelly Rowland (I’m Beginning to See the Light), Lisa Stansfield (I’ve Got the World on a String) και Barbra Streisand (Smile).
- Ο Elton John είναι που ερμηνεύει το ορίτζιναλ κομμάτι του φιλμ, το The Heart of Every Girl.
- Η Tori Amos εμφανίζεται και ερμηνεύει ζωντανά το Murder He Says και το You Belong to Me, ως τραγουδίστρια του γάμου.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 14/5/2006
Φανταστείτε μια παρτίδα σκάκι, που κανένα πιόνι δεν περνάει για ώρα τη μέση της σκακιέρας. Φανταστείτε τώρα και οι δύο αντίπαλοι να έχουν πάρει απόλυτα σοβαρό ύφος και να μιλούν λακωνικά. Αυτή την αίσθηση δίνει η ακαδημαϊκής σύλληψης και βαρετή έως σημείου ταινία του βρετανού Mike Newell, και το χειρότερο είναι ότι σεναριακά σε αφήνει αμέτοχο, αφού οι εξελίξεις δεν υποβάλλονται σε κάποια ψυχολογική συνέχεια, αλλά σερβίρονται σαν τετελεσμένα γεγονότα.
Είναι κριτική προς το εκπαιδευτικό ή κοινωνικό σύστημα; Είναι μια νοσταλγική ματιά στα εφηβικά-κοριτσίστικα χρόνια, ή μήπως παρουσίαση των ανησυχιών τους; Είναι μια σειρά από εικόνες που αναπαριστούν την πιο λειτουργική δεκαετία του δυτικού πολιτισμού; Μια μελέτη πάνω στην έννοια της τέχνης και στις ρίζες της επανεξέτασής της; Το παράδοξο είναι πως σε όλα τα ερωτήματα, η απάντηση είναι θετική και φυσικά καλοδεχούμενη, αλλά και πάλι νόημα σοβαρό και άξιο μιας πολλοστής επανάληψης εδώ δεν βγαίνει….
Το σεναριακό χάος (που αλλοιώνει ακόμα και τα νοήματα), που προς το τέλος απογειώνεται σε επίπεδα «στρατοσφαιρικά», έρχεται να «απαλυνθεί» από κάποια μικρά γεγονότα, που δίνουν στην ταινία λόγο ύπαρξης και δεν τη στέλνουν άμεσα στον «κάδο ανακύκλωσης»: οι πειθαρχημένες ερμηνείες στο σύνολο του καστ, η πολύ καλή επιλογή τραγουδιών που ζωντανεύουν την εικόνα και το ιδανικό χαμόγελο της Μόνα Λίζα στα χείλη της Julia Roberts.
Βαθμολογία: